Paul Magnette (Leuven, 28 juni 1971) is een Belgisch politicoloog en politicus voor de Parti Socialiste. Hij is de voorzitter van de PS en de burgemeester van Charleroi.

Levensloop

Magnette is de zoon van een arts en een advocate. Hij heeft vier kinderen en is gescheiden.

In 1993 werd hij licentiaat in de politieke wetenschappen aan de ULB, waar hij in 1994 nog een bijzondere licentie in Europese politieke studies behaalde. In 1994-1995 studeerde hij aan de Universiteit van Cambridge "geschiedenis van het politieke denken".

Van 1995 tot 1999 werkte hij als doctoraal onderzoeker aan het Nationaal Fonds voor Wetenschappelijk Onderzoek. Zijn doctoraatsthesis ging over Het burgerschap binnen de Europese constructie (1999). Daarna werkte hij van 1999 tot 2000 als onderzoeksleider voor dit fonds. Ook werd hij assistent aan de ULB, waar hij van 2000 tot 2001 lector en van 2001 tot 2005 docent was. Vervolgens was hij van 2005 tot 2007 hoogleraar in de politieke wetenschappen. Van 2001 tot 2007 was hij eveneens directeur van het Instituut voor Europese Studies aan de ULB. Hij was daarnaast vanaf 1999 buitengewoon hoogleraar aan het Institut d'études politiques de Paris, alsook gastdocent bij verschillende Europese en Noord-Amerikaanse universiteiten. Aan de ULB richtte hij samen met Pascal Delwit en Jean-Michel De Waele het politieke studiecentrum CEVIPOL op.

Hij maakte tevens deel uit van de Paviagroep, een Belgische politieke denktank die zich bezighoudt met veranderingen aan de Belgische federale structuur in de zin van versterking van de federale instellingen. Op zijn vakgebied heeft hij verscheidene boeken geschreven en diverse prijzen ontvangen, waaronder de Francquiprijs in 2000 (samen met Éric Remacle) en de Prijs Jean Rey in 2004.

Politieke carrière

Als socialistisch militant ging Magnette in juni 2007 in op het verzoek van toenmalig Waals minister-president en partijvoorzitter van de PS Elio Di Rupo om als bemiddelaar orde op zaken te stellen in de door corruptieschandalen geplaagde partijafdeling in de Henegouwse industriestad Charleroi. Hij slaagde erin om de stad uit de politieke crisis te redden en werd daarna op 20 juli 2007 benoemd tot minister van Gezondheid, Sociale Actie en Gelijke Kansen in de herschikte Waalse regering.

Op 21 december 2007 werd hij federaal minister voor Klimaat en Energie, verantwoordelijk voor de Duurzame Ontwikkeling en Consumentenzaken, in de interim-regering-Verhofstadt III. Hij had op dat ogenblik nog geen lange politieke carrière op het oog, daar hij slechts een politiek verlof van twee jaar aan de ULB nam. Magnette liet zijn politieke toekomst afhangen van de uitslag van de regionale verkiezingen in 2009. Hij werd in elk geval door PS-voorzitter Elio Di Rupo beschouwd als een 'coming man' in de PS.

Op 20 maart 2008 werd hij benoemd tot minister van Klimaat en Energie in de regering-Leterme I. Hij behield deze bevoegdheid in de regering-Van Rompuy, die startte in december 2008 en opnieuw in de regering-Leterme II. In december 2011 werd hij minister van Overheidsbedrijven, Ontwikkelingssamenwerking en Wetenschapsbeleid in de regering-Di Rupo.

Bij de regionale verkiezingen van 2009 werd Magnette voor het arrondissement Charleroi verkozen in het Waals Parlement en het Parlement van de Franse Gemeenschap. Hij legde wel de eed af, maar liet zich daarna vervangen om minister te kunnen blijven. Bij de federale verkiezingen van 2010 werd hij als PS-lijsttrekker vervolgens verkozen in de Senaat, waar hij zetelde van 2010 tot 2011 en opnieuw van 2013 tot 2014.

Bij de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2012 was Paul Magnette lijsttrekker voor de PS in Charleroi. Hij beloofde de regering te verlaten als hij er burgemeester kon worden. Hij slaagde erin om burgemeester van Charleroi te worden en verliet de regering op 17 januari 2013. Hij werd op dezelfde datum ook voorgedragen als nieuwe partijvoorzitter. Magnette was in wezen waarnemend voorzitter, aangezien premier Elio Di Rupo was aangebleven als titelvoerend voorzitter van de partij, maar fungeerde als een volwaardige partijvoorzitter. Magnette nam zijn mandaat als senator eveneens weer op.

Bij de verkiezingen van mei 2014 werd Magnette voor de tweede keer verkozen in het Waals Parlement en het Parlement van de Franse Gemeenschap. Op 22 juli 2014 werd hij minister-president van Wallonië, waardoor hij ontslag nam als waarnemend partijvoorzitter en Elio Di Rupo opnieuw volwaardig voorzitter van de partij werd. In oktober 2016 veroorzaakte Magnette heel wat opschudding in binnen- en buitenland toen hij als Waals minister-president weigerde om het CETA-verdrag met Canada goed te keuren. Uiteindelijk stemde Paul Magnette, na een nieuwe onderhandelingsfase en het binnenhalen van nog enkele garanties ten voordele van de Waalse landbouwers in de bijlagen van het verdrag, op 28 oktober 2016 dan toch in met de ratificatie van CETA door het Waalse Parlement.

Op 26 juli 2017 werd een nieuw Waals regeerakkoord gesloten tussen MR en cdH, waarna Magnette twee dagen later als Waals minister-president werd opgevolgd door Willy Borsus. Magnette keerde niet terug naar zijn parlementaire mandaten en nam ontslag om voltijds burgemeester van Charleroi te worden. Na de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2018 bleef hij burgemeester.

Bij de verkiezingen van mei 2019 trok Magnette de PS-lijst voor het Europees Parlement. Hij werd verkozen, maar besloot zijn zetel niet op te nemen. In september 2019 stelde hij zich, zonder concurrentie, kandidaat om Elio Di Rupo op te volgen als voorzitter van de PS. Op 19 oktober werd hij verkozen met 95,4 procent van de stemmen. Op 11 maart 2023 werd Magnette herkozen als voorzitter van de PS. Hij was de enige kandidaat en behaalde 93,5 procent van de stemmen.

Op 5 november 2019 werd hij in het kader van de federale regeringsformatie door koning Filip aangesteld tot informateur. Op 10 december werd hij van zijn opdracht ontheven. In latere fases van de formatie vervulde hij nog enkele keren een opdracht. In mei 2020 nam hij samen met Conner Rousseau, voorzitter van sp.a, het initiatief om de regeringsgesprekken opnieuw aan te vatten, die na de vorming van de tijdelijke regering-Wilmès II in maart dat jaar waren stilgevallen. Magnette en Rousseau stelden aan het einde van hun opdracht voor om een minderheidsregering te vormen, maar dat stuitte op te veel tegenkanting. Van juli tot augustus 2020 was Magnette samen met N-VA-voorzitter Bart De Wever preformateur. Ze hadden het doel om een paars-gele regering van N-VA, PS, sp.a, CD&V, cdH en Open Vld te vormen, maar Magnette en De Wever slaagden er niet in om Open Vld van deze formule te overtuigen. Vervolgens werd onderhandeld over de zogenaamde Vivaldicoalitie. Toen de formatiefase kon worden aangevat, werden Magnette en Alexander De Croo (Open Vld) in september 2020 aangesteld tot coformateurs. Dit resulteerde begin oktober dat jaar in de regering-De Croo.

Talenkennis

Paul Magnette is drietalig en geeft interviews in die drie talen: Frans, Nederlands en Engels. Hij heeft jarenlang kronieken in de kranten De Morgen en De Standaard geschreven.

Eretekens

•  Europese Unie 2000: Europese Emile Bernheim Prijs
•  België 2000: Francquiprijs, samen met Éric Remacle "Uitzonderlijke Prijs voor Europese Studies"
•  België 2010: Commandeur in de Leopoldsorde
•  Japan 2016: IIIe Klasse met gouden ster en cravatte in de Orde van de Rijzende Zon
•  Denemarken 2017: Grootkruis in de Orde van de Dannebrog
•  België 2019: Grootofficier in de Leopoldsorde

Publicaties

• De omgekeerde wereld - Hoe we uit de crisis zullen raken, Manteau, 2013, ISBN 9789085425038
• Onsterfelijk links, De Bezige Bij, 2016, ISBN 9789023497783
• Het volle leven, Manteau, 2023, ISBN 9789022340318

Publicaties in andere talen

• (fr) De l'étranger au citoyen, construire la citoyenneté européenne, De Boeck Université, serie "L'homme, l'étranger" (richting) 1997.
• (fr) De Maastricht à Amsterdam, L’Europe et son nouveau traité, Complexe, serie Études européennes (co-richting), 1998.
• (fr) Union européenne et nationalités - Le principe de non-discrimination et ses limites, Bruylant (co-richting), 1999.
• (fr) Gouverner la Belgique - Clivages et compromis dans une société complexe, PUF, serie "Politiques d’aujourd’hui" (co-richting), 1999.
• (fr) À quoi sert le Parlement européen? - Stratégies et pouvoirs d’une assemblée transnationale, Complexe, serie "Études européennes" (co-richting), 1999.
• (fr) La citoyenneté européenne - Droits, politiques, institutions, Éditions de l’Université de Bruxelles, serie "Études européennes", 1999.
• (fr) La constitution de l'Europe, Bruxelles, Éditions de l'Université de Bruxelles, serie "Études européennes", (richting), 2000.
• (fr) Le nouveau modèle européen, Vol. I, Institutions et gouvernance, Vol. II, Politiques et relations extérieures, Brussels, Éditions de l'Université de Bruxelles, 2000, 174 + 242 pag., (co-richting met Éric Remacle).
• (fr) Le souverain apprivoisé, l'Europe, L'État et la démocratie, Bruxelles, Complexe, serie "Études européennes", 2000, ISBN 9782870278147
• (fr) La citoyenneté - Une histoire de l'idée de participation civique, preface by John Dunn, Brussels, Bruylant, 2001.
• (fr) La constitution de l'Europe, Brussels, Éditions de l'Université de Bruxelles, serie "Études européennes", (richting), 2002.
• (en) The Convention on the Future of Europe, Working Towards a Constitution, London, Federal Trust, 2003, with Jo Shaw, Lars Hoffmann en Anna Vergès Bausili.
• (fr) Le régime politique de l’Union européenne, Paris, Presses de Sciences Po, 2006, ISBN 9782724620658
• (fr) Contrôler l’Europe - Pouvoir et responsabilités dans l’Union européenne, Brussels, Éditions de l’Université de Bruxelles, serie « Études européennes», 2003.
• (fr) La grande Europe, Brussels, Éditions de l'Université de Bruxelles, Collection de l'Institut d'études européennes, (co-richting), 2004.
• (fr) Vers un renouveau du parlementarisme? co-editing with O. Costa and E. Kerrouche, Brussels, Éditions de l’Université de Bruxelles, (co-richting), 2004.
• (en) What is the European Union?, Basignstoke, Palgrave, 2005.
• (fr) Citizenship - The history of an Idea, London, ECPR Book Series, 2005 ISBN 9780954796655
• (fr) Au nom des peuples, le malentendu constitutionnel européen, Paris, Éditions du Cerf, 2006
• (fr) Judith Sklar : le libéralisme des opprimés, Éditions Michalon, 2006, ISBN 9782841863327
• (fr) Grandeur et misère de l'idée nationale, Liège, Luc Pire, 2011.
• (fr) La Gauche ne meurt jamais, Liège, Luc Pire, 2015
• (fr) Pasolini ou la raison poétique suivi de Pasolini politique, serie "Essais", Éditions L’Arbre à paroles, Brussels, 2016
• (fr) CETA Quand l'Europe déraille, Liège, Luc Pire, 2017, ISBN 9782507054847
• (fr) Voyage à Charleroi, Liége, Luc Pire, 2018, ISBN 9782875421593
• (fr) Le chant du pain, petit traité de l'art boulanger, photos Jean-Pierre Gabriel, Renaissance du Livre, Waterloo, 2019, ISBN 9782507056506
• (fr) La vie large, manifeste écosocialiste, éditions La Découverte, 2022, ISBN 978-2348075025

Externe links

• (fr) Belgische Senaat
• (fr) Dictionnaire des wallons

Dit artikel omvat de lijst van leden van de Belgische Kamer van volksvertegenwoordigers van 2019 tot 2024. De 55e legislatuur van de Kamer telt 150 leden volgde uit de verkiezingen van 26 mei 2019. De legislatuur ging van start op 20 juni 2019 en liep af op 8 mei 2024.

Het federale kiesstelsel is gebaseerd op algemeen enkelvoudig stemrecht voor alle Belgen van 18 jaar en ouder, volgens een systeem van evenredige vertegenwoordiging op basis van de methode-D'Hondt, gecombineerd met een districtenstelsel en met een kiesdrempel van 5%.

De openingszitting op donderdag 20 juni 2019 werd voorgezeten door Patrick Dewael (Open Vld). Deze legislatuur controleert de Kamer de werking van de regering-Wilmès II (maart - oktober 2020), bestaande uit MR, CD&V en Open Vld, en de regering-De Croo (sinds oktober 2020), bestaande uit Open Vld, MR, CD&V, PS, sp.a/Vooruit, Ecolo en Groen. De oppositiepartijen zijn dus N-VA, Vlaams Belang, PVDA-PTB, Ecolo (tot oktober 2020), sp.a (tot oktober 2020), Groen (tot oktober 2020), cdH/Les Engagés en DéFI. PS, Ecolo, sp.a, Groen, cdH en DéFI verleenden wel gedoogsteun aan de regering-Wilmès II.

Achtergrond

Zetelverdeling

De Kamer van volksvertegenwoordigers telt 150 leden (artikel 63, §1 van de Belgische Grondwet). Het stemmenaantal is een eerste bepalende factor voor de zetelverdeling. Het kiesstelsel en het D'Hondt-kiessysteem zijn een tweede en derde bepalende factor voor de zetelverdeling. Het kiesstelsel voorziet geen verhoudingsgewijze zetelverdeling op basis van de totale stemmenaantal binnen één nationale kiesomschrijving, waarbij elke uitgebrachte stem een gelijke waarde heeft in de bepaling van de zetelsterkte van de deelnemende kieslijsten. Dat gebeurt namelijk via een getrapt systeem van regionale kieskringen of kiesarrondissementen. Die kieskringen krijgen elk een te verdelen aantal zetels toebedeeld, op basis van de bevolkingsomvang. Zo zijn er momenteel 11 kieskringen voor federale parlementsverkiezingen (Kamer van volksvertegenwoordigers). De kiesarrondissementen lopen gelijk met de provinciegrenzen, met aanvulling van het provincieloze kiesarrondissement Brussel-Hoofdstad. Voor de verkiezingen van 2019 is de verdeling als volgt:

• kiesarrondissement Antwerpen: 24 zetels
• kiesarrondissement Oost-Vlaanderen: 20 zetels
• kiesarrondissement Henegouwen: 18 zetels
• kiesarrondissement West-Vlaanderen: 16 zetels
• kiesarrondissement Brussel-Hoofdstad: 15 zetels
• kiesarrondissement Luik: 15 zetels
• kiesarrondissement Vlaams-Brabant: 15 zetels
• kiesarrondissement Limburg: 12 zetels
• kiesarrondissement Namen: 6 zetels
• kiesarrondissement Waals-Brabant: 5 zetels
• kiesarrondissement Luxemburg: 4 zetels

Samenstelling

De Kamer is politiek ingedeeld in fracties. Een fractie moet minstens uit vijf leden bestaan om erkend te worden.

Wijzigingen in fractiesamenstelling:

• In 2020 wordt Kamerlid Emir Kir (PS) uit zijn partij gezet. Hij zetelt voortaan als onafhankelijke.

Taalgroepen

De Kamer is ook ingedeeld in taalgroepen: een Nederlandse taalgroep met 89 en daarna 88 leden en een Franse taalgroep met 61 en daarna 62 leden. (tegenover respectievelijk 87 en 63 in de vorige legislatuur). De 15 leden verkozen in de kieskring Brussel-Hoofdstad mogen hun taalaangehorigheid immers kiezen; de overige leden zijn automatisch ingedeeld volgens de taal van de kieskring (respectievelijk 87 leden uit de Vlaamse provincies en 48 leden uit de Waalse provincies). Bij de installatie van de Kamer telde de Nederlandse taalgroep naast de 87 verkozenen uit de Vlaamse provincies twee Kamerleden verkozen in de kieskring Brussel-Hoofdstad: Maria Vindevoghel (PVDA-PTB) en Tinne Van der Straeten (Groen). Toen Van der Straeten in oktober 2020 minister werd en bijgevolg ontslag nam als parlementslid, werd ze opgevolgd door een parlementslid van Ecolo, de Franstalige zusterpartij van Groen, waardoor het aantal leden van de Nederlandse taalgroep naar 88 daalde.

Lijst van volksvertegenwoordigers

Politiek bestuur

De plenaire vergadering van 27 juni 2019 heeft formeel het politieke bestuur verkozen in geheime stemming.

Voorzitter van de Kamer

Er waren twee kandidaten: Patrick Dewael (Open Vld) en Valerie Van Peel (N-VA). Dewael werd verkozen als voorzitter met een absolute meerderheid van 101 stemmen, terwijl Van Peel 41 stemmen behaalde. Na het aantreden van de regering-De Croo werd hij opgevolgd door Éliane Tillieux (PS).

Bureau van de Kamer

De overige leden van het bureau worden eenparig aangesteld door de vergadering, zonder tegenkandidaten.

Het bureau van de Kamer tijdens het voorzitterschap van Patrick Dewael:

• voorzitter: Patrick Dewael (Open Vld)
• eerste ondervoorzitter: Valerie Van Peel (N-VA)
• tweede ondervoorzitter: Cécile Thibaut (Ecolo-Groen)
• derde ondervoorzitter: Frédéric Daerden (PS), op 26 september 2019 vervangen door André Flahaut (PS)

Het bureau van de Kamer tijdens het voorzitterschap van Eliane Tillieux:

• voorzitter: Eliane Tillieux (PS)
• eerste ondervoorzitter: Valerie Van Peel (N-VA)
• tweede ondervoorzitter: Wouter De Vriendt (Ecolo-Groen), op 11 maart 2021 vervangen door Cécile Thibaut (Ecolo-Groen), op 23 september 2021 vervangen door Séverine de Laveleye (Ecolo-Groen), op 11 oktober 2022 vervangen door Kristof Calvo (Ecolo-Groen)
• derde ondervoorzitter: Tom Van Grieken (Vlaams Belang)

Commissies

Dit zijn de vaste commissies tijdens deze legislatuur:

Belangrijke wetgeving

Elio Di Rupo (Morlanwelz, 18 juli 1951) is een Belgische politicus voor de Parti Socialiste (PS). Van 6 december 2011 tot 11 oktober 2014 was hij premier van België en werd meermaals minister en minister-president van de Waalse Regering.

Achtergrond, opleiding en eerste politieke stappen

Di Rupo is de jongste zoon in een gezin van Italiaanse immigranten. Zijn ouders waren afkomstig uit San Valentino in Abruzzo Citeriore in de regio Abruzzen. Elio was de enige van het gezin die in België geboren werd; zijn broers en zussen werden allen in Italië geboren. Toen hij een jaar oud was, overleed zijn vader en moest zijn moeder alleen voor de zeven kinderen zorgen. Om financiële redenen werden drie kinderen in een nabijgelegen weeshuis geplaatst. Zijn jeugd bracht Di Rupo door in Morlanwelz.

Hij kwam voor het eerst in contact met de socialistische beweging tijdens zijn studies in Bergen, waar hij aan de Université de Mons-Hainaut eerst een licentiaatsdiploma en vervolgens in 1978 een doctoraat in de scheikunde behaalde, met als titel De studie van het reactieve sinteren van zirkonium- en aluminiumoxide-alfa. Hij trok naar de Universiteit van Leeds (Verenigd Koninkrijk), waar hij van 1977 tot 1978 werkte als assistent. In 1978 werd hij assistent op de Dienst Algemene Chemie en Materiaalwetenschappen van de Université de Mons-Hainaut, in 1979 wetenschappelijk onderzoeker aan het Institut interuniversitaire des matériaux en in 1982 onderzoeksdirecteur aan de Université de Mons-Hainaut. Vanaf 1990 was hij aan deze universiteit ook docent aan de Faculteit Psychopedagogische Wetenschappen.

In 2015 kreeg hij een eredoctoraat in de internationale politieke en administratieve wetenschappen aan de universiteit van het Italiaanse Teramo.

Politieke carrière

In 1977 werd Di Rupo lid van de jongerenafdeling van de PS. Zijn eerste politiek mandaat kwam er in 1982, toen hij tot gemeenteraadslid van Bergen verkozen werd, een mandaat dat hij nog steeds uitoefent. In 1986 werd hij in die stad schepen voor Gezondheid, Stadsvernieuwing en Sociale zaken en bleef dit tot in december 1987, toen hij actief werd in de nationale politiek.

Ondertussen was hij tussen 1981 en 1985 kabinetsmedewerker en vervolgens adjunct-kabinetschef van Philippe Busquin, toenmalig Waals minister van Begroting in Energie, en van 1985 tot 1987 hoofdinspecteur bij de energie-inspectie van het ministerie van het Waals Gewest. Rond die periode werkte Di Rupo ook op het kabinet van Jean-Maurice Dehousse, toenmalig Waals minister van economie.

In 1987 werd hij voor het arrondissement Bergen verkozen in de Kamer van volksvertegenwoordigers. Door de toen bestaande dubbelmandaten kwam hij hierdoor eveneens in de Waalse Gewestraad en Franse Gemeenschapsraad terecht. In juli 1989 nam Di Rupo ontslag uit zijn parlementaire mandaten om lid te worden van het Europees Parlement, waar hij tot eind 1991 bleef zetelen. Van 1991 tot 1995 zetelde Di Rupo als rechtstreeks gekozen senator in de Senaat en opnieuw in de Waalse Gewestraad en Franse Gemeenschapsraad. Daarna was hij opnieuw lid van de Kamer van volksvertegenwoordigers, in 1995 en 1999, van 2000 tot 2001, van 2003 tot 2009, van 2010 tot 2011 en van 2014 tot 2019. In de periode 2009-2010 zetelde hij in het Waals Parlement en in het Parlement van de Franse Gemeenschap.

Bij de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 1988 behaalde Di Rupo het meeste aantal voorkeurstemmen in Bergen. Desondanks werd niet hij, maar zijn partijgenoot Maurice Lafosse burgemeester van de stad. Di Rupo werd vervolgens fractieleider voor de PS in de gemeenteraad. Begin 2001 volgde hij Lafosse uiteindelijk op als burgemeester van Bergen.

Begin 1992 nam hij in de regering van de Franse Gemeenschap zijn eerste ministerfunctie op met Onderwijs en vanaf mei 1993 ook Media onder zijn bevoegdheid. Als minister voerde hij een belangrijke hervorming door in het Franstalig onderwijs. Toen de PS-ministers Guy Coëme, Guy Spitaels en Guy Mathot begin 1994 aftraden omdat ze genoemd werden in het Agustaschandaal, stapte Di Rupo over naar de federale regering als vicepremier en minister van Verkeer en Overheidsbedrijven, twee functies waarin hij Guy Coëme opvolgde. Na de verkiezingen van 1995 bleef hij vicepremier en werd hij tot in 1999 minister van Economie en Telecommunicatie in de regering-Dehaene II.

In de nasleep van de zaak-Dutroux werd Di Rupo valselijk beschuldigd van pedoseksualiteit door een zekere Olivier Trusgnach. Toenmalig premier Jean-Luc Dehaene zou hem gevraagd hebben af te treden, maar zegde hem toch zijn steun toe toen hij dit niet deed. De beschuldiging bleek later verzonnen.

Partijvoorzitter

Na de federale en regionale verkiezingen van juni 1999, waarbij mede door de dioxinecrisis de christendemocraten zware verliezen leden, voerde Di Rupo mee de onderhandelingen met de Vlaamse socialisten van de sp.a, de liberalen en de groenen voor de vorming van een "paarsgroene" coalitie. Zelf nam hij de functie van minister-president van het Waals Gewest op, waarbij hij tevens werd belast met de bevoegdheden Structurele Fondsen en Internationale Betrekkingen, maar reeds in oktober van dat jaar verkozen de partijleden hem tot partijvoorzitter als opvolger van Philippe Busquin en in april 2000 nam hij ontslag als minister-president ten voordele van Jean-Claude Van Cauwenberghe. In 2002 kreeg Di Rupo de eretitel Minister van Staat. Ook is hij ridder in de Leopoldsorde en was hij vanaf november 1999 ondervoorzitter van de Socialistische Internationale en in 2002 lid van de Conventie over de Toekomst van Europa.

Als pas verkozen partijvoorzitter was Di Rupo genoodzaakt bij de PS een generatiewissel door te voeren en een nieuwe koers te zoeken. Bij de federale en regionale verkiezingen van 1995 en 1999 kreeg de PS zware klappen, onder meer door de corruptieschandalen van de jaren 90 zoals het Agustaschandaal en de UNIOP-affaire waarbij vooraanstaande PS-politici betrokken waren. De PS was sinds 1988 onafgebroken aan de macht (zowel regionaal als federaal), maar de liberale PRL (nu MR) werd bij de verkiezingen in 1999 ongeveer even groot. Daarnaast groeide Ecolo tot een belangrijke politieke formatie uit. Di Rupo besefte dat drastische actie nodig was om de positie van de PS te herstellen. Onder meer met zijn "Toekomstcontract voor Wallonië", die de reconversie van de Waalse economie moest stimuleren, en een nieuwe generatie partijkopstukken waaronder Marie Arena probeerde hij de linkse krachten in Wallonië rond zich te verenigen. Met succes, want in de federale verkiezingen van 2003 bereikte de PS opnieuw het electorale niveau van 1991 en liet ze de MR ver achter zich. Als gevolg van deze overwinning werd Di Rupo in de daaropvolgende regeringsformatie benoemd tot informateur. Bij de regionale verkiezingen van 2004 werd ze bovendien ook in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest opnieuw de grootste partij.

Di Rupo wisselde na 2004 de liberale coalitiepartner in voor de christendemocraten, zowel in het het Waals Gewest, de Franse Gemeenschap als het Brussels Hoofdstedelijk Gewest (in Brussel uitgebreid met Ecolo). Daardoor ontstonden coalities die afweken van de zittende federale coalitie die toen bestond uit liberalen en socialisten.

In oktober 2005 werd Di Rupo opnieuw minister-president van het Waals gewest, nadat Jean-Claude Van Cauwenberghe ontslag nam onder druk van beschuldigingen in een zaak van belangenverstrengeling. De combinatie van een ministerambt met het partijvoorzitterschap was en is in de Belgische politiek ongebruikelijk en een bijzondere machtsconcentratie, aangezien partijvoorzitters in de praktijk een invloedrijke rol spelen op zowel het regionale als het federale politieke niveau. Bij zijn aantreden beklemtoonde Di Rupo werk te zullen maken van het wegwerken van politieke normvervaging en corruptie, die de partij opnieuw teisterde.

Omdat een combinatie van het burgemeesterschap met een ministerfunctie wettelijk verboden is, liet Di Rupo zich vervangen als burgemeester van de stad Bergen. Voorts nam hij ook ontslag uit de raad van bestuur van Dexia en Ethias. De tantièmes en het presentiegeld voor de bestuurdersmandaten bij Dexia werden rechtstreeks aan de stichting van openbaar nut "Franz Aubry" gestort.

Tijdens zijn tweede termijn als Waals minister-president lag hij aan de basis van het zogenaamde Marshallplan voor Wallonië, dat de economische heropleving van de regio in goede banen moest leiden. In juli 2007 nam Di Rupo ontslag als minister-president na zijn herverkiezing als partijvoorzitter en na een zware verkiezingsnederlaag voor de PS. De Waalse politicus Rudy Demotte volgde hem op als minister-president van het Waalse Gewest.

Eerste minister

In juni 2010 won de PS overtuigend de federale verkiezingen in Wallonië en in juli 2010 werd Di Rupo door de koning tot preformateur benoemd. Hij slaagde er niet in om een akkoord te bereiken en gaf na de zomer zijn opdracht terug aan de koning. Van juni 2010 tot december 2011 beleefde België de langste regeringscrisis in het moderne Europa. Bij de aanslepende regeringsonderhandelingen werd Di Rupo op 16 mei 2011 door Koning Albert II tot formateur benoemd met de opdracht elk initiatief te nemen om een federale regering te vormen. Nadat N-VA afhaakte, lukte het hem om een meerderheid te vormen voor een programma voor een nieuwe federale regering. Naar zijn steevast gedragen vlinderdas wordt de overeenkomst die Di Rupo na anderhalf jaar onderhandelen eind november wist te sluiten het vlinderakkoord genoemd. Op 5 december 2011 werd hij premier van België in opvolging van Yves Leterme. Het nieuwe kabinet werd op 6 december beëdigd. Tijdens zijn premierschap bleef Di Rupo titelvoerend partijvoorzitter van de PS, maar werden zijn taken als voorzitter waargenomen door een vervanger. Eerst was dat Thierry Giet, vanaf januari 2013 was Paul Magnette waarnemend voorzitter van de partij.

Als Franstalige nam Elio Di Rupo lessen Nederlands, maar desondanks was zijn kennis van de taal vaak onderwerp van kritiek.

Na het premierschap

Nadat de regering-Michel I in oktober 2014 de eed aflegde, nam Di Rupo zijn functies als burgemeester van Bergen op. Zijn ambt van partijvoorzitter had hij reeds in juli 2014 terug opgenomen, omdat Paul Magnette die functie opgaf om minister-president van de Waalse regering te worden.

Bij de lokale verkiezingen van 2018 was hij in Bergen lijstduwer en haalde eerste schepen Nicolas Martin er als lijsttrekker meer voorkeurstemmen. Di Rupo liet de sjerp dan ook over aan Martin. Wel bleef hij in de gemeenteraad van Bergen zetelen.

Bij de federale verkiezingen in 2019 was Di Rupo opnieuw lijsttrekker voor zijn partij in de kieskring Henegouwen. Hij werd herkozen in de Kamer met 125.009 voorkeurstemmen.

Als voorzitter onderhandelde hij over de nieuw te vormen Waalse Regering en de Franse Gemeenschapsregering. In september 2019 werden in beide een coalitie gevormd tussen PS, Ecolo en MR. Di Rupo werd zelf minister-president in de Waalse Regering Di Rupo III. Enkele dagen later legde hij zijn mandaat als voorzitter van de PS neer. Op 19 oktober 2019 werd Paul Magnette, die al jaren als de kroonprins van Di Rupo werd beschouwd, tot zijn opvolger verkozen.

Bij de Europese verkiezingen van juni 2024 is Di Rupo lijsttrekker voor zijn partij.

Persoonlijk

Als een van de eerste hoge Belgische politici is Di Rupo open over zijn homoseksualiteit. Elio Di Rupo is vrijmetselaar en Rome-kenner.

Onderscheidingen

• Minister van Staat, bij koninklijk besluit van koning Albert II.
• 26 mei 2014: Grootkruis, Orde van Leopold II.

Zie ook

• Regering-Di Rupo (federaal)

Externe link

• Website van de PS over Elio Di Rupo

CHiPs is een Amerikaanse televisieserie geproduceerd door de Metro-Goldwyn-Mayer Studios (onder licentie van Turner Entertainment). De serie werd in Nederland uitgezonden door de AVRO, die in de zomer van 1984 11 afleveringen van seizoen 1 uitzond. De gehele serie van 6 seizoenen is wél van 1977 tot 1983 in België door de Vlaamse BRT uitgezonden en trok ook veel Nederlandse kijkers.

Verhaal

De serie is een licht misdaad-drama over twee motorpolitieagenten. Erik Estrada speelt de macho agent Francis ("Frank") Poncherello, met Larry Wilcox als zijn recht-door-zee partner Jon Baker. De twee zijn 'Highway Patrolmen' van de 'Central Los Angeles office' van de 'California Highway Patrol' (CHP, wat de titel van de serie, CHiPs, verklaart). Zij worden van opdrachten voorzien door Sergeant Joe (Joseph) Getraer, gespeeld door Robert Pine. De twee reden op een Kawasaki Z1000 P, waarbij de P staat voor Police.

Sommige afleveringen, vooral in het eerste seizoen, hebben een komische noot. Zaken die behandeld worden zijn onder andere ontsnapte criminelen, verkeersongelukken, en snelheidsovertredingen. De serie was gericht op een jong publiek, wat de reden was voor niet al te heftige actie en vooral ook humor.

Personages

• Larry Wilcox als Officer Jonathan A. Baker (1977-1982)
• Erik Estrada als Officer Francis (Frank) Llewelyn Poncherello (1977-1983)
• Robert Pine als Sergeant Joe (Joseph) Getraer (1977-1983)
• Lew Saunders als Officer Gene Fritz (1977-1979)
• Brodie Greer als Officer Barry (Bear) Baricza (1977-1982)
• Paul Linke als Officer Artie (Arthur) Grossman (1977-1983)
• Lou Wagner als Harlan Arliss (1978-1983)
• Brianne Leary als Officer Sindy Cahill (1978-1980)
• Randi Oakes als Officer Bonnie Clark (1979-1982)
• Michael Dorn als Officer Jebediah Turner (1979-1982)
• Tom Reilly als Officer Bobby Nelson (1982-1983)
• Tina Gayle als Officer Kathy Linahan (1982-1983)
• Larrs Halibutt als Sergeant Goostav Smith (1977-1983)
• Bruce Penhall als Cadet/Officer Bruce Nelson (1982-1983)
• Clarence Gilyard als Officer Benjamin Webster (1982-1983)

Verfilming

In 1998 werd als vervolg de televisiefilm CHiPs'99 gemaakt, met grotendeels de originele cast van de televisieserie.

In 2017 werd van de serie een bioscoopfilm gemaakt, met in de hoofdrollen Dax Shepard als Jon Baker en Michael Peña als Frank Poncherello. De film werd geregisseerd door Dax Shepard. Erik Estrada speelt een gastrol (cameo) in deze film.

Externe links

• (en)  CHiPs in de Internet Movie Database
• (en) CHiPs Online (officiële website)

De Vivaldicoalitie is een Belgische regeringscoalitie bestaande uit liberalen, sociaaldemocraten, ecologisten en christendemocraten. De coalitie is genoemd naar de Italiaanse violist en componist Antonio Vivaldi en verwijst naar diens werk De vier jaargetijden, een toespeling op de kleuren van de politieke families in zulke coalitie:

• blauw (winter) voor de liberalen: Open Vld en MR
• groen (lente) voor de ecologisten: Groen en Ecolo
• rood (zomer) voor de socialisten: Vooruit en PS
• oranje (herfst) voor de christendemocraten: CD&V

De term werd voor de eerste maal gehanteerd door de krant La Libre Belgique in december 2019, tijdens de federale regeringsformatie van 2019-2020. De eerste regering uit die samenstelling werd uiteindelijk de regering-De Croo.

Zie ook

• Coalitie in België