Η Γερμανία συμμετείχε επίσημα σε κάθε Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision από την αρχή του διαγωνισμού το 1956, εκτός από το 1996, όταν η συμμετοχή της δεν προκρίθηκε από τον ηχητικό προκριματικό γύρο και κατά συνέπεια δεν εμφανίστηκε στον τελικό μετάδοσης και δεν υπολογίζεται ως μία από τις 67 εμφανίσεις της Γερμανίας. Καμία άλλη χώρα δεν εκπροσωπήθηκε τόσο συχνά. Η Γερμανία, μαζί με τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ισπανία και την Ιταλία, είναι μια από τις "Μεγάλες Πέντε" χώρες που προκρίνονται αυτόματα στον τελικό, λόγω του ότι είναι οι μεγαλύτεροι οικονομικοί συντελεστές στην Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU). Ο τελικός μεταδίδεται στη Γερμανία από το εμβληματικό κανάλι του ARD, το Das Erste.

Η Γερμανία κέρδισε για πρώτη φορά τον διαγωνισμό στην 27η προσπάθεια το 1982 στο Χαρογκέιτ, όταν η Νικόλ κέρδισε με το "Ein bißchen Frieden". Η δεύτερη γερμανική νίκη ήρθε 28 χρόνια αργότερα στον διαγωνισμό του 2010 στο Όσλο, όταν η Λένα κέρδισε με το "Satellite". Η Κάτια Έπσταϊν, η οποία τερμάτισε τρίτη το 1970 και το 1971, στη συνέχεια δεύτερη το 1980, είναι η μόνη ερμηνεύτρια που μπήκε στην πρώτη τριάδα σε τρεις περιπτώσεις. Η Γερμανία έχει συνολικά 11 τερματισμούς στην πρώτη τριάδα, τερματίζοντας επίσης δεύτερη με τη Λένα Βαλάιτις (1981) και δύο φορές με το συγκρότημα Wind (1985 και 1987) και τερμάτισε τρίτη με τους Μαίρη Ρόος (1972), Mekado (1994) και Sürpriz (1999). Η Γερμανία τερμάτισε τελευταία εννέα φορές, λαμβάνοντας μηδέν βαθμούς το 1964, το 1965 και το 2015.

Αν και δεν είχε φτάσει στην πρώτη δεκάδα σε 13 από τους τελευταίους 18 διαγωνισμούς (2005–22), ο Μίχαελ Σούλτε πέτυχε το δεύτερο καλύτερο αποτέλεσμα της Γερμανίας του 21ου αιώνα, τερματίζοντας τέταρτος στο διαγωνισμό του 2018. Αν και οι Γερμανοί διαγωνιζόμενοι είχαν διαφορετικά επίπεδα επιτυχίας, το ενδιαφέρον του κοινού παραμένει υψηλό και ο διαγωνισμός είναι ένα από τα γεγονότα με τις περισσότερες προβολές κάθε χρόνο.

Οργάνωση

Ο εκπρόσωπος της Γερμανίας στο διαγωνισμό επιλέγεται συνήθως μέσω μιας διαδικασίας εθνικής επιλογής, που μεταδίδεται στο δημόσιο τηλεοπτικό κανάλι Das Erste και διοργανώνεται από έναν από τους εννέα περιφερειακούς δημόσιους ραδιοτηλεοπτικούς οργανισμούς του ARD: από το 1956 έως το 1978 το Hessischer Rundfunk (HR), από το 1979 έως το 1991 το Bayerischer Rundfunk (BR), από το 1992 έως το 1995 το Mitteldeutscher Rundfunk (MDR) και από το 1996 το Norddeutscher Rundfunk (NDR). Μεταξύ 2010 και 2012 ο ιδιωτικός ραδιοτηλεοπτικός οργανισμός ProSieben συνεργάστηκε με το NDR.

Η ραδιοφωνική κάλυψη παρείχετο, αν και όχι κάθε χρόνο, από το Deutschlandfunk (DLF) και το Bayern 2 μεταξύ 1970 και 1979, από το hr3 μεταξύ 1980-1985, 1991-1994, καθώς και το 2007 και 2011 (και οι δύο σταθμοί το 1983), το NDR Radio2 μεταξύ 1986-1990, 1995-2006 και 2008-2013 και το WDR1LIVE το 2011.

Από το 2010 η παραγωγός εταιρεία Brainpool, η οποία έχει επίσης τη συμπαραγωγή του Διαγωνισμού Τραγουδιού Eurovision του 2011 στο Ντίσελντορφ και του Διαγωνισμού Τραγουδιού Eurovision του 2012 στο Μπακού, συνεργάστηκε με το NDR για τη διεξαγωγή των γερμανικών τελικών.

Η Γερμανία έχει συχνά αλλάξει τη διαδικασία επιλογής της συμμετοχής στο διαγωνισμό, είτε μέσω εθνικού τελικού, είτε με εσωτερική επιλογή (περιστασιακά ένας συνδυασμός και των δύο μορφών).

Ιστορία

Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας συμμετείχε στον διαγωνισμό από την ίδρυσή του το 1956. Η Γερμανία συμμετείχε στην πρώτη έκδοση το 1956, αλλά η θέση της στον διαγωνισμό δεν καταγράφηκε καθώς ανακοινώθηκε μόνο ο νικητής, η Ελβετία. Πριν από την επανένωση της Γερμανίας το 1990, η χώρα παρουσιαζόταν περιστασιακά ως "Δυτική Γερμανία". Η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας (Ανατολική Γερμανία) δεν συμμετείχε στον Διαγωνισμό Τραγουδιού της Eurovision, και αντ' αυτού έλαβε μέρος στον Διαγωνισμό Τραγουδιού Intervision.

Με μία νίκη (1982) και τέσσερα αποτελέσματα στη δεύτερη θέση (1980, 1981, 1985 και 1987), η Γερμανία είναι η δεύτερη πιο επιτυχημένη χώρα στον διαγωνισμό τη δεκαετία του 1980, πίσω από την Ιρλανδία, η οποία είχε δύο νίκες τη δεκαετία.

Απουσία του 1996

Το ARD είχε επιλέξει έναν καλλιτέχνη και ένα τραγούδι για να εκπροσωπήσει τη χώρα στο 1996, που θα διεξαγόταν στο Όσλο της Νορβηγίας. Λόγω της αύξησης των χωρών που επιθυμούσαν να συμμετάσχουν στην Eurovision, διαπιστώθηκε αδυναμία να μετάσχουν όλες σε έναν ενιαίο τελικό και εισήχθη ο θεσμός των προκριματικών, ώστε οι συμμετοχές του τελικού να περιοριστούν σε 23 (από τις 30 χώρες που συμμετείχαν). Η Νορβηγία ως οικοδέσποινα χώρα προκρίθηκε αυτόματα κι έτσι τα υπόλοιπα 29 τραγούδια συμμετείχαν σε έναν ηχητικό, μη τηλεοπτικό προκριματικό γύρο, με τα κορυφαία 22 τραγούδια να προκρίνονται για το Όσλο. Η γερμανική συμμετοχή με το τραγούδι "Planet of Blue" του Λέον αποδείχτηκε ατυχής, καθώς απέτυχε να κερδίσει αρκετούς πόντους για να φτάσει στον τελικό, τερματίζοντας στην 24η θέση. Το ARD και η EBU δεν ήταν ικανοποιημένοι από αυτό, καθώς η Γερμανία ήταν ο μεγαλύτερος οικονομικός συντελεστής τότε. Το 1996 ήταν η μόνη χρονιά, που η Γερμανία απουσίασε από το διαγωνισμό.

Δεκαετία 2000

Στη δεκαετία του 2000 η Γερμανία ξεχώρισε με την υιοθέτηση μουσικών στυλ, που δεν είναι συνήθη στην Eurovision, όπως η κάντρι και western μουσική (Texas Lightning - "No No Never" το 2006) και σουίνγκ (Roger Cicero - "Frauen regier'n die Welt" το 2007 και ο Alex Swings Oscar Sings - "Miss Kiss Kiss Bang" το 2009). Η Γερμανία ισοβάθμησε στην τελευταία θέση στο διαγωνισμό του 2008, αλλά κέρδισε την 23η θέση από τους 25 όταν δημοσιεύτηκε το αποτέλεσμα. Το 2009 το ARD πραγματοποίησε εσωτερική επιλογή για πρώτη φορά από το 1995 λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος προβολής των γερμανικών εθνικών τελικών. Ο Άλεξ Κρίστενσεν και ο Όσκαρ Λόια επιλέχθηκαν για να εκπροσωπήσουν τη Γερμανία στο διαγωνισμό του 2009, όπου εμφανίστηκαν στη σκηνή με τη διάσημη burlesque καλλιτέχνη Ντίτα φον Τέεζε. Ωστόσο κατάφεραν να λάβουν μόνο 35 πόντους, τερματίζοντας 20οι από τις 25 χώρες.

Δεκαετία 2010

Το 2010 το ARD προσκάλεσε τον πρώην συμμετέχοντα και συνθέτη Στέφαν Ράαμπ και το ιδιωτικό δίκτυο ProSieben να συνεργαστούν για να βρουν μια ελπιδοφόρα συμμετοχή για τη χώρα. Έχει ειπωθεί ότι ο Ράαμπ προσεγγίστηκε λόγω των καλών του επιδόσεων στο διαγωνισμό, τερματίζοντας 5ος το 2000 καθώς και γράφοντας συμμετοχές το 1998 και το 2004, οι οποίες τερμάτισαν στην 7η και 8η θέση αντίστοιχα. Ο Ράαμπ συμφώνησε και διεξήγαγε μια τηλεοπτική εκπομπή που ονομάστηκε "Unser Star für Oslo" (Το αστέρι μας για το Όσλο) που μεταδόθηκε στο ARD και στο ProSieben. Η νικήτρια ήταν η Λένα Μάιερ-Λάντρουτ με το "Satellite", η οποία κέρδισε και τον διαγωνισμό. Δύο ακόμα συνεργασίες με το ProSieben έδωσαν τον δεύτερο και τον τρίτο συνεχόμενο τερματισμό στην πρώτη δεκάδα, το 2011 (Λένα Μάιερ-Λάντρουτ με το "Taken by a Stranger") και το 2012 (Ρόμαν Λομπ με το "Standing Still").

Το σερί των κατατάξεων στην κορυφαία δεκάδα διακόπηκε στο διαγωνισμό του 2013, όταν το τραγούδι "Glorious" της Cascada τερμάτισε 21ο με 18 πόντους, με τις χαμηλές κατατάξεις να συνεχίζονται και τα επόμενα χρόνια, αφού η ομάδα Elaiza το 2014, η Άν Σοφί το 2015, η Τζέιμι-Λί και η Λεβίνα τελείωσαν στις θέσεις 18, 27 (τελευταία), 26 (τελευταία) και 25 (προτελευταία) αντίστοιχα. Η Άν Σοφί έγινε η τρίτη συμμετοχή της χώρας που τερμάτισε με μηδέν βαθμούς, μετά τη Νόρα Νόβα το 1964 και την Ούλα Βίζνερ το 1965 και πρώτη από την εισαγωγή του σημερινού συστήματος βαθμολόγησης το 1975. Το αρνητικό σερί διακόπηκε μόλις το 2018 με την τέταρτη θέση του Μίχαελ Σούλτε με το τραγούδι "You Let Me Walk Alone".

Η τύχη της Γερμανίας άλλαξε το 2018, όταν ο Μίχαελ Σούλτε την επανέφερε στην πρώτη 5άδα για πρώτη φορά από το 2010 με το "You Let Me Walk Alone", τερματίζοντας στην τέταρτη θέση. Αυτή είναι η πρώτη φορά από το 2012 που περισσότερες από μία χώρες από τις "Μεγάλες Πέντε" μπαίνουν στην πρώτη δεκάδα (με την Ιταλία να τερματίζει πέμπτη) και η δεύτερη φορά (μετά το 2002) που δύο χώρες των "Μεγάλων Πέντε" μπαίνουν στην πρώτη πεντάδα από τη θέσπιση του κανόνα. Το επόμενο έτος, το ντουέτο Sisters με το τραγούδι "Sister" δεν μπόρεσε να επαναλάβει την ίδια επιτυχία, καθώς δεν έλαβε πόντους από την τηλεψηφοφορία, τερματίζοντας στην 25η θέση της γενικής κατάταξης με 24 βαθμούς.

Δεκαετία 2020

Δύο ακόμη αποτελέσματα στην τελευταία πεντάδα κατέγραψε η Γερμανία στην αρχή της δεκαετίας, αυτό των Γιέντρικ Ζίγκβαρτ το 2021 (επίσης δεν έλαβε βαθμούς από την τηλεψηφοφορία) και Μάλικ Χάρις το 2022 (δεν έλαβε βαθμούς από την κριτική επιτροπή).

Η Γερμανία και οι "Big Five" ("Μεγάλες Πέντε")

Από το 1999, η Γερμανία, μαζί με μαζί με τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ισπανία, προκρίνονται αυτόματα στον τελικό της Eurovision ανεξάρτητα από τα αποτελέσματά τους σε προηγούμενους διαγωνισμούς. Αυτές οι χώρες κέρδισαν αυτό το ειδικό καθεστώς με το να είναι οι τέσσερις μεγαλύτεροι οικονομικοί συντελεστές στην EBU και στη συνέχεια έγιναν γνωστές ως οι "Μεγάλες Τέσσερις". Το 2008, αναφέρθηκε ότι οι "Μεγάλοι Τέσσερις" θα μπορούσαν να χάσουν την ιδιότητά τους και να αναγκαστούν να αγωνιστούν στους ημιτελικούς, ωστόσο, αυτό δεν υλοποιήθηκε ποτέ και ο κανόνας παρέμεινε σε ισχύ. Όταν η Ιταλία επέστρεψε στον διαγωνισμό το 2011, της δόθηκε το ίδιο άθικτο καθεστώς, αναβαθμίζοντας έτσι τις χώρες σε "Μεγάλες Πέντε".

Η Γερμανία ήταν η πρώτη χώρα των "Μεγάλων Πέντε" που κέρδισε το διαγωνισμό μετά την εισαγωγή του κανόνα, χάρη στην Λένα το 2010. Όσον αφορά την επιτυχία, αυτή τη στιγμή είναι δεύτερη πίσω από την Ιταλία, η οποία κέρδισε το 2021 με τους Måneskin και τερμάτισε δεύτερη το 2011 με τον Ραφαέλ Γκουαλάτσι και ξανά το 2019 με τον Μαχμούντ. Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη την απουσία της Ιταλίας από τον διαγωνισμό για τα πρώτα έντεκα χρόνια ύπαρξης του κανόνα, η Γερμανία παραμένει η μόνη χώρα που έχει κερδίσει από τους αρχικούς "Μεγάλους Τέσσερις".

Συμμετοχές

Congratulations: 50 Χρόνια του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision

Ιστορικό ψηφοφορίας

Μέχρι το 2023, το ιστορικό ψηφοφορίας της Γερμανίας έχει ως εξής:

Διοργανώσεις

Βραβεία

Βραβείο Barbara Dex

Οι μεγάλες βαθμολογίες που έδωσε η Γερμανία

Στους τελικούς:

Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία

Στους ημιτελικούς:

Κ.Ε. → Κριτική Επιτροπή
T. → Τηλεψηφοφορία

Σχετική συμμετοχή

Αρχηγοί αποστολών

Σχολιαστές και εκπρόσωποι βαθμών

Κατά καιρούς ο διαγωνισμός παρουσιάστηκε στο ARD από διάφορους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς παρουσιαστές, όπως οι Άντο Σλιρ, Τόμας Γκότσαλκ, Γιαν Χόφερ, Βολφ Μίτλερ, Φριτς Έγκνερ και Βέρνερ Φάιγκελ. Ωστόσο, ο Πέτερ Ούρμπαν παρείχε το σχολιασμό για την ARD TV κάθε χρόνο από το 1997, ωστόσο λόγω των προβλημάτων υγείας του το 2009 αναγκάστηκε να παραιτηθεί από αυτή τη θέση και έτσι, ο Τιμ Φρίλινγκ ήταν ο σχολιαστής στη Μόσχα. Ο Ούρμπαν επέστρεψε στο σχολιασμό για τη Γερμανία το 2010. Το 2020, ο Michael Schulte ήταν έτοιμος να σχολιάσει τον διαγωνισμό μαζί με τον Ούρμπαν. Και οι δύο σχολίασαν την αντικατάσταση Eurovision: Europe Shine A Light, καθώς και την εκπομπή "Eurovision Song Contest 2020 - Das deutsche Finale" από το Elbphilharmonie στο Αμβούργο.

Διευθυντές ορχηστρών

Άλμπουμ

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• OGAE Γερμανίας
• Επίσημος ιστότοπος της Eurovision

Δείτε επίσης

• Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 2010
• Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 2014
• Γερμανία

Σημειώσεις και παραπομπές

Σημειώσεις

Παραπομπές

Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 2020 ήταν προγραμματισμένος να είναι ο 65ος Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision. Ο διαγωνισμός θα είχε διεξαχθεί στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας, μετά τη νίκη της χώρας το 2019 στο Τελ Αβίβ του Ισραήλ, με τον Ντάνκαν Λόρενς και το τραγούδι "Arcade". Αυτή θα ήταν η πέμπτη φορά που ο διαγωνισμός θα είχε διεξαχθεί στην Ολλανδία, με την τελευταία φορά να είναι το 1980. Ο διαγωνισμός θα είχε λάβει χώρα στο Rotterdam Ahoy. Ο διαγωνισμός ακυρώθηκε στις 18 Μαρτίου 2020 λόγω της πανδημίας κορονoϊού, όντας έτσι την πρώτη φορά που ο διαγωνισμός ακυρώθηκε. Το Ρότερνταμ φιλοξένησε τον διαγωνισμό του 2021, με τους ίδιους καλλιτέχνες χωρίς ωστόσο τα τραγούδια που επιλέχθηκαν για το 2020 να μπορούν να συμμετέχουν και σε αυτόν.

Ήταν προγραμματισμένος να αποτελείται από δύο ημιτελικούς στις 12 και 14 Μαΐου 2020 και τον τελικό στις 16 Μαΐου 2020. Σαράντα μία χώρες θα συμμετείχαν στον διαγωνισμό. Η Βουλγαρία και η Ουκρανία θα επέστρεφαν μετά την αποχώρησή τους, το 2019, ενώ η Ουγγαρία και το Μαυροβούνιο είχαν επιβεβαιώσει την αποχώρησή τους. Όλοι οι σαράντα ένας καλλιτέχνες και τα σαράντα ένα τραγούδια είχαν επιβεβαιωθεί από τους αντίστοιχους ραδιοτηλεοπτικούς φορείς μέχρι και τις αρχές Μαρτίου 2020.

Μετά την ακύρωσή του, η Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU), άρχισε συζητήσεις για πιθανές μεταφορές στοιχείων, όπως η διοργανώτρια πόλη και οι συμμετέχοντες στον διαγωνισμό του 2021. Στη θέση του διαγωνισμού, η EBU μαζί με τα ολλανδικά μέλη της, NPO, NOS και AVROTROS διοργάνωσαν ένα σόου αντικατάστασης, Eurovision: Europe Shine a Light, για την ανάδειξη των συμμετοχών, στις 16 Μαΐου 2020, ημέρα του τελικού.

Τοποθεσία

Ο διαγωνισμός του 2020 θα διεξαγόταν στο Rotterdam Ahoy, στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας. Θα ήταν η πέμπτη φορά που ο διαγωνισμός θα είχε διεξαχθεί στην Ολλανδία, μετά τη νίκη της χώρας το 2019, με τον Duncan Laurence και το τραγούδι "Arcade". Το Rotterdam Ahoy είχε προηγουμένως φιλοξενήσει τον Παιδικό Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision 2012.

Προετοιμασίες

Οι προετοιμασίες για τον διαγωνισμό του 2020 ξεκίνησαν στις 19 Μαΐου 2019, αμέσως μετά τη νίκη της Ολλανδία στον διαγωνισμό του 2019 στο Τελ Αβίβ του Ισραήλ. Ο Jon Ola Sand, εκτελεστικός επόπτης του διαγωνισμού εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ραδιοτηλεοπτικής Ένωσης (EBU), παρέδωσε στον AVROTROS, τον συμμετέχοντα ραδιοτηλεοπτικό φορέα για την Ολλανδία, έναν αριθμό εγγράφων και έναν σκληρό δίσκο USB, με εργαλεία για να ξεκινήσουν τις απαραίτητες εργασίες για να διοργανώσουν τον επόμενο διαγωνισμό. Ο AVROTROS πρόκειται να συνεργαστεί στην παραγωγή με τον αδερφό ειδησεογραφικό φορέα Nederlandse Omroep Stichting (NOS) και τον μητρικό οργανισμό Nederlandse Publieke Omroep (NPO).

Επιλογή πόλης και χώρου διεξαγωγής

Ήδη πριν τον διαγωνισμό του 2019, όταν τα στοιχήματα ήταν υπέρ της νίκης του Laurence, αρκετές ολλανδικές πόλεις συμπεριλαμβανομένων του Άμστερνταμ, της Χάγης και του Μάαστριχτ, ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους να φιλοξενήσουν τον διαγωνισμό σε περίπτωση νίκης της χώρας. Ένας εκπρόσωπος του NPO είχε δηλώσει επίσης ότι ο ραδιοτηλεοπτικός φορέας είχε φτιάξει ένα πρόχειρο σχέδιο για το πώς θα επιλέξουν την πόλη και το χώρο διεξαγωγής αν νικήσει η Ολλανδία. Όταν ο Laurence κέρδισε τον διαγωνισμό, οι δήμαρχοι αρκετών δήμων άρχισαν αμέσως να επικοινωνούν με τον πρωθυπουργό της Ολλανδίας, Mark Rutte, μέσω γραπτών μηνυμάτων. Διάσημα πρόσωπα όπως ο Laurence, η Esther Hart, η Getty Kaspers και ο André Rieu, εξέφρασαν δημοσίως την υποστήριξή τους για τις προτιμώμενες υποψήφιες πόλεις.

H τριάδα των φορέων-διοργανωτών ξεκίνησε επίσημα τη διαδικασία επιλογής στις 29 Μαΐου 2019. Στην πρώτη φάση της διαδικασίας, οι πόλεις κατέθεταν επίσημα υποψηφιότητα. Εννέα πόλεις—το Άμστερνταμ, το Άρνεμ, η Μπρέντα, το Σέρτοχενμπος, η Χάγη, το Λέουβαρντεν, το Μάαστριχτ, το Ρότερνταμ και η Ουτρέχτη—κατέθεσαν υποψηφιότητα και έλαβαν μια λίστα με κριτήρια που πρέπει να πληροί τόσο η πόλη όσο και ο χώρος διεξαγωγής μέχρι και τις 12 Ιουνίου 2019. Αρχικά, το Ζβόλε σχεδίαζε να καταθέσει και αυτό υποψηφιότητα αλλά στη συνέχεια αποφάσισε να μην το κάνει μιας και έκρινε πως ο διαθέσιμος χώρος πού διαθέτει, το IJsselhallen, έχει ακατάλληλες διαστάσεις. Το Ένσχεντε θα μπορούσε και αυτό να ήταν υποψήφια πόλη μιας και το αεροδρόμιο Twente της πόλης σκόπευε να καταθέσει υποψηφιότητα για να φιλοξενήσει τον διαγωνισμό σε ένα από τα υπόστεγά του, ωστόσο μαθεύτηκε αργότερα πως ο δήμος του Ένσχεντε δεν σκόπευε να χρηματοδοτήσει μια τέτοια υποψηφιότητα.

Από αυτό το σημείο και ύστερα, αυτές οι εννέα πόλεις είχαν προθεσμία μέχρι τις 10 Ιουλίου 2019 για να συντάξουν τα βιβλία υποψηφιότητάς τους ώστε να δείξουν τις ικανότητές τους να φιλοξενήσουν τον διαγωνισμό. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, τέσσερις πόλεις αποχώρησαν από τη διαδικασία επιλογής. Το Άμστερνταμ δεν θα μπορούσε να φιλοξενήσει τον διαγωνισμό μιας και ήταν απασχολημένο με τη διεξαγωγή άλλων εκδηλώσεων την περίοδο του διαγωνισμού. Η Μπρέντα αποχώρησε λόγω οικονομικών ανησυχιών. Το Λέουβαρντεν σταμάτησε την υποψηφιότητά του λόγω του χαμηλού ύψους οροφής του χώρου που διέθεταν, WTC Expo. Η Χάγη αποχώρησε και αυτή επειδή και οι δύο χώροι που διέθετε ήταν ακατάλληλοι για τη διεξαγωγή του διαγωνισμού. Πιο συγκεκριμένα, το τοπικό στάδιο ποδοσφαίρου Cars Jeans Stadion ενώ ήταν αρκετά μεγάλο, δεν διέθετε οροφή και η εγκατάσταση νέας θα έκανε την υποψηφιότητα, οικονομικά μη βιώσιμη. Η άλλη επιλογή της πόλης ήταν η εγκατάσταση μιας μεγάλης τέντας πάνω από το πάρκο Malieveld, ωστόσο μετά από έλεγχο των συνθηκών φιλοξενίας, η ιδέα εγκαταλείφθηκε. Μετά την αποχώρησή της, η Χάγη άρχισε να υποστηρίζει την υποψηφιότητα του Ρότερνταμ.

Οι υπόλοιπες πέντε πόλεις—Άρνεμ, Μάαστριχτ, Ουτρέχτη, Ρότερνταμ και Σέρτοχενμπος—παρέδωσαν τα βιβλία υποψηφιότητάς τους κατά τη διάρκεια εκδήλωσης που έγινε στο Χίλφερσουμ στις 10 Ιουλίου 2019. Οι φορείς-διοργανωτές αναθεώρησαν τις υποψηφιότητες και στις 16 Ιουλίου 2019 ανακοίνωσαν πως απέκλεισαν αυτές του Άρνεμ, της Ουτρέχτης και του Σέρτοχενμπος, αφήνοντας μόνο το Μάαστριχτ και το Ρότερνταμ. Η Ουτρέχτη συγκεκριμένα αποκλείστηκε επειδή η ιδέα της για την τοποθέτηση τέντας πάνω από το Jaarbeurs προσέφερε περιορισμένες πιθανότητες για δοκιμές και είχε αμφισβητούμενη καταλληλότητα για εκδηλώσεις όπως ο Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision, ενώ το Σέρτοχενμπος λόγω του χαμηλού ύψους οροφής στο Brabanthallen και λόγω του μικρού αριθμού διαθέσιμων δωματίων που θα έπρεπε να κρατηθούν για επισκέπτες του διαγωνισμού.

Για να αναθεωρήσει την τοποθεσία, τον χώρο και τις περιβάλλουσες εκδηλώσεις, ο NPO επισκέφθηκε το Μάαστριχτ στις 17 Ιουλίου 2019 και το Ρότερνταμ στις 18. Μέχρι τα τέλη του Ιουλίου πραγματοποιήθηκαν επιπλέον επισκέψεις στις δύο υποψήφιες πόλεις για την απαραίτητη επιθεώρηση του εφοδιασμού παραγωγής. Η EBU από την άλλη δεν επισκέφτηκε καμία από τις πόλεις. Το Μάαστριχτ και το Ρότερνταμ παρέδωσαν ενημερωμένες εκδόσεις των βιβλίων υποψηφιότητάς τους στις 9 Αυγούστου 2019, προσθέτοντας λεπτομέρειες σχετικά με τα κοινωνικά προγράμματα, παράλληλες εκδηλώσεις και τις άδειες προγραμμάτων. Μία "συμφωνία ιδέας" δόθηκε και στις δύο πόλεις τον Αύγουστο του 2019. Ενώ το Ρότερνταμ υπέγραψε τη συμφωνία, το Μάαστριχτ αφού τη συζήτησε, την απέρριψε. Στις 30 Αυγούστου 2019, ανακοινώθηκε κατά τη διάρκειας ειδικής εκπομπής στο NPO 1 και στο NPO 2, ότι το Ρότερνταμ θα φιλοξενήσει τον διαγωνισμό.

Υπόμνημα:
  †   Χώρος διεξαγωγής
  ‡   Πόλεις που προκρίθηκαν στην τελική φάση της διαδικασίας

Άλλα μέρη

Το Eurovision Village θα είχε φτιαχτεί για να υπηρετεί ως η επίσημη περιοχή για φανς και χορηγούς του διαγωνισμού, κατά τη διάρκεια της εβδομάδας των τριών σόου. Εκεί θα υπήρχει η δυνατότητα για παρακολούθηση συναυλιών από τοπικούς καλλιτέχνες καθώς και ζωντανές μεταδόσεις των τριών σόου. Το Binnenrotte ήταν η προγραμματισμένη τοποθεσία για το Eurovision Village. Το Binnenrotte είναι από τους μεγαλύτερους ανοικτούς χώρους στο κέντρο του Ρότερνταμ. Βρίσκεται στην καρδιά της πόλης, δίπλα από ορισμένα από τα πιο γνωστά αρχιτεκτονικά αριστουργήματα της πόλης, όπως το Markthal.

Το EuroClub θα ήταν ο χώρος για τα επίσημα after parties και ιδιωτικών συναυλιών από τους καλλιτέχνες. Σε αντίθεση με το Eurovision Village, στο EuroClub επιτρέπεται η είσοδος μόνο σε πιστοποιημένους φανς και δημοσιογράφους καθώς και στα μέλη των αποστολών. Θα βρισκόταν στο Maassilo, το οποίο είναι στο Maashaven Zuidzijde, 10 λεπτά από το Rotterdam Ahoy.

Η τελετές έναρξης και "Χρυσού Χαλιού", όπου οι καλλιτέχνες εμφανιζόνται μπροστά σε φανς και δημοσιογράφους θα λάμβανε χώρα στην Αποβάθρα Κρουαζιέρας του Ρότερνταμ, στις 10 Μαΐου 2020.

Παραγωγή

Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 2020 θα ήταν μία συμπαραγωγή μεταξύ τριών συσχετιζόμενων ολλανδικών τηλεοπτικών οργανισμών (AVROTROS, Nederlandse Omroep Stichting (NOS) και Nederlandse Publieke Omroep (NPO)) καθένας από αυτούς είχε αναλάβει διαφορετικό ρόλο. Ο Sietse Bakker και η Inge van de Weerd θα ήταν εκτελεστικοί παραγωγοί, ενώ η Emilie Sickinghe και η Jessica Stam θα ήταν αναπληρωτές στη θέση αυτή. Τον Αύγουστο του 2019, ο Marnix Kaart και ο Marc Pos ανακοινώθηκαν ως οι σκηνοθέτες των τριών live σόου, καθώς και ο Gerben Bakker ως υπεύθυνος του σόου. Ο Cornald Maas εκτελεί καθήκοντα συμβούλου δημιουργικού. Ο Jon Ola Sand παραμένει ως εκτελεστικός επόπτης του διαγωνισμού, θέση την οποία κατέχει από το 2011, ενώ σχεδιάζει να παραιτηθεί μετά τον διαγωνισμό, όπως και έκανε μετά το πέρας των προγραμματισμένων ημερομηνιών.

Οπτικός σχεδιασμός

Το σλόγκαν του διαγωνισμού, Open Up, αποκαλύφθηκε στις 24 Οκτωβρίου 2019. Το επίσημο λογότυπο και ο οπτικός σχεδιασμός παρουσιάστηκαν στις 28 Νοεμβρίου 2019. Σχεδιασμένο από την CLEVER°FRANKE, είναι "μια αφαιρετική αναπαράσταση των χρωμάτων των σημαιών των 41 χωρών που θα συμμετείχαν το 2020, με τη σειρά της πρώτης συμμετοχής τους στον διαγωνισμό".

Παρουσιαστές

Ο διαγωνισμός θα είχε τρεις παρουσιαστές: την ηθοποιό και τηλεπαρουσιάστρια Chantal Janzen, τον τραγουδιστή και σχολιαστή του διαγωνισμού Jan Smit και την τραγουδίστρια Edsilia Rombley, η οποία είχε εκπροσωπήσει την Ολλανδία στους διαγωνισμούς του 1998 και του 2007. Η μπιούτι βλόγκερ Nikkie de Jager (NikkieTutorials), θα ήταν η παρουσιάστρια του ονλάιν περιεχομένου του διαγωνισμού, μεταξύ αυτών μίας σειράς "behind the scenes" στο YouTube, η οποία θα είχε γυριστεί με συμμετέχοντες του διαγωνισμού. Επιπλέον, θα έκανε ρεπορτάζ από το κόκκινο χαλί και την τελετή έναρξης, ενώ θα εμφανιζόταν και στα τρία ζωντανά σόου στις 12, 14 και 16 Μαΐου 2020. Ο Roos Moggré και ο Andrew Makkinga θα παρουσίαζαν τις συνεντεύξεις τύπου του διαγωνισμού.

Σχεδιασμός σκηνής

Η EBU αποκάλυψε τον σχεδιασμό της σκηνής του διαγωνισμού, τον Δεκέμβριο του 2019. Ο σχεδιασμός ήταν επηρεασμένος από το σλόγκαν "Open Up" του διαγωνισμού και το τυπικό ολλανδικό επίπεδο τοπίο. Η σκηνή είχε σχεδιαστεί από τον Γερμανό σχεδιαστή Florian Wieder, ο οποίος είχε σχεδιάσει επίσης της σκηνές των διαγωνισμών 2011–12, 2015 και 2017–19. Σε αντίθεση με τον προηγούμενο διαγωνισμό, το green room θα βρισκόταν εντός της αρένας.

Opening και interval acts

Η έναρξη του 2ου ημιτελικού θα είχε γίνει από τον breakdancer Redo. Η έναρξη του τελικού από την παρέλαση των χωρών με τους είκοσι έξι συμμετέχοντες, με τη συνοδεία μουσικής από τον 15χρονο DJ Pieter Gabriel. Μια συμφωνική ορχήστρα αποτελούμενη από εξήντα πέντε νεαρούς μουσικούς από όλη την Ολλανδία, η οποία είχε σχηματιστεί αποκλειστικά για αυτόν τον σκοπό θα συμμετείχε στον τελικό μαζί με τον DJ Afrojack και την τραγουδίστρια Glennis Grace, η οποία είχε εκπροσωπήσει την Ολλανδία στον διαγωνισμό, το 2005. Το συγκεκριμένο interval act θα περιλάμβανε επίσης σαράντα χορευτές και μία χορωδία γκόσπελ.

Επιπλέον, ο τελικός θα περιλάμβανε ερμηνείες από οκτώ παλιούς νικητές του διαγωνισμού: την Gigliola Cinquetti με το τραγούδι "Non ho l'età", τη Lenny Kuhr με το "De troubadour", τους Getty Kaspers (των Teach-In) με το "Ding-a-dong", τη Sandra Kim με το "J'aime la vie", τους Paul Harrington και Charlie McGettigan με το "Rock 'n' Roll Kids", τον Alexander Rybak με το "Fairytale" και τον Duncan Laurence με το "Arcade".

Μορφή

Σύστημα ψηφοφορίας

Ο αρχηγός της αποστολής για την Ισπανία, αποκάλυψε στις 22 Οκτωβρίου 2019, πως η EBU συζητάει με τις αποστολές, πιθανές αλλαγές στο σύστημα ψηφοφορίας. Στις 30 Οκτωβρίου 2019, η αρχηγός αποστολής για την Ελλάδα αποκάλυψε πως η πλειοψηφία (80%) των αποστολών ψήφισε υπέρ της διατήρησης του τρέχοντος συστήματος ψηφοφορίας.

Κλήρωση κατανομής στους ημιτελικούς

Η κλήρωση για να προσδιοριστεί σε ποιο ημιτελικό θα συμμετάσχει η κάθε χώρα διεξήχθη στο Δημαρχείο του Ρότερνταμ, στις 28 Ιανουαρίου 2020. Οι 35 χώρες που θα περάσουν από τη φάση των ημιτελικών είχαν κατανεμηθεί σε πέντε δοχεία, με βάση το μοτίβο της ψηφοφορίας τους τα προηγούμενα έτη, όπως είχε υπολογιστεί από τον επίσημο συνεργάτη του διαγωνισμού για την ψηφοφορία, Digame. Η κατανομή σε δοχεία μειώνει την πιθανότητα να είναι χώρες που αλληλοψηφίζονται στον ίδιο ημιτελικό ενώ ανεβάζει το σασπένς κατά τη διάρκεια του σόου. Από την κλήρωση, αποφασίστηκε, επίσης, σε ποιον ημιτελικό θα προβληθεί το τραγούδι και θα ψηφίσει η κάθε μία από τις έξι χώρες που περνάνε κατευθείαν στον τελικό (η διοργανώτρια χώρα Ολλανδία και οι Big 5: Γαλλία, Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ισπανία και Ιταλία). Η τελετή παρουσιάστηκε από τους παρουσιαστές του διαγωνισμού Chantal Janzen, Jan Smit και Edsilia Rombley και περιλάμβανε επίσης, την παράδοση των Εμβλημάτων της Διοργανώτριας Πόλης της Eurovision από τον Zippi Brand Frank, αναπληρωτή δήμαρχο του Τελ Αβίβ (διοργανώτρια πόλη του προηγούμενου διαγωνισμού) στον Ahmed Aboutaleb δήμαρχο του Ρότερνταμ.

Καρτ ποστάλ

Η ιδέα των καρτ ποστάλ για το 2020, ήταν βασισμένη στο σλόγκαν "Open Up" του διαγωνισμού. Κάθε καλλιτέχνης θα επισκεπτόταν ένα διαφορετικό μέρος στην Ολλανδία και θα συμμετείχε σε κάποια ολλανδική δραστηριότητα, παράδοση ή χόμπι μαζί με τους ντόπιους.

Χώρες που θα συμμετείχαν

Η EBU ανακοίνωσε στις 13 Νοεμβρίου 2019, ότι σαράντα μία χώρες θα συμμετείχαν στον διαγωνισμό, με τη Βουλγαρία και την Ουκρανία να επιστρέφουν μετά την απουσία τους, το 2019 και με την Ουγγαρία και το Μαυροβούνιο να αποχωρούν κυρίως για οικονομικούς λόγους. Μετά την ακύρωση του διαγωνισμού, οι καλλιτέχνες που θα είχαν συμμετάσχει σε αυτόν τον διαγωνισμό, μπορούν να επιλεγούν για να συμμετάσχουν στον επόμενο, αλλά πρέπει να το κάνουν με διαφορετικό τραγούδι σύμφωνα με τους κανόνες του διαγωνισμού.

1ος Ημιτελικός

Ο πρώτος ημιτελικός θα λάμβανε χώρα στις 12 Μαΐου 2020, στις 21:00 (CEST). Δεκαεπτά χώρες θα συμμετείχαν στον πρώτο ημιτελικό. Δικαίωμα ψήφου θα είχαν αυτές οι χώρες μαζί με τη Γερμανία, την Ιταλία και την Ολλανδία.

2ος Ημιτελικός

Ο δεύτερος ημιτελικός θα λάμβανε χώρα στις 14 Μαΐου 2020, στις 21:00 (CEST). Δεκαοκτώ χώρες θα συμμετείχαν στον δεύτερο ημιτελικό. Δικαίωμα ψήφου θα είχαν αυτές οι χώρες μαζί με τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ισπανία.

Τελικός

Ο τελικός θα λάμβανε χώρα στις 16 Μαΐου 2020, στις 21:00 (CEST). Είκοσι έξι χώρες θα συμμετείχαν στον δεύτερο ημιτελικό: η διοργανώτρια χώρα, οι Big 5 και οι δέκα χώρες με τον υψηλότερο αριθμό βαθμών από κάθε ημιτελικό. Δικαίωμα ψήφου θα είχαν και οι σαράντα μία συμμετέχουσες χώρες.

Καλλιτέχνες που θα επέστρεφαν

Τρεις προηγούμενοι καλλιτέχνες θα επέστρεφαν το 2020. Επιπλέον, αρκετοί καλλιτέχνες είχαν λάβει μέρος στα φωνητικά σε προηγούμενους διαγωνισμούς ή στον Παιδικό Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision.

Άλλες χώρες

Για να συμμετέχει μία χώρα στον Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision, πρέπει να διαθέτει έναν εθνικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα, που να είναι ενεργό μέλος της EBU και που να μπορεί να μεταδώσει τον διαγωνισμό μέσω του Eurovision Network. Η EBU θα στείλει προσκλήσεις για τον διαγωνισμό σε όλα τα 56 ενεργά μέλη. Σε αντίθεση με προηγούμενες χρονιές, η Αυστραλία, της οποίας ο ραδιοτηλεοπτικός φορέας είναι συνεργαζόμενο μέλος, δεν θα χρειαστεί πρόσκληση για να συμμετάσχει το 2020, μιας και της δόθηκε το δικαίωμα συμμετοχής τουλάχιστον μέχρι και το 2023.

Ενεργά μέλη της EBU

• Ανδόρρα – Τον Μάρτιο του 2019, η Ραδιοτηλεόραση της Ανδόρρας (RTVA) δήλωσε ότι θα ήταν ανοιχτή σε συνεργασία με τη Καταλανική Τηλεόραση (TVC), για να συμμετάσχουν σε μελλοντικούς διαγωνισμούς. Προηγουμένως, οι δύο ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί είχαν συνεργαστεί το 2004 όταν η Ανδόρρα έκανε το ντεμπούτο της. Τον Μάιο του 2019, η RTVA επιβεβαίωσε ότι δεν θα συμμετάσχουν στον διαγωνισμό το 2020. H χώρα συμμετείχε τελευταία φορά το 2009 με την RTVA να αποχωρεί αμέσως μετά για οικονομικούς λόγους.
• Βοσνία και Ερζεγοβίνη – Τον Δεκέμβριο του 2018, η Lejla Babović, στέλεχος της Ραδιοτηλεόρασης της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης (BHRT), δήλωσε πως ο κύριος στόχος τους ήταν η επιστροφή στον διαγωνισμό αλλά και πως η οικονομική τους κατάσταση θα καθιστούσε αρκετά δύσκολο τον συγκεκριμένο στόχο. Τον Ιούλιο του 2019, η BHRT επιβεβαίωσε ότι δεν μπορούν να επιστρέψουν στο διαγωνισμό, λόγω κυρώσεων που έχουν επιβληθεί από την EBU ως αποτέλεσμα των υπέρογκων χρεών του φορέα προς την Ένωση. Η χώρα συμμετείχε τελευταία φορά το 2016.
• Λουξεμβούργο – Επειδή το Λουξεμβούργο έχει να συμμετάσχει στον διαγωνισμό από το 1993, ζητήθηκε αρκετές φορές να επιστρέψουν στον διαγωνισμό το 2019. Τον Μάιο του 2019, η Anne-Marie David, η οποία νίκησε για το Λουξεμβούργο το 1973, ζήτησε από τη χώρα να επιστρέψει, ενώ ένα ψήφισμα από θαυμαστές οι οποίοι απαιτούσαν την επιστροφή του Λουξεμβούργου στον διαγωνισμό στάλθηκε στον λουξεμβουργιανό ραδιοτηλεοπτικό φορέα RTL Télé Lëtzebuerg (RTL) και στο κοινοβούλιο της χώρας. Τα προηγούμενα χρόνια, ο RTL είχε δηλώσει πως δεν θα επέστρεφαν στον διαγωνισμό λόγω οικονομικών ανησυχιών και εξαιτίας της πεποίθησης ότι οι μικρές χώρες δεν μπορούσαν να πετύχουν στους νεότερους διαγωνισμούς Eurovision. Τον Ιούνιο του 2019, το κοινοβούλιο του Λουξεμβούργου ξεκίνησε ένα δικό του ψήφισμα, το οποίο δεχόταν υπογραφές μέχρι και τις 1 Αυγούστου 2019. Τον Ιούλιο του 2019, ωστόσο, ο RTL δήλωσε πως δεν θα συμμετάσχουν στον διαγωνισμό το 2020 επειδή θα αποτελούσε οικονομικό πρόβλημα καθώς και επειδή ο φορέας επικεντρώνεται σε ειδησεογραφικό περιεχόμενο και όχι στη μουσική και στη διασκέδαση.
• Μαυροβούνιο – Ο ραδιοτηλεοπτικός φορέας του Μαυροβουνίου, RTCG, είχε επιβεβαιώσει τη συμμετοχή της χώρας τον Σεπτέμβριο του 2019. Ωστόσο, ο φορέας ενημέρωσε την ιστοσελίδα ESCToday, τον Νοέμβριο του 2019, ότι η συμμετοχή της χώρας στον διαγωνισμό του 2020, δεν θα ήταν δυνατή. Παρόλα αυτά, ο γενικός διευθυντής του φορέα, Božidar Šundić, αρνήθηκε τη συγκεκριμένη δήλωση λέγοντας πως μια απόφαση σχετικά με τη συμμετοχή της χώρας δεν έχει παρθεί ακόμα από το συμβούλιο του καναλιού. Ωστόσο, η χώρα δεν ήταν στη λίστα με τους τελικούς συμμετέχοντες που δημοσιεύτηκε από την EBU στις 13 Νοεμβρίου.
• Μονακό – Ο ραδιοτηλεοπτικός φορέας του Μονακό, TMC, επιβεβαίωσε τον Αύγουστο του 2019, ότι δεν θα συμμετάσχουν στον διαγωνισμό το 2020. Το Μονακό συμμετείχε τελευταία φορά το 2006.
• Ουγγαρία – Τον Οκτώβριο του 2019, ο ουγγρικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας, MTVA, δήλωσε πως ο διαγωνισμός "A Dal" που αποτελούσε τον εθνικό τελικό της χώρας από το 2012, δεν θα χρησιμοποιηθεί για αυτόν τον σκοπό το 2020 και αντί να επικεντρωθούν στη Eurovision, οι δημιουργοί του σόου θέλουν να ασχοληθούν με τη στήριξη της ποπ σκηνής της χώρας. Η συμμετοχή της στον διαγωνισμό ωστόσο ήταν άγνωστη και μη ξεκάθαρη, αφού με δήλωση στον τύπο έκανε γνωστό ότι ο διαγωνισμός δεν θα χρησιμοποιηθεί. Ωστόσο, η χώρα δεν ήταν στη λίστα με τους τελικούς συμμετέχοντες που δημοσιεύτηκε από την EBU στις 13 Νοεμβρίου.
• Σλοβακία – Τον Ιούνιο του 2019, η Ραδιοφωνία και Τηλεόραση της Σλοβακίας (RTVS) ανακοίνωσε πως δεν θα συμμετάσχει στον διαγωνισμό του 2020 λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος από το σλοβακικό κοινό. Η Σλοβακία συμμετείχε τελευταία φορά το 2012.
• Τουρκία – Τον Σεπτέμβριο του 2019, ανακοινώθηκε από την Τουρκική Ραδιοφωνία Τηλεόραση (TRT) και την EBU πως η Τουρκία δεν θα επιστρέψει το 2020. Η Τουρκία συμμετείχε τελευταία φορά το 2012.

Συνεργαζόμενα μέλη της EBU

• Καζακστάν – Τον Νοέμβριο του 2018, ο Jon Ola Sand, εκτελεστικός επόπτης του διαγωνισμού, δήλωσε ότι η συμμετοχή του Καζακστάν στον διαγωνισμό θα χρειαζόταν να συζητηθεί από την Ομάδα Αναφοράς του διαγωνισμού. Το Καζακστάν, μέσω του συνεργαζόμενου μέλος του με την EBU, Khabar Agency, είχε προηγουμένως προσκληθεί για να συμμετέχει στον Παιδικό Διαγωνισμό Τραγουδιού Eurovision 2018 από την Ομάδα Αναφοράς αυτού του διαγωνισμού. Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν επηρεάζει τη συμμετοχή ή μη της χώρας στον κύριο διαγωνισμό. Τον Σεπτέμβριο του 2019, η EBU δήλωσε πως δεν σκόπευαν να προσκαλέσουν το Καζακστάν στον διαγωνισμό του 2020.

Μη μέλη της EBU

• Κόσοβο – Τον Ιούνιο του 2018, ο τότε γενικός διευθυντής της Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης του Κοσόβου (RTK), Mentor Shala, δήλωσε πως ο φορέας ακόμα επεδίωκε να γίνει ενεργό μέλος της EBU και πως ήλπιζε να κάνει το ντεμπούτο του το 2020. Τον Ιούνιο του 2019, στην 82η Γενική Συνέλευση της EBU, τα διάφορα μέλη ψήφισαν κατά του να καταργηθεί η προϋπόθεση που έλεγε ότι για να γίνει ένας φορέας, ενεργό μέλος θα πρέπει να είναι και μέλος της Διεθνούς Ένωσης Τηλεπικοινωνιών (ITU). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο RTK να μην μπορεί να γίνει μέλος της EBU και άρα να κάνει το ντεμπούτο του το 2020.
• Λίχτενσταϊν – Τον Αύγουστο του 2019, ο ραδιοτηλεοπτικός φορέας του Λίχτενσταϊν 1 FL TV, ανακοίνωσε πως απέκλεισαν την πιθανότητα να κάνουν το ντεμπούτο τους το 2020. Ο φορέας είχε επιχειρήσει στο παρελθόν να γίνει ενεργό μέλος της EBU, αλλά σταμάτησε την προσπάθεια μετά τον ξαφνικό θάνατο του γενικού διευθυντή του, Peter Kölbel. Θα χρειαζόταν επίσης, την οικονομική υποστήριξη της κυβέρνησης της χώρας για να καλύψει το απαραίτητο κόστος τόσο της ιδιότητας ενεργού μέλους αλλά και του κόστους συμμετοχής στον διαγωνισμό.

Ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί και σχολιαστές

Πριν την ακύρωση του διαγωνισμού, κάποιες χώρες είχαν επιβεβαιώσει τα πλάνα τους για τη μετάδοση του διαγωνισμού καθώς και ποιος θα τον σχολίαζε. Ο ρόλος των σχολιαστών ήταν για να δίνουν μια εικόνα όλων των συμμετοχών στους ακροατές, καθώς και μια βοήθεια κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας.

Επιπτώσεις από την πανδημία του κορονοϊού και ακύρωση του διαγωνισμού

H διάδοση του COVID-19 από τη Γουχάν της Κίνας σε άλλες χώρες ανά τον κόσμο κατά τα τέλη Φεβρουαρίου, προκάλεσε ανησυχίες σχετικά με το κατά πόσο είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί ο Διαγωνισμός Τραγουδιού της Eurovision και ποιες θα είναι οι επιπτώσεις. Στις 6 Μαρτίου, ο ολλανδικός ραδιοτηλεοπτικός φορέας NPO ανέφερε: "Οι διοργανωτές του διαγωνισμού θα ακολουθήσουν τις συμβουλές των υγειονομικών αρχών σχετικά με το ποια μορφή θα λάβει η εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί μεταξύ 12 με 16 Μαΐου". Τον Μάρτιο οι αρχές στη Δανία ακύρωσαν εκδηλώσεις που είχαν παραπάνω από 1000 άτομα με σκοπό τον περιορισμό της εξάπλωσης του ιού. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο εθνικός τελικός της Δανίας να πραγματοποιηθεί χωρίς κοινό. Παράλληλα, οι εκπρόσωποι της Σουηδικής, της Φινλανδικής, της Ισραηλινής, της Ελβετικής, της Ιταλικής και της Ελληνικής αποστολής, δεν παρευρέθηκαν στη συνεδρίαση των αρχηγών αποστολών που πραγματοποιήθηκε στις 9 Μαρτίου. Ο Jon Ola Sand, παρευρέθηκε εξ αποστάσεως στη συνάντηση, όταν επιβλήθηκαν ταξιδιωτικοί περιορισμοί στο προσωπικό της EBU μετά από ένα θετικό κρούσμα που βρέθηκε σε αυτό. Η Eden Alene, εκπρόσωπος του Ισραήλ, αποκάλυψε πως δεν θα ταξίδευε στην Ολλανδία για τα γυρίσματα του ποστκαρντ της λόγω του ιού και ο ραδιοτηλεοπτικός φορέας του Ισραήλ ανακοίνωσε πως θα έβρισκε άλλο τρόπο για την πραγματοποίησή τους. Οι The Roop από τη Λιθουανία ακύρωσαν επίσης τα ταξίδια τους στην Ολλανδία για τα γυρίσματα της ποστκαρντ, όπως και τη συμμετοχή τους στα pre-parties στο Άμστερνταμ και στο Λονδίνο. H Victoria από τη Βουλγαρία ακύρωσε επίσης τις εμφανίσεις της στα pre-parties του Λονδίνου και του Άμστερνταμ.

Στις 13 Μαρτίου, οι διοργανωτές του Eurovision Spain pre-party που σχεδιαζόταν να πραγματοποιηθεί στη Μαδρίτη στις 10 με 11 Απριλίου, ανακοίνωσαν την αναβολή του μέχρι νεωτέρας, λόγω ανησυχιών για τον ιό. Την ίδια μέρα, οι διοργανωτές του αντίστοιχου ετήσιου pre party, Israel Calling που αναμενόταν να διεξαχθεί στο Τελ Αβίβ, ανακοίνωσαν την ακύρωσή του. Στις 16 Μαρτίου, ανακοινώθηκε από τους διοργανωτές του και η ακύρωση του Eurovision in Concert που σχεδιαζόταν να πραγματοποιηθεί στο Άμστερνταμ. Την ίδια μέρα, ανακοινώθηκε και η αναβολή από τους διοργανωτές του, του London Eurovision Party μέχρι νεωτέρας λόγω ανησυχιών για τον ιό.

Τελικά, στις 18 Μαρτίου 2020, ανακοινώθηκε η ακύρωση του ίδιου του διαγωνισμού λόγω της πανδημίας και της αβεβαιότητας που δημιουργήθηκε λόγω αυτής. Την ίδια μέρα, η EBU ανακοίνωσε και τους λόγους για τους οποίους απορρίφθηκαν οι εναλλακτικές λύσεις της αναβολής του διαγωνισμού ή ενός διαγωνισμού χωρίς κοινό ή ενός απομονωμένου διαγωνισμού. Η πρώτη επιλογή της αναβολής αντί για ακύρωσης του διαγωνισμού ήταν αδύνατη να χρησιμοποιηθεί καθώς την εκείνη τη στιγμή ήταν άγνωστο πόσο θα κρατήσει η πανδημία ενώ, η νικήτρια χώρα δεν θα είχε τον απαραίτητο χρόνο για τη διοργάνωση του επόμενου διαγωνισμού. Η δεύτερη επιλογή απορρίφθηκε καθώς εκτός από την παρουσία του κοινού, η παρουσία των αποστολών και των αντιπροσωπιών ανά χώρα, θα δημιουργούσε επίσης προβλήματα στους κανόνες των κοινωνικών αποστάσεων που είχαν ληφθεί. Η τρίτη επιλογή, για τη διεξαγωγή ενός απομονωμένου διαγωνισμού απορρίφθηκε επίσης καθώς θα δημιουργούσε έναν μη ισορροπημένο διαγωνισμό. Ταυτόχρονα μέχρι τότε, η Ολλανδική κυβέρνηση είχε απαγορεύσει μέχρι νεωτέρας όλες τις συγκεντρώσεις άνω των 100 ατόμων. Η ομάδα αναφοράς του διαγωνισμού διερεύνησε την πιθανότητα να επιτρέψει στους καλλιτέχνες που είχαν επιλεχθεί για τον διαγωνισμό του 2020, να μπορέσουν να συμμετάσχουν την επόμενη χρονιά. Στις 20 Μαρτίου 2020 αποφασίστηκε επίσης, πως τα τραγούδια που είχαν επιλεχθεί για το 2020 δεν θα μπορέσουν να διαγωνιστούν στον διαγωνισμό του 2021 λόγω των κανόνων του διαγωνισμού κατά τους οποίους δεν επιτρέπεται ένα τραγούδι να έχει δημοσιευθεί πριν την 1η Σεπεμβρίου του προηγούμενου έτους.

Από τα Eurovision pre-parties πραγματοποιήθηκε μόνο το PrePartyES κατά το οποίο, οι διοργανωτές του έδωσαν τη δυνατότητα στους καλλιτέχνες να τραγουδήσουν εξ αποστάσεως σε μία μορφή συναυλίας από το Youtube.

Στην Ολλανδία, με τις περισσότερες εκδηλώσεις και συγκεντρώσεις να έχουν ακυρωθεί τουλάχιστον μέχρι την 1η Σεπτέμβρη 2020, το Rotterdam Ahoy έγινε προσωρινά κέντρο ιατρικής φροντίδας στην προσπάθεια κάλυψης της έλλειψης νοσοκομειακών κλινών. Η κατασκευή της σκηνής θα είχε ξεκινήσει στις 6 Απριλίου.

Εναλλακτικά προγράμματα

Eurovision: Europe Shine a Light

Η EBU και οι οικοδεσπότες ραδιοτηλεοπτικοί φορείς εργάστηκαν σε μια αντικαταστατική εκπομπή, το Eurovision: Europe Shine a Light, μετά την ακύρωση του διαγωνισμού. Από το Studio 21 του Χίλφερσουμ, η εκπομπή μεταδόθηκε ζωντανά στις 16 Μαΐου 2020, την ημερομηνία που είχε προγραμματιστεί να διεξαχθεί ο τελικός του διαγωνισμού, με τους Chantal Janzen, Jan Smit και Edsilia Rombley να είναι παρουσιαστές. Σαράντα πέντε χώρες μετέδωσαν την εκπομπή, συμπεριλαμβανομένων όλων των χωρών που θα συμμετείχαν.

Eurovision Song Celebration 2020

Η EBU ανακοίνωσε στις 30 Απριλίου 2020 ότι το Eurovision Song Celebration 2020 θα κυκλοφορήσει ως αντικατάσταση των ημιτελικών στο επίσημο κανάλι του διαγωνισμού στο YouTube. Τα σόου, που παρουσιάστηκαν από τη Janouk Kelderman και έκαναν πρεμιέρα στις 12 και 14 Μαΐου, τίμησαν και τους 41 συμμετέχοντες και τα τραγούδια τους σε μη διαγωνιστική μορφή.

Το πρώτο επεισόδιο παρουσίασε τους συμμετέχοντες του πρώτου ημιτελικού, καθώς και τη διοργανώτρια χώρα Ολλανδία και τους δύο από τους "Μεγάλους Πέντε", τη Γερμανία και την Ιταλία, που θα ψήφιζαν επίσης σε αυτόν τον ημιτελικό. Το δεύτερο επεισόδιο παρουσίασε τους συμμετέχοντες του δεύτερου ημιτελικού, καθώς και εκείνους της Γαλλίας, της Ισπανίας και του Ηνωμένου Βασιλείου, οι οποίοι θα ψήφιζαν επίσης σε αυτόν τον ημιτελικό.

Η σειρά εκτέλεσης καθορίστηκε από τους παραγωγούς του σόου σαν να πραγματοποιήθηκε ο διαγωνισμός, ενώ ζητήθηκε από τους θαυμαστές να συνεισφέρουν στην εκπομπή στέλνοντας βίντεο από τις αγαπημένες τους συμμετοχές.

Eurovision Home Concerts

Το επίσημο κανάλι του διαγωνισμού στο YouTube μετέδωσε το Eurovision Home Concerts κάθε Παρασκευή από τις 3 Απριλίου 2020, με προγραμματισμένους και προηγούμενους καλλιτέχνες να ερμηνεύουν τις επιτυχίες τους στη Eurovision, καθώς και μια από τις αγαπημένες τους άλλες συμμετοχές από τα σπίτια τους. Για τη διασκευή τους, ο κάθε καλλιτέχνης έδωσε μια μικρή λίστα με 2-4 συμμετοχές για να επιλέξουν οι θαυμαστές σε μια ψηφοφορία στο Twitter ή το Instagram και διασκεύασε το τραγούδι (ή τραγούδια αν υπήρχε ισοπαλία) που κέρδισε τη ψηφοφορία.

EurovisionAgain

Όταν άκουσε για την ακύρωση του διαγωνισμού, ο δημοσιογράφος Rob Holley ξεκίνησε μια πρωτοβουλία να μεταδίδει έναν προηγούμενο διαγωνισμό στο YouTube κάθε εβδομάδα, δίνοντάς του τελικά τον τίτλο EurovisionAgain. Η πρωτοβουλία έγινε γρήγορα δημοφιλής, οπότε η ίδια η EBU αποφάσισε να συμμετάσχει. Κάθε Σάββατο στις 21:00 CEST, το κανάλι της Eurovision στο YouTube θα αναμετέδιδε έναν τελικό ενός προηγούμενου διαγωνισμού, που αποκαλύφθηκε από την ομάδα του EurovisionAgain 15 λεπτά πριν την έναρξη. Οι διαγωνισμοί πριν από το 2004 είναι διαθέσιμοι για περιορισμένο χρονικό διάστημα. Η πρωτοβουλία έγινε δεκτή γενικά ως ευπρόσδεκτη απόσπαση της προσοχής των οπαδών. Στο Twitter, το #EurovisionAgain έγινε τακτικά δημοφιλές θέμα και έλαβε θετικές αντιδράσεις από προηγούμενους συμμετέχοντες. Ως μέρος της πρωτοβουλίας, ο Holley συγκέντρωσε πάνω από 24.700£ για φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Από τις 18 Ιουλίου 2020, μια δεύτερη σειρά του EurovisionAgain ξεκίνησε με μια επανάληψη του διαγωνισμού του 1999 και προβάλλονταν κάθε τρίτο Σάββατο του μήνα που προηγείται της σεζόν επιλογής του 2021. Η σεζόν τελείωσε με μια ειδική έκδοση όπου τα 26 πιο δημοφιλή τραγούδια που δεν προκρίθηκαν στον τελικό, ένα από κάθε χώρα, όπως επιλέχθηκαν μέσω των επίσημων λαβών κοινωνικής δικτύωσης της Eurovision, μεταδόθηκαν σε ροή και τέθηκαν σε ψηφοφορία θαυμαστών. Η συμμετοχή της Ισλανδίας το 2016, "Hear Them Calling" από την Γκρέτα Σαλόμε, κέρδισε την ψήφο των θαυμαστών.

Εθνικός εναλλακτικός προγραμματισμός

Εκτός από την πανευρωπαϊκή εκπομπή αντικατάστασης, οι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς αφέθηκαν να κάνουν σχέδια για να καλύψουν οι ίδιοι τα υπόλοιπα κενά. Οι περισσότεροι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς παρείχαν στο τηλεοπτικό κοινό τους προγράμματα αντικατάστασης που σχετίζονται με τη Eurovision. Παραδείγματα περιλαμβάνουν τη διεξαγωγή εναλλακτικού διαγωνισμού προσφέροντας στους ανθρώπους την ευκαιρία να ακούσουν τις συμμετοχές του 2020 και να ψηφίσουν για τα αγαπημένα τους, με ορισμένες χώρες να κατέχουν μια κατάταξη (δικών τους) τραγουδιών σε όλη την ιστορία της Eurovision, και αναμεταδόσεις προϋπαρχουσών αφιερωμάτων της Eurovision και προηγούμενων διαγωνισμών που είναι σημαντικοί για τη χώρα τους, όπως ο τελευταίος διαγωνισμός που κέρδισαν.

Το Big Night In οργανώθηκε και μεταδόθηκε από τον αυστραλιανό ραδιοτηλεοπτικό φορέα Special Broadcasting Service (SBS) και μεταδόθηκε στις 16 Μαΐου 2020. Οι Αυστραλοί ψήφισαν διαδικτυακά για το αγαπημένο τους τραγούδι του 2020 (πλην το "Don't Break Me" της Montaigne) και πάνω από τρεις ώρες, τα τραγούδια μετρήθηκαν αντίστροφα από το 40 στο 1, με τα είκοσι κορυφαία τραγούδια να παίζονται στο σύνολό τους. Οι Ισλανδοί Daði og Gagnamagnið στέφθηκαν νικητές με το "Think About Things".

Ο Der kleine Song Contest (ελληνικά: "Ο Μικρός Διαγωνισμός Τραγουδιού") οργανώθηκε και μεταδόθηκε από τον αυστριακό ραδιοτηλεοπτικό φορέα Österreichischer Rundfunk (ORF). Ο διαγωνισμός περιελάμβανε τρεις ημιτελικούς μεταξύ 14 και 18 Απριλίου 2020 και έναν τελικό στις 18 Απριλίου 2020 και φιλοξενήθηκε από τον Andi Knoll. Όλες οι εκπομπές μεταδόθηκαν στο τηλεοπτικό κανάλι ORF 1, καθώς και στην πλατφόρμα ροής ORF-TVthek.

Ο Eurovision 2020 – das deutsche Finale (ελληνικά: "Eurovision 2020 - Ο Γερμανικός Τελικός") διοργανώθηκε και μεταδόθηκε από τον γερμανικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα Norddeutscher Rundfunk (NDR). Ο διαγωνισμός περιελάμβανε έναν προκριματικό γύρο στις 9 Μαΐου 2020 και έναν τελικό στις 16 Μαΐου 2020.

Το Eurovision: Come Together διοργάνωσε και μεταδόθηκε από το British Broadcasting Corporation (BBC). Παρουσιάστηκε από τον Γκρέιαμ Νόρτον στις 16 Μαΐου 2020 και μεταδόθηκε ζωντανά στο BBC One, μια διαδικτυακή ψηφοφορία καθόρισε την πιο δημοφιλή συμμετοχή του βρετανικού κοινού στη Eurovision στην 64χρονη ιστορία του, από μια επιλογή 19 προηγούμενων διαγωνιστικών τραγουδιών.

Το Okkar 12 stig (ελληνικά: "Οι 12 Βαθμοί Μας") οργανώθηκε και μεταδόθηκε από τον ισλανδικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα Ríkisútvarpið (RÚV).

Το Pesem Evrovizije: Najboljših 25 (ελληνικά: "Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision: Top 25") ήταν μια εκπομπή που αντικαθιστά τη Eurovision που παρήχθη από το RTV SLO. Η κατάταξη όλων των σλοβενικών συμμετοχών της Eurovision (εξαιρούνται τα τραγούδια για λογαριασμό της Γιουγκοσλαβίας), που αποφασίστηκε με περισσότερες από 30.000 διαδικτυακές ψήφους, αποκαλύφθηκε στην εκπομπή. Σλοβένοι καλλιτέχνες και παρουσιαστές που σχετίζονται με τη Eurovision έδωσαν τις απόψεις τους για τα 25 τραγούδια και πραγματοποιήθηκαν συνεντεύξεις με αρκετούς προηγούμενους Σλοβένους συμμετέχοντες. Κατά τη διάρκεια της εκπομπής, αποκαλύφθηκε ότι η Ana Soklič, η οποία είχε επιλεγεί να τραγουδήσει για τη Σλοβενία στη Eurovision 2020, θα εκπροσωπούσε τη χώρα της το 2021.

Το Sveriges 12:a (ελληνικά: "Οι 12 [βαθμοί] της Σουηδίας") οργανώθηκε και μεταδόθηκε από τον σουηδικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα Sveriges Television (SVT). Ο διαγωνισμός περιελάμβανε έναν προκριματικό γύρο στις 9 Μαΐου 2020, με οικοδεσπότες τους Christer Björkman και David Sundin, και έναν τελικό στις 14 Μαΐου 2020, με οικοδεσπότες τους Christer Björkman και Sarah Dawn Finer. Και οι δύο εκπομπές μεταδόθηκαν ζωντανά στο SVT1, καθώς και στην πλατφόρμα ροής SVT Play. Η νικήτρια συμμετοχή – ο υποθετικός αποδέκτης των 12 βαθμών της Σουηδίας – ήταν η ισλανδική συμμετοχή "Think About Things".

Other awards

OGAE

Ο OGAE, ένας οργανισμός με πάνω από σαράντα οπαδικά κλαμπ του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο, διεξάγει ετήσια δημοσκόπηση. Μετά από όλες τις ψηφοφορίες, η κορυφαία συμμετοχή στη δημοσκόπηση του 2020 ήταν το "On Fire" της Λιθουανίας από τους The Roop. Τα πέντε κορυφαία αποτελέσματα φαίνονται παρακάτω.

Επίσημο άλμπουμ

To Eurovision: A Tribute to the Artists and Songs 2020 είναι το επίσημο μουσικό album του διαγωνισμού, που περιλαμβάνει όλα τα 41 που θα λάμβαναν μέρος στο διαγωνισμό. Αρχικά ήταν να κυκλοφορήσει από τη Universal Music Group στις 17 Απριλίου 2020, αλλά πήρε καθυστέρηση μέχρι τις 8 Μαΐου, και αργότερα μέχρι τις 15 Μαΐου.

Charts

Δείτε επίσης

• Διαγωνισμός Νέων Μουσικών Eurovision 2020

Σημειώσεις και παραπομπές

Σημειώσεις

Παραπομπές

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Επίσημη ιστοσελίδα