Πάρκο του Ρίτσμοντ

Το πάρκο του Ρίτσμοντ (αγγλικά: Richmond Park) είναι το μεγαλύτερο από τα βασιλικά πάρκα του Λονδίνου με έκταση 9,56 τ.χλμ. (3,69 τ.μίλια) και βρίσκεται στον δήμο του Ρίτσμοντ στο νοτιοδυτικό Λονδίνο. Ιδρύθηκε τον 17ο αιώνα από τον βασιλιά Κάρολο Α´ ως πάρκο για το κυνήγι ελαφιών. Αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κέντρα διατήρησης άγριας ζωής στο Ηνωμένο Βασίλειο, και προστατεύεται μέσω πολλών περιβαλλοντολογικών και πολιτιστικών συνθηκών. Εντός του πάρκου υπάρχουν πολλά κτήρια ιστορικής και αρχιτεκτονικής αξίας, ενώ συχνά χρησιμοποιείται ως τοποθεσία για τις ανάγκες ταινιών της τηλεόρασης και του κινηματογράφου.

Τοποθεσία

Βρίσκεται στην δασώδη περιοχή ανάμεσα στις πόλεις του Ρίτσμοντ, Χαμ, και Κίνγκστον στα ανατολικά, Ουίμπλεντον και Ροχάμπτον στα ανατολικά, και ανατολικού Σην στα βόρεια.Το πάρκο είναι δημοφιλής προορισμός για ποδηλάτες και δρομείς, καθώς και για ψάρεμα στις λίμνες του μετά από απόκτηση ειδικής άδειας. Υπάρχουν επίσης εγκαταστάσεις γκολφ, ιππασίας, ράγκμπι, και παιδικές χαρές.Η πρόσβαση σε αυτό γίνεται μέσω 6 κυρίων πυλών οι οποίες υπάρχουν από την περιτοίχιση του πάρκου το 1637, ενώ σε τμήματα του υπάρχουν και δρόμοι για την διέλευση αυτοκινήτων.

Ιστορία

17ος - 19ος αιώνας

Το πάρκο ιδρύθηκε και περιτοιχίστηκε το 1625 όταν ο Κάρολος Α´ το επέλεξε ως χώρο για το κυνήγι των ελαφιών, αντικαθιστώντας το παλιό πάρκο των ελαφιών δίπλα από το παλάτι του Ρίτσμοντ στο οποίο είχε μεταφέρει την οικογένεια του μετά το ξέσπασμα επιδημίας στο κυρίως Λονδίνο. Αρχικά το νέο αυτό πάρκο ονομαζόταν απλώς Νέο πάρκο (New Park) σε αντιδιαστολή με το παλιό.

Έγινε μη προσβάσιμο στο κοινό κατά την περίοδο 1751-1758, καθώς η πριγκίπισσα Αμέλια ανέλαβε την εποπτεία της αστυνόμευσης του πάρκου. Η απόφαση που πήρε για μη ελεύθερη πρόσβαση στο κοινό, παρά μόνο για λίγους εκλεκτούς φίλους της πριγκίπισσας ή άτομα που κατείχαν ειδικές άδειες, προκάλεσε γενική κατακραυγή στις τοπικές κοινότητες. Το 1758, ένας ζυθοποιός της περιοχής, ο Τζον Λιούις, κατέφυγε στο δικαστήριο καθώς του απαγορεύτηκε η διέλευση από το πάρκο. Το δικαστήριο δικαίωσε τον Λιούις, και παράλληλα αποφάσισε υπέρ της ελεύθερης διέλευσης του πάρκου από το κοινό, με το σκεπτικό πως όταν ο Κάρολος Α´ περιτοίχισε αρχικά το πάρκο κατά τον 17ο αιώνα, η ελεύθερη διέλευση του κοινού ήταν επιτρεπτή, και κατά συνέπεια η Αμέλια υποχρεώθηκε να άρει την απαγόρευση.

Το δικαίωμα ελεύθερης διέλευσης κατοχυρώθηκε και νομοθετικά μέσω του αγγλικού κοινοβουλίου το 1872, ωστόσο ο μόνος περιορισμός που τέθηκε ήταν η απαγόρευση απόκτησης ξυλείας από το πάρκο για λόγους διατήρησης του.

20ος αιώνας

Κατά την περίοδο του Εδουάρδου Ζ´, το πάρκο αναπτύχθηκε και η προσβασιμότητα του στο κοινό διευκολύνθηκε, καταργώντας την απαγόρευση διέλευσης για κάποια συγκεκριμένα τμήματα του πάρκου. Παράλληλα ο μελλοντικός βασιλιάς Εδουάρδος Η´, γεννήθηκε εντός του πάρκου στο κτήριο του White Lodge.

Το πάρκο χρησιμοποιήθηκε για εκπαίδευση του στρατιωτικού ιππικού κατά τον Α´ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ κατά τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο δέχτηκε βομβαρδισμούς από την γερμανική Λουτβάφε στα διάφορα κτήρια του, και στο κτήριο του Pembroke Lodge είχε την βάση της η βρετανική αντικατασκοπεία (Phantom / GHQ Liaison Regiment).

Στο πάρκο κατασκευάστηκε ολυμπιακό χωριό για τις ανάγκες φιλοξενίας των αθλητών των ολυμπιακών αγώνων του 1948.

21ος αιώνας

Κατά τους ολυμπιακούς αγώνες του 2012 τελέστηκαν στο πάρκο οι αγώνες ποδηλασίας ανδρών και γυναικών.

Φύση

Τοποθεσίες

Το υψηλότερο σημείο στο πάρκο είναι το ύψωμα του βασιλιά Ερρίκου (King Henry's Mound), το οποίο είναι ταφική κατασκευή της νεολιθικής περιόδου, και βρίσκεται στους κήπους του οικήματος Πέμπροκ (Pembroke Lodge). Κατά την παράδοση το σημείο αυτό έχει συνδεθεί με τον Ερρίκο Η´ καθώς και τον Ερρίκο Ζ´. Από την τοποθεσία αυτή, είναι ορατός ο καθεδρικός ναός του Αγίου Παύλου ο οποίος βρίσκεται 16 χλμ ανατολικά στην κυρίως πόλη του Λονδίνου, ενώ η γενικότερη θέα του χώρου στο πάρκο από το ύψωμα προστατεύεται από ειδική νομοθεσία.

Κήποι

Στο πάρκο υπάρχουν διάφοροι κήποι, από τα οποία το πιο διάσημο είναι η φυτεία της Ισαβέλας (Isabella Plantation), η οποία είναι περιφραγμένη ώστε να προφυλάσσεται από τα ελάφια και λοιπά άγρια ζώα. Χρονολογείται από τα μέσα του 19ου αιώνα και ξεκίνησε αρχικά ως φυτεία, όμως μετά τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο μετατράπηκε ανθοκομικό κήπο, και η είσοδος σε αυτόν έγινε δημόσια το 1953. Είναι ιδιαίτερα δημοφιλής κατά τον Απρίλιο και Μάιο, και διαθέτει πολλά σπάνια άνθη, δέντρα και θάμνους. Δημοφιλής κήπος είναι και η φυτεία του Ιωβηλαίου (Jubilee Plantation), ο οποίος δημιουργήθηκε το 1887 για τον εορτασμό του ιωβηλαίου της βασίλισσας Βικτώριας.

Άγρια ζωή

Στο πάρκο ζουν 630 κόκκινα ελάφια και πλατώνια, τα οποία κυκλοφορούν ελεύθερα στις περισσότερες περιοχές του πάρκου. Από τον Νοέμβριο έως τον Φεβρουάριο κάθε έτους ο αριθμός τους μειώνεται μέσω θανάτωσης ορισμένων εξ αυτών από το προσωπικό του πάρκου, ώστε οι αριθμοί τους να μην υπερβαίνουν τα επιτρεπόμενα όρια, ενώ κατά την διάρκεια όλου του χρόνου υπάρχουν θάνατοι ελαφιών από αυτοκίνητα στο σημείο όπου υπάρχει ασφαλτοδρομένος δρόμος, από κατανάλωση σκουπιδιών όπως πλαστικά μπουκάλια, ή και από σκύλους. Πολλά από τα ελάφια στο πάρκο είναι μολυσμένα με βακτήριο (Borrelia burgdorferi) το οποίο μπορεί να μεταδοθεί στους ανθρώπους μέσω τσιμπουριών και να προκαλέσει βορρελίωση.Άλλα είδη άγριων ζώων που διαβιούν στο πάρκο είναι τρυποκάρυδοι, σκίουροι, λαγοί, διαφόρων ειδών φίδια και βάτραχοι, σπάνια σκαθάρια καθώς και παπαγάλοι.

Λίμνες και ρυάκια

Στον συνολικό χώρο του πάρκου υπάρχουν περίπου 30 λίμνες, με μερικές από αυτές να είναι τεχνητές και να έχουν δημιουργηθεί για την παροχή νερού στα άγρια ζώα. Οι πιο γνωστές λίμνες είναι οι λίμνες του Πεν (Pen Ponds) οι οποίες χρονολογούνται από το 1746 και στις οποίες παλαιότερα υπήρχαν ιχθυοκαλλιέργειες κυπρίνων. Στις λίμνες εισέρχεται νερό από τα γειτονικά ρυάκια τα οποία κυλούν από τις περιοχές με μεγαλύτερο υψόμετρο, και κατόπιν το νερό μεταφέρεται στο ρυάκι Μπέβερλι (Beverley Brook) στο οποίο καταλήγουν τα περισσότερα ρυάκια του πάρκου. Οι λίμνες και το ρυάκι είναι τα πιο ορατά σώματα υδάτινων όγκων στο πάρκο.

Η νεότερη λίμνη στο πάρκο είναι η λίμνη Ατένμπορο (Attenborough Pond), η οποία δημιουργήθηκε για το πότισμα των ζώων τον Ιούλιο του 2014 και ονομάστηκε προς τιμή του φυσιοδίφη Ντέιβιντ Ατένμπορο.

Κτήρια

Το 1719 η Καρολίνα του Βρανδεμβούργου-Άνσμπαχ, σύζυγος του μελλοντικού βασιλιά Γεωργίου Β´, αγόρασε έπαυλη εντός του πάρκου (Richmond Lodge) ως εξοχική κατοικία. Το κτήριο αυτό προϋπήρχε ήδη από το 1619 ως κυνηγετικό καταφύγιο του βασιλιά Ιακώβου Α´, και σε αυτό είχε επίσης διαμείνει ο πρίγκηπας Γουλιέλμος Γ´. Μετέπειτα αποτέλεσε κατοικία του Γεωργίου Γ´ από το 1764 έως το 1772, και μετέπειτα κατεδάφισε το κτήριο μεταφέροντας την θερινή του κατοικία στο παλάτι του Κιου.

Συνολικά στο πάρκο υπάρχουν 10 προστατευόμενα κτήρια ως ιστορικά και πολιτιστικά σημαντικά, όπως και η ίδια η ιστορική περιτοίχιση του είναι προστατευόμενη. Πολλά από τα κτήρια είναι επαύλεις και οικίες των οποίων η κτίση χρονολογείται από τον 18ο αιώνα (Ham Gate Lodge το 1742, Holly Lodge και Cooper's Lodge, Pembroke Lodge, Richmond Gate και Richmond Gate Lodge το 1798, Thatched House Lodge και White Ash Lodge 1730-1740).

Από τα κτήρια αυτά, αυτό της Λευκής έπαυλης (White Lodge) κτίστηκε το 1730 ως κυνηγετικό καταφύγιο για τον Γεώργιο Β´, και μετέπειτα φιλοξένησε πολλά μέλη της βρετανικής βασιλικής οικογένειας, ενώ αποτέλεσε την τοποθεσία γέννησης του Εδουάρδου Η´ το 1894. Στο κτήριο πλέον στεγάζεται η Βασιλική Σχολή Μπαλέτου από το 1955.

Από τα πλέον ιστορικά κτήρια είναι επίσης και το Pembroke Lodge το οποίο αποτέλεσε την οικία του βρετανού πρωθυπουργού Τζον Ράσελ, καθώς και του φιλοσόφου και μαθηματικού Μπέρτραντ Ράσελ όταν ήταν σε μικρή ηλικία. Κατά καιρούς, το κτήριο χρησιμοποιήθηκε και για την υποδοχή και φιλοξενία ξένων ηγετών, όπως του Τζουζέπε Γκαριμπάλντι το 1864, Σάχη της Περσίας Νασίρ Αλ Ντιν το 1873, και του Γιουγκοσλάβου προέδρου Γιόσιπ Μπροζ Τίτο το 1953. Κατά τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο, μια άλλη έπαυλη, η Thatched House Lodge, αποτέλεσε την οικία του διοικητή των αμερικανικών δυνάμεων στρατηγού Ντουάιτ Άιζενχαουερ.

Στις τέχνες

Εικαστικές τέχνες

Ο κοινωφελής οργανισμός Hearsum Collection δραστηριοποιείται από το 1997 με κύριο αντικείμενο δράστης την διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς του πάρκου του Ρίτσμοντ, και διαθέτει πάνω από 5.000 έργα τέχνης όπως πίνακες, παλιούς χάρτες και επιστολικά δελτία, φωτογραφικό αρχείο, και παλιά αποσπάσματα εφημερίδων.

Κινηματογράφος

Η τοποθεσία του πάρκου συχνά χρησιμοποιείται ως χώρος γυρισμάτων για διάφορες τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές. Γνωστές ταινίες των οποίων μέρος τους δραστηριοποιήθηκαν στο πάρκο είναι η Η Αννα των Χιλίων Ημερών (1969), Γεννημένος Χορευτής(2000), Σέρλοκ Χολμς 2: Το Παιχνίδι των Σκιών (2010), και τα Τα Μυστικά του Δάσους (2014).

Παραπομπές

Πηγές

• Michael Baxter Brown (1985). Richmond Park: The History of a Royal Deer Park. London: R. Hale. ISBN 0709021631. LCCN 85177278. OL 2613329M. 
• John Cloake (1996). The Palaces and Parks of Richmond and Kew 2: Richmond Lodge and the Kew Palaces. Phillimore & Co Ltd. ISBN 978-1860770234. OCLC 36045530. OL 8627654M. 
• David McDowall (1996). Richmond Park: The Walker's Historical Guide. ISBN 095278470X. OCLC 36123245. OL 8477606M. 
• Mary Pollard· Ron Crompton (2011). The First 50 Years: a history of the Friends of Richmond Park (PDF). Friends of Richmond Park. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 3 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2017. 
• Paul A Rabbitts (2014). Richmond Park: From Medieval Pasture to Royal Park. Amberley Publishing. ISBN 9781445618562. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Επίσημος ιστότοπος- royalparks.org.uk
• Σύλλογος φίλων του πάρκου του Ρίτσμοντ- frp.org.uk
• Max Lankester (2015): What’s in a Name? Features of Richmond Park- hearsumcollection.org.uk