Το Πάνθεον (γαλλ. Panthéon/Le Panthéon national, από την ελληνική λέξη, που σημαίνει «όλοι οι θεοί») των Παρισίων είναι ένα κτίσμα στο Καρτιέ Λατέν της πόλης. Κτίσθηκε αρχικώς ως ναός αφιερωμένος στην Αγία Γενοβέφα (Ζενεβιέβ), την πολιούχο των Παρισίων, με σκοπό να φιλοξενήσει τη λειψανοθήκη με το λείψανό της. Ωστόσο, μετά από πολλές τροποποιήσεις, χρησιμεύει σήμερα ως ένα μη θρησκευτικό μαυσωλείο που περιέχει τα λείψανα διακεκριμένων Γάλλων πολιτών (και μερικών αλλοεθνών). Αρχιτεκτονικώς, αποτελεί πρώιμο παράδειγμα νεοκλασικισμού, με πρόσοψη που έχει ως πρότυπο το Πάνθεον της Ρώμης, ενώ επιστέφεται από θόλο που έχει στοιχεία του Tempietto του Ντονάτο Μπραμάντε στη Ρώμη (στο San Pietro in Montorio).
Το Πάνθεον βρίσκεται στο 5ο Διαμέρισμα, στον Λόφο της Σαιν Ζενεβιέβ, από όπου έχει θέα προς όλη την πόλη. Ο αρχιτέκτονας Ζακ-Ζερμαίν Σουφλό είχε την πρόθεση να συνδυάσει το φως και τη λεπτότητα του γοτθικού καθεδρικού ναού με τις κλασικές αρχές, αλλά ο ρόλος του κτίσματος ως μαυσωλείου απαίτησε την κατάργηση των μεγάλων γοτθικών παραθύρων.
Ο βασιλιάς Λουδοβίκος ΙΕ΄ της Γαλλίας ορκίσθηκε το 1744 ότι, αν θεραπευόταν από την ασθένειά του, θα αντικαθιστούσε τον κατεστραμμένο ναό του Αββαείου της Αγίας Γενοβέφας με ένα κτίσμα αντάξιο της πολιούχου αγίας των Παρισίων. Πράγματι, έγινε καλά και εμπιστεύθηκε στον Αμπέλ-Φρανσουά Πουασόν, μαρκήσιο του Μαρινύ, με την εκπλήρωση του όρκου του. Το 1755 ο Μαρινύ ανέθεσε στον Ζακ-Ζερμαίν Σουφλό να σχεδιάσει ένα ναό και η κατασκευή άρχισε περίπου δύο χρόνια αργότερα, το 1758.
Το συνολικό σχέδιο ήταν ενός «ελληνικού σταυρού» με ογκώδη είσοδο από κίονες Κορινθιακού ρυθμού. Οι φιλόδοξες γραμμές ήθελαν ένα τεράστιο οικοδόμημα με μήκος 110 μέτρα, πλάτος 84 και ύψος 83. Εξίσου εντυπωσιακή θα ήταν και η κρύπτη του. Η πιο αριστοτεχνική «πινελιά» του Σουφλό δεν είναι άμεσα αντιληπτή: ο τριπλός θόλος, με το κάθε του κέλυφος ταιριασμένο μέσα στα άλλα, επιτρέπει μία ματιά μέσα από το εσωτερικό προς τον δεύτερο θόλο, με την τοιχογραφία του Αντουάν-Ζαν Γκρο «Η αποθέωσις της Αγίας Γενοβέφας». Ο εξωτερικός θόλος είναι κτισμένος από πέτρα δεμένη με σιδερένιους συνδέσμους και καλυμμένη με μολυβένια φύλλα.
Τα θεμέλια τέθηκαν το 1758, αλλά εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων της εποχής οι εργασίες προχωρούσαν αργά. Το 1780 ο Σουφλό πέθανε και αντικαταστάθηκε από ένα μαθητή του, τον Ζαν-Μπατίστ Ροντελέ (1743-1829). Το επανασχεδιασμένο Αββαείο της Αγίας Γενοβέφας ολοκληρώθηκε τελικώς μετά την έναρξη της Γαλλικής Επανάστασης, και συγκεκριμένα το 1790. Με τον θάνατο του δημοφιλούς Γάλλου πολιτικού και ρήτορα Μιραμπώ στις 2 Απριλίου 1791, η Εθνοσυνέλευση, της οποίας ο Μιραμπώ ήταν πρόεδρος, διέταξε να μετατραπεί το κτήριο από εκκλησία σε μαυσωλείο για τους επιφανείς Γάλλους, κρατώντας τον θεωρητικό της αρχιτεκτονικής Quatremère de Quincy ως επικεφαλής αυτού του σχεδίου. Καθώς ήταν αναμενόμενο, ο Μιραμπώ υπήρξε ο πρώτος του οποίου η σορός εναποτέθηκε στο νέο κτίσμα, στις 4 Απριλίου 1791. Ο γλύπτης Ζαν Γκυγιώμ Μουάτ σμίλεψε ένα ανάγλυφο σύμπλεγμα για το αέτωμα του Πανθέου με τίτλο «Η πατρίδα στεφανώνει τις ηρωικές και αστικές αρετές», το οποίο αντικαταστάθηκε αργότερα, με την Παλινόρθωση των Βουρβόνων, από αντίστοιχο έργο του Νταβίντ ντ' Ανζέ.
Δύο φορές μετά το 1791 το οικοδόμημα μετατράπηκε και πάλι σε ναό, πριν γίνει οριστικά ένα μέρος αφιερωμένο στα μεγάλα πνεύματα της Γαλλίας.
Το 1851 ο φυσικός Λεόν Φουκώ απέδειξε την περιστροφή της Γης περί τον άξονά της με ένα πείραμα που έγινε στο Πάνθεον (και έμεινε γνωστό από τότε ως «Πείραμα του Φουκώ»), αναρτώντας ένα Εκκρεμές του Φουκώ μήκους 67 μέτρων από τον κεντρικό θόλο. Σήμερα το αρχικό εκκρεμές φυλάσσεται στο Μουσείο Τεχνών και Επιτηδευμάτων, αλλά ένα αντίγραφο υπάρχει σήμερα σε κοινή θέα στο Πάνθεον.
Από το 1906 ως το 1922 το Πάνθεον φιλοξενούσε το διάσημο γλυπτό του Ωγκύστ Ροντέν Ο σκεπτόμενος.
Στα τέλη του 2006 ένα «πολιτιστικό αντάρτικο κίνημα» αυτοαποκαλούμενο «Untergunther» («les UX») ολοκλήρωσε ένα πρόγραμμα διάρκειας ενός έτους κατά το οποίο επισκεύασαν κρυφά τα παλαιά ρολόγια του Πανθέου.
Η επιγραφή πάνω από την είσοδο αναφέρει AUX GRANDS HOMMES LA PATRIE RECONNAISSANTE («Στους μεγάλους άνδρες της, η ευγνωμονούσα πατρίδα»). Θάβοντας τους επιφανείς άνδρες του στο Πάνθεον, το έθνος αναγνωρίζει την τιμή που έλαβε από αυτούς. Η εναπόθεση σορών ή λειψάνων στο μέρος αυτό είναι αυστηρά περιορισμένη και επιτρέπεται μόνο μετά από κοινοβουλευτική πράξη για «εθνικούς ήρωες». Παρόμοιος τόπος τιμητικής ταφής είναι το Μέγαρο των Απομάχων (Les Invalides) για ιστορικούς στρατιωτικούς ηγέτες όπως οι Μέγας Ναπολέων, Ντε Τουρέν και Βωμπάν. Κάθε πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας έχει το δικαίωμα να προτείνει 1 αποθανόντα για να πάρει θέση στο Πάνθεον. Η προεδρία της δημοκρατίας και ο εκάστοτε επικεφαλής του Κέντρου Εθνικών Μνημείων για λογαριασμό της δέχονται σχετικές προτάσεις από Γάλλους πολίτες.
Ανάμεσα στους νεκρούς των οποίων τα λείψανα βρίσκονται στο Πάνθεον συγκαταλέγεται και ο Σουφλό, ο αρχιτέκτονάς του. Ο ευρύτατα διαδεδομένος θρύλος ότι τα λείψανα του Βολταίρου κλάπηκαν από το Πάνθεον το 1814 και πετάχτηκαν στα σκουπίδια είναι ψευδής. Τέτοιες φήμες προκάλεσαν το άνοιγμα του φερέτρου του το 1897, που επιβεβαίωσε ότι το λείψανό του βρισκόταν ακόμα εκεί.
Με χρονολογική σειρά αποθέσεως. Τα λείψανα μερικών από τους παρακάτω δεν υπάρχουν ή αποσύρθηκαν για διάφορους λόγους (δείτε τα σχόλια). Υπάρχει πάντως αναμνηστική πλάκα.
Κάτω από το πέπλο μίσους και σκότους που απλώθηκε πάνω από τη Γαλλία κατά τα έτη της Κατοχής, χιλιάδες φώτα αρνήθηκαν να σβήσουν. Αναγνωρισθέντες ως «Δίκαιοι των Εθνών» ή παραμένοντες ανώνυμοι, άνδρες και γυναίκες όλων των υποβάθρων και κοινωνικών τάξεων, έσωσαν Εβραίους από τις αντισημιτικές διώξεις και τα στρατόπεδα εξοντώσεως. Αψηφώντας τους κινδύνους, ενεσάρκωσαν την τιμή της Γαλλίας.
(παρότι απεβίωσαν μετά το 1791)
Owlapps.net - since 2012 - Les chouettes applications du hibou