Katedra św. Pawła w Londynie

Katedra Świętego Pawła (ang. St Paul’s Cathedral) – jeden z najbardziej znanych kościołów anglikańskich w Wielkiej Brytanii i budowli Londynu. Jego budowę ukończono w 1710. Znajduje się w centrum londyńskiej dzielnicy City of London i formalnie pełni funkcję głównej świątyni tej dzielnicy. Pieczę nad nim sprawuje bezpośrednio lord major.

Charakterystyka

Katedra świętego Pawła była budowana jako symbol odrodzenia Londynu i cechuje ją rozmach i monumentalność, ustępuje ona jednak swoimi rozmiarami watykańskiej bazylice Świętego Piotra. Ma około 158 metrów długości i około 75 metrów szerokości. Wysokość budowli mierzona od posadzki do końca krzyża umieszczonego na kopule wynosi 111 metrów. Budowlę wieńczy kopuła o średnicy 34 metrów, która jest jednym z najbardziej charakterystycznych elementów architektury Londynu.

Wewnątrz katedry znajduje się kilka galerii. Największą popularnością cieszy się Stone Gallery, z której rozpościera się rozległy widok na zakole Tamizy. Druga galeria – Galeria Szeptów (Whispering Gallery) – jest znana ze świetnej akustyki, umożliwiającej porozumiewanie się szeptem z odległości 30 m.

Nabożeństwa odbywają się codziennie wieczorem, a także w niedziele i Boże Narodzenie – to jedyna okazja, by zobaczyć katedrę bezpłatnie.

Organy

W katedrze znajdują się organy, będące trzecimi co do wielkości pod względem liczby piszczałek (7189) organami w Wielkiej Brytanii. Organy zostały zamówione u Bernarda Smitha w 1694 r. i są wyposażone w 5 manuałów, 189 rzędów piszczałek i 138 głosów. Całość zamknięta jest we wspaniałej obudowie zaprojektowanej w warsztacie Christophera Wrena i ozdobionej przez Grinlinga Gibbonsa, znanego brytyjsko-holenderskiego rzeźbiarza.

Chór

W katedrze funkcjonuje chór, składający się głównie z mężczyzn i chłopców, których można usłyszeć podczas niektórych nabożeństw. Podczas roku szkolnego chór śpiewa podczas nabożeństwa wieczornego 5 razy w tygodniu, podczas poniedziałkowej mszy można usłyszeć chór występujący gościnie, natomiast podczas czwartkowej mszy śpiewają chórzyści z the Vicars Choral bez udziału młodych chórzystów. W niedziele chór śpiewa podczas Jutrzni i Eucharystii.

Najwcześniejsze zapiski o chórze pochodzą z 1127 r.

W chwili obecnej chór składa się z ok. 30 chłopców – chórzystów, 8 stażystów, chóru the Vicars Choral czyli 12 mężczyzn, którzy są profesjonalnymi śpiewakami.

Historia

Katedra ta powstała pierwotnie na gruzach rzymskiej świątyni, wybudowanej niegdyś ku czci cesarza Klaudiusza. Normańska katedra była większa od obecnej i stanowiła największą świątynię ówczesnej Europy. Nie omijały jej pożary. Iglica została zniszczona przez piorun, wnętrze zostało splądrowane, a mury były w złym stanie. Katedra spłonęła ostatecznie podczas wielkiego pożaru Londynu w 1666 r.

Podjęto decyzję o budowie nowej katedry w stylu klasycyzującego baroku i rozpoczęto ją w roku 1675 pod nadzorem angielskiego architekta, Sir Christophera Wrena. Budowę zakończono po 35 latach, już pod kierunkiem syna Christophera Wrena, w roku 1710, chociaż pierwsze nabożeństwo odprawiono 2 grudnia 1697 roku. W 1852 roku na dziedzińcu katedry odnaleziono runiczny nagrobek.

Katedra była miejscem wielu słynnych pogrzebów (np. admirała Nelsona, księcia Wellingtona, Winstona Churchilla i Margaret Thatcher). Pogrzeby, śluby i inne ceremonie kościelne brytyjska rodzina królewska organizuje zazwyczaj w Westminster Abbey, ale to w katedrze św. Pawła odbył się ślub księcia Walii – Karola Windsora i lady Diany Spencer.

W kulturze

W filmie Zabójcze maszyny Londyn jest ruchomym miastem w kształcie stożka, względnie podobnym do oryginału. A na jego szczycie jest katedra św. Pawła. Nie jest już świątynią, a pracownią inżynierów wojennych.
W nagrodzonej Nebulą i Hugo noweli Praktyka dyplomowa autorstwa Connie Willis wysłany w przeszłość praktykant ląduje w Londynie podczas niemieckich bombardowań i pełni dyżury na dachu katedry.