The Final Countdown is een rock-nummer van de Zweedse band Europe. Het nummer is op 14 februari 1986 eerst in thuisland Zweden, Spanje, Nederland en België op single uitgebracht. Op 3 oktober dat jaar volgden het Verenigd Koninkrijk, Ierland en de rest van Europa en in november de VS, Canada, Australië, Nieuw-Zeeland en Japan.

Achtergrond

De plaat werd wereldwijd een hit em bereikte in 25 landen de nummer 1-positie en is daarmee de grootste hit van Europe. Het is de eerste single van Europe's derde studioalbum, dat ook The Final Countdown heet.

The Final Countdown werd in Nederland veel gedraaid op de landelijke radiozenders en werd een gigantische hit. De plaat stond vier weken in de Nederlandse Top 40 en zes weken in de Nationale Hitparade op de nummer 1-positie en is de bestverkochte single van 1986 in Nederland. In de Europese hitlijst, de TROS Europarade, stond de plaat maar liefst negen weken op de nummer 1-positie genoteerd.

In België bereikte de plaat eveneens de nummer 1-positie in zowel de voorloper van de Vlaamse Ultratop 50 als de Vlaamse Radio 2 Top 30. In Wallonië werd géén notering behaald.

De herkenbare keyboard-riff die de basis vormt van het nummer, werd door Joey Tempest al rond 1981-1982 geschreven op een Korg Polysix-keyboard. Uiteindelijk werd de keyboard-riff opgenomen op een Roland JX8P in 1986. Voor de tekst werd Tempest geïnspireerd door David Bowie's nummer Space Oddity.

In 2000 werd een dance-remix van het nummer uitgebracht, deze behaalde aanzienlijk minder succes dan het origineel.

Hitnoteringen

1986:

Nederlandse Top 40

Nationale Hitparade

TROS Europarade

Hitnotering: 06-10-1986 t/m 31-05-1987. Hoogste notering: #1 (9 weken).

1999-2000:

Mega Top 100

NPO Radio 2 Top 2000

Justin Randall Timberlake (Memphis, 31 januari 1981) is een Amerikaans singer-songwriter en acteur. Timberlake werd in de jaren negentig bekend als lid van de boyband *NSYNC. In 2002 bracht hij zijn eerste soloalbum Justified uit. Als acteur had hij rollen in diverse films waaronder The Social Network en In Time.

Biografie

Timberlake is geboren en opgegroeid in Millington, een dorp naast Memphis, Tennessee. Hij heeft Ierse en Duitse wortels. Zijn ouders, Randall Timberlake en Lynn Bomar, zijn gescheiden geweest en hertrouwd. In 1993 maakt Timberlake zijn eerste stap in de showbusiness door zich aan te sluiten bij The Mickey Mouse Club. Daar ontmoette hij onder andere Britney Spears, Christina Aguilera, Ryan Gosling en Joshua Scott Chasez, later bekend als JC Chasez. Timberlake en Chasez besloten een boyband op te richten. Daarbij was ook Timberlakes vriend Chris Kirkpatrick betrokken. Lance Bass en Joey Fatone maakten de groep *NSYNC compleet.

*NSYNC

De vijf leden komen in 1995 bij elkaar. Het door financier Lou Pearlman ingehuurde managementskoppel Donna en Johnny Wright besluit hen, in navolging van de Backstreet Boys, hun carrière te laten beginnen in Duitsland, om twee jaar later terug naar de Verenigde Staten te gaan. In 1998 brengt de groep het debuutalbum *NSYNC uit, dat een wereldwijd succes wordt. *NSYNC brengt nog twee albums uit en komt qua succes in de buurt van eerdere boybands als Take That en Backstreet Boys. Na het derde album in 2001 besluit Timberlake zich te gaan richten op een solocarrière. Ook was Timberlake te zien bij het laatste concert van Michael Jackson, waarbij hij een nummer met de broers van Jackson en Jackson zelf zingt.

Justified

In 2002 begon Timberlake met het werken aan zijn eerste solo-album Justified, dat op 5 november 2002 uitkwam. Enkele maanden eerder maakte Timberlake zijn opwachting op de MTV Video Music Awards met zijn eerste single Like I Love You. Het nummer, geproduceerd door The Neptunes en met een gastoptreden van Clipse, werd een grote hit. Om het album te promoten gaat Timberlake samen met Christina Aguilera op tour. Op deze Justified/Stripped Tour verschijnen ook The Black Eyed Peas. In 2003 komen ook de singles Cry Me a River, Rock Your Body en Señorita uit. In 2004 gebruikte fastfoodketen McDonald's de single I'm Lovin' It, dat het eerste album niet haalde, in wereldwijde reclamecampagnes. Timberlake verkocht het nummer aan McDonald's en na het succes van de reclamecampagnes bracht hij de single ook uit, inclusief videoclip.

FutureSex/LoveSounds

In 2005 werkt Timberlake mee aan het album Monkey Business van The Black Eyed Peas. Ook maakt hij samen met rapper Nelly de single Work It en met Snoop Dogg de single Signs. Tevens begint hij zijn eigen platenmaatschappij Tennman Records. De Nederlandse zangeres Esmée Denters was de eerste artiest die Timberlake bij zijn platenmaatschappij onder zijn hoede nam. Het album FutureSex/LoveSounds kwam op 12 september 2006 uit. Al enkele maanden eerder kwam de eerste single SexyBack uit, gekenmerkt door een prominente electrosound. De tweede single My Love, met rapper T.I., werd ook een groot succes, net als derde single What Goes Around... Comes Around. In april 2007 wordt in de Verenigde Staten de vierde single van het album gelanceerd, Summer Love. De platenmaatschappij van Timberlake ziet voor Europa meer heil in LoveStoned, dat hier werd uitgebracht.

Timberlake gaat in juli 2007 op tournee in Europa en Japan, gevolgd door de Verenigde Staten in augustus 2007. Tussen de bedrijven door werkt hij ook nog met Madonna aan haar album Hard Candy. De eerste single 4 Minutes is een duet tussen de twee en werd een nummer 1-hit in vele landen, waaronder Nederland en België. In 2008 deed hij mee op Rihanna's nummer Rehab en scoorde daarmee in Nederland een top drie-notering.

Timberlake startte in 2008 samen met James Fauntleroy II en Rob Knox de schrijvers- en productiegroep The Y's op. Zij produceerden en schreven samen met T.I. diens single Dead and Gone, waar Timberlake als gastartiest aan meedeed. Deze groep werkte ook aan het nummer Magic, dat door veel Amerikaanse radiostations werd opgepikt terwijl het slechts een demo was. In 2009 werd deze, nu gepromoveerd tot een volwaardige single met Love Sex Magic als titel, uitgebracht door zangeres Ciara met Timberlake als gastartiest.

The 20/20 Experience

Op 10 januari 2013 lanceerde Timberlake een countdown op zijn website met de boodschap "I'm Ready". Na een muziekpauze van zeven jaar was dit de aankondiging van de comebacksingle Suit & Tie, een samenwerking met Jay-Z. De tweede single Mirrors verscheen een maand later op 11 februari. Beiden waren afkomstig van het album The 20/20 Experience, dat in maart verscheen. Tunnel Vision werd in juni 2013 de derde en laatste single van het album. Het album werd in de Verenigde Staten meer dan twee miljoen keer verkocht en was daarmee de succesvolste studioalbum van het eerste deel van 2013.

In juli 2013 verscheen Jay-Z's twaalfde studioalbum Magna Carta Holy Grail. Als leadsingle werd Holy Grail uitgebracht, een samenwerking met Timberlake.

Op 10 juli 2013 verscheen het nummer Take Back the Night als leadsingle van The 20/20 Experience: 2 of 2. Op 24 september 2013 werd het nieuwe album uitgebracht op iTunes. Eerder maakte Justin Timberlake al twee andere tracks bekend. Een samenwerkingsverband met Jay-Z leverde het nummer Murder op en ook de track Cabaret met rapper Drake staan op het album The 20/20 Experience: 2 of 2. Op het einde van 2013 ging Timberlake ook opnieuw op tour. De artiest is ook naar Europa gekomen waaronder naar het Gelredome en het Sportpaleis Antwerpen.

Can't stop the feeling!

In mei 2016 bracht Timberlake zijn nieuwe single Can't Stop the Feeling! uit. Het is geschreven voor de soundtrack van de film Trolls, die in première ging op 8 oktober 2016. Op 14 mei 2016 verzorgde Timberlake met het nummer een gastoptreden tijdens de finale van het Eurovisiesongfestival 2016. Can't stop the feeling! kwam in de Verenigde Staten binnen op de eerste plaats van de Billboard Hot 100, waarmee het zijn vijfde Amerikaanse nummer 1-hit werd. In verschillende andere landen behaalde het nummer ook een topnotering in de hitparades, waaronder in Nederland en Vlaanderen. In Nederland werd het de tweede nummer 1-hit voor Timberlake, na 4 Minutes uit 2008.

Privéleven

Timberlake heeft relaties gehad met Britney Spears, Alyssa Milano, Fergie en Cameron Diaz. In 2007 kreeg hij een relatie met actrice Jessica Biel. Het stel ging in maart 2011 uit elkaar, maar kwam weer samen en trouwde op 12 oktober 2012. Hun eerste kind, een zoon, werd geboren in 2015.

Incidenten en andere projecten

2004 Super Bowl-incident

Tijdens de finale van de 38e Super Bowl (American football kampioenschappen) traden Timberlake en zangeres Janet Jackson gezamenlijk op. Het optreden werd live uitgezonden door CBS. Aan het einde van Rock Your Body (met als laatste zin "I"m gonna have you naked by the end of the song" (dat "Aan het eind van het lied krijg ik je naakt" betekent) trekt Timberlake aan de kleding van Jackson. Hierbij werd de rechterborst onthuld, slechts bedekt door een tepelbeschermer. Timberlake en Jackson spraken direct van een ongeluk. Later zou Timberlake toegeven dat er van enige opzet sprake was, maar dat het niet de bedoeling was dat het zo ver zou komen. Televisiezender CBS kreeg door dit incident een recordaantal van 200.000 klachten binnen van mensen die dit niet gepast vonden. Als gevolg van dit incident worden vele sportevenementen met optredens uitgezonden met een vertraging van vijf seconden. Dit incident heeft vele parodieën tot gevolg gehad. Timberlake en Jackson werden geweerd voor de Grammy Awards van 2004, tenzij ze publiekelijk hun verontschuldigingen zouden aanbieden. Jackson weigerde, Timberlake gaf schriftelijke excuses tijdens het ontvangen van zijn twee Grammy's (beste popalbum en beste pop-optreden).

Spuugincident

In juni 2007 heeft Timberlake vanaf het dak van een hotel in Zweden een aantal jonge fans bespuugd. Vlak daarvoor bij het binnen gaan van zijn hotel, toen hij weigerde te stoppen voor foto's, heeft iemand fuckface naar hem geroepen. Later zou de zanger vanaf het dak van zijn hotel de wachtende fans hebben bekogeld met pingpongballetjes. Vervolgens heeft hij van het dak gespuugd.

Carrière als acteur

Naast zijn zangcarrière houdt hij zich ook bezig met acteren. Timberlake heeft al enkele kleine en grote rollen in films (o.a. de misdaadfilm Alpha Dog) en televisieseries gespeeld. Ook speelde hij in 2010 in de film The Social Network. Deze film gaat over de oprichters van Facebook en hij speelt hierin Sean Parker. In 2011 speelde hij in de film Friends with Benefits met als tegenspeelster Mila Kunis. In 2013 vertolkte hij een belangrijke nevenrol in de muzikale tragikomedie Inside Llewyn Davis (Coen Brothers).

William Rast

Timberlake heeft sinds 2005 ook een kledinglijn, William Rast, samen met een van zijn beste vrienden Trace Ayala. Ze noemen het zelf: 'Street Sexy at Social Hollywood'. Ze vonden inspiratie voor hun lijn in hun lievelingsfilm The Outsiders uit 1983.

Restaurants

Timberlake is mede-eigenaar van Chi, een restaurant/club in Los Angeles. Hij investeerde ook al in het restaurant Destino's in New York, wat van zijn vriend Eytan Sugarman is. Sinds kort heeft hij nog een nieuw restaurant in New York, samen met Trace Ayala en diezelfde Eytan Sugarman: Southern Hospitality. De keuken is barbecue, en de gerechten zijn afkomstig uit Memphis, Timberlakes geboortestad.

Tennman Records

In 2007 richt Timberlake zijn eigen muzieklabel op: Tennman Records. De Nederlandse zangeres Esmée Denters is de eerste artiest die bij het label tekent.

Discografie

Albums:

• Justified (2002)
• FutureSex/LoveSounds (2006)
• The 20/20 Experience (2013)
• The 20/20 Experience: 2 of 2 (2013)
• The 20/20 Experience: The Complete Experience (2013)
• Man of the Woods (2018)
• Everything I Thought It Was (2024)

Films

• Disney Channel Movie : Model Behavior (2000)
• Longshot (2000) - Valet
• Saturday Night Live (sketch comedy-show) - diverse gastoptredens in 2000, 2003, 2005 en 2013
• Edison (2005) - Polak
• Alpha Dog (2006) - Frankie Ballenbacher
• Southland Tales (2007) - Piloot Abilene
• Black Snake Moan (2007) - Ronnie
• Shrek the Third (2007) - Arthur "Artie" Pendragon (stem)
• The Love Guru (2008) - Jacques 'Le Coq' Grande
• The Open Road (2009) - Carlton Garrett
• The Social Network (2010) - Sean Parker
• Yogi Bear (2010) - Boo Boo (stem)
• Bad Teacher (2011) - Scott Delacorte
• In Time (2011) - Will Salas
• Friends with Benefits (2011) - Dylan
• Trouble with the Curve (2012) - Johnny
• Inside Llewyn Davis (2013) - Jim
• Runner Runner (2013) - Richie Furst
• Trolls (2016) - Branch (stem)
• Popstar: Never Stop Never Stopping (2016) - Tyrus Quash
• Wonder Wheel (2017) - Mickey Rubin
• Trolls 2 wereldtour (2020) - branch (stem)
• Palmer (2021) - Eddie Palmer
• trolls 3 in harmonie (2023) - branch (stem)
• Reptile (2023) - Will Grady

Externe links

• (en) Officiële website
• (en)  Justin Timberlake in de Internet Movie Database

Julia van der Toorn (Indianapolis, 28 juli 1995), sinds 2015 optredend onder het pseudoniem Julia Zahra, is een Nederlands singer-songwriter. Ze werd bekend door haar deelname aan The voice of Holland (2013) en Beste Zangers (2015).

Carrière

The Voice of Holland (2013)

Zij zong tijdens de audities 'Oops!... I Did It Again', een cover van het nummer van Britney Spears. Een week na haar optreden scoorde ze hier een nummer 1-hit mee in de Nederlandse Single Top 100. In de Nederlandse Top 40 kwam de single binnen op nummer 26. Daarna mocht ze nog een nummer zingen: Empire State of Mind. Ze koos Marco Borsato als coach. Uiteindelijk wist zij het vierde seizoen van de Voice of Holland te winnen. Haar debuutalbum verscheen op 17 januari 2014 en reikte tot een derde positie.

De Beste Zangers van Nederland (2015)

Met haar akoestische versie van de BZN-cover Just an illusion kwam ze in juni 2015 binnen in de top 5 van iTunes nadat ze het in het AVROTROS-programma De beste zangers van Nederland ten gehore bracht. De track haalde de hitlijsten echter niet.

Nieuwe Periode als Julia Zahra (vanaf 2015)

In april 2016 verscheen "Geen held" de eerste eigen Nederlandstalige single, volgde in juni 2016 "Ik Blijf Bij Jou" en in augustus "Met Mijn Ogen Open".

Better Than Ever Seizoen 2 (2023)

In het voorjaar van 2023 heeft Julia meegedaan aan het tweede seizoen van het RTL4 programma Better Than Ever. Dankzij een wildcard van coach Waylon bereikte Julia de finale van het programma. In de finale bereikte Julia de laatste twee, maar verloor uiteindelijk van zanger Vinchenzo.

Discografie

Album

• Julia van der Toorn (2014)
• Remedy (2021) - Julia Zahra

Singles

• "Oops!... I Did It Again" (2013)
• "Man Down" (2013)
• "All of Me" (2013)
• "Age" (2013)
• "You and I" (2014)
• "Feel like Falling" (2015)
• "Just an Illusion" (2015)
• "Geen held" (2016)
• "Ik blijf bij jou" (2016)
• "Met mijn ogen open" (2016)
• "Something New [Dawnley Remix]" (2018)
• "Do You" (2019)

Persoonlijk

Van der Toorn werd als baby geadopteerd door een Nederlands echtpaar.

Van der Toorn volgde ten tijde van haar deelname aan The voice of Holland een muziekopleiding aan de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht. Ze was toen woonachtig in Bussum. Daar is ze destijds gestopt en studeert sinds 2019 songwriting op de popafdeling van Codarts in Rotterdam.

Externe link

• Officiële website

Brother Louie is een lied geschreven door Errol Brown en Tony Wilson. Het lied gaat over een interraciale liefdesaffaire. Brown en Wilson maakten deel uit van Hot Chocolate. Het nummer is deels geïnspireerd op Louie Louie. Toch was Hot Chocolate niet de muziekgroep die er de grootste successen mee boekte. In totaal verscheen er een tiental covers van.

Hot Chocolate

Hot Chocolate bracht het lied in 1973 uit op single. Die band zou zeventien hits scoren in Nederland, maar deze zat daar nog niet bij. Het nummer geschreven door de zanger en basgitarist van de band scoorde alleen in het Verenigd Koninkrijk. Het was daar al hun vijfde hit. Het haalde in tien weken notering de zevende plaats als hoogste. Alexis Corner zingt een partijtje mee op deze single. Het eerste album van de band kwam overigens pas twee jaar later uit.

Stories

De succesvolste cover van Hot Chocolate's nummer kwam van de Amerikaanse band Stories. Zij haalde in 1973 de eerste plaats in de Billboard Hot 100 met hun versie. Het was een van de drie singles van die band die die lijst haalden; de andere twee zouden het succes van Brother Louie niet evenaren.

Wim Wenders gebruikte deze versie in zijn film Alice in the Cities.

De B-kant What comes after is geschreven door Ian Lloyd en Michael Brown.

Hitnotering

Het plaatje werd ook een bescheiden succes in Nederland en Duitsland. In het Verenigd Koninkrijk haalde het de Top-50 niet.

Nederlandse Top 40

Nederlandse Daverende 30

Radio 2 Top 2000

Bert Heerink

Bert Heerink bracht in 1995 een album uit met Nederlandstalige covers. Naast nummers van Boston en Kansas verscheen zijn versie van Brother Louie. Harry Kramp vertaalde het naar Julie July. Heerink was toen in-between-jobs tussen Picture en Kayak. Het plaatje was zo succesvol dat Heineken het in een bierreclame gebruikte.

De B-kant, De zon in de winter, was een Nederlandstalige versie van Europes The final countdown.

Hitnotering

Nederlandse Top 40

Mega Top 50

U2 is een Ierse rockband met Bono (Paul David Hewson), zang en gitaar, The Edge (David Howell Evans) op gitaar, piano, bas en soms zang, Adam Clayton op bas en soms gitaar en Larry Mullen jr. op drums. Deze bezetting is van het begin af ongewijzigd gebleven, wat uitzonderlijk is in de popgeschiedenis. Zelfs de entourage van de groep – van manager en geluidstechnicus tot roadie en artdirector – is in de loop der jaren bij U2 grotendeels hetzelfde gebleven.

De band is politiek actief voor de mensenrechten en steunt vele goede doelen, onder andere door benefietconcerten en inzamelingsacties. Het benefietconcert Live Aid op 13 juli 1985 vormde de definitieve doorbraak van de groep.

Biografie

Eerste jaren

U2 begon op 25 september 1976 op de Mount Temple Comprehensive School in Dublin onder de naam Feedback. Larry Mullen jr. had een blaadje opgehangen in de schoolkantine waarop men zich kon aanmelden voor de band. Bono reageerde, waarbij hij zei dat hij kon gitaarspelen en zingen, wat hij allebei (zoals hij in een interview later zei) niet kon. Ook The Edge reageerde. Adam Clayton zou er – volgens een interview – bijgevraagd zijn; "Hij zag er zo stoer uit, als hij bij de band zou komen, zouden we vast populair worden". De toen gevormde band bestond nog uit vijf leden; naast de uiteindelijke U2-bezetting was dat Dik Evans (de broer van The Edge) op gitaar. Begin 1978 veranderde de band zijn naam in The Hype. In die periode verliet Dik Evans de band. Vrijwel tegelijkertijd wijzigde de band op advies van de Ierse zanger en reclameman Steve Averill zijn naam in U2 (de naam U2 is niet een specifieke referentie naar iets). Op 14 oktober 1980 speelde de band voor het eerst in Nederland, in de KRO-studio's te Hilversum. De dag daarna in de Melkweg te Amsterdam, vervolgens op de 16e bij Vera in Groningen. De eerste tournee in Nederland werd op 17 oktober afgesloten bij Gigant in Apeldoorn. De volgende dag trad U2 op in een klein zaaltje in Ukkel voor een zeventigtal toeschouwers, die elk 220 Belgische frank betaalden.

U2 werd, evenals bijvoorbeeld de Schotse band Simple Minds, veelal tot de stroming new wave gerekend. De band ontwikkelde op de eerste albums, Boy (1980) en October (1981), evenwel een eigen en duidelijk herkenbare stijl. Vooral in de beginjaren had het christelijke geloof een sterke invloed op de songteksten van U2, wat met name te merken is aan nummers als I Will Follow, Gloria en With a Shout (Jerusalem).

In januari 1980 beleefde U2 zijn televisiedebuut in The Late Late Show van de Ierse publieke omroep RTE met Stories for Boys.

In mei 1982 speelde U2 in 't Heem in Hattem. Sieb Kroeske was toen productmanager bij platenmaatschappij Ariola Records, die samenwerkte met de platenmaatschappij van U2: Island Records. Die stuurde hem een cassettebandje met muziek van U2, want het lukte de band niet om door te breken in Engeland. Hiermee kreeg Kroeske geregeld dat U2 mocht optreden in het radioprogramma Countdown Café. Het nummer I Will Follow vond Kroeske het beste van dat optreden. Hij kocht de opname voor 1500 dollar van Veronica en bracht het uit op single. Deze debuuthit van U2 behaalde de 12e plaats in de Top 40.

De band speelde drie keer op Rock Werchter: op 4 juli 1982 speelde de band voor het eerst op, 2 juli 1983 en 7 juli 1985. Tijdens dit laatste optreden, op de elfde editie van Rock Werchter, stond de band als headliner op de affiche tussen onder andere R.E.M., The Ramones, Depeche Mode, Joe Cocker en Paul Young.

Doorbraak

Na een korte stilte rondom de band werd in 1983 het album War uitgebracht. Twee nummers van dit album werden hits over de hele wereld: New Year's Day en het krachtige Sunday Bloody Sunday, dat teruggreep op het bloedbad van zondag 30 januari 1972 (Bloody Sunday), waarbij veertien ongewapende jongens en mannen werden doodgeschoten door Britse soldaten in Derry, Noord-Ierland.

Na het album The Unforgettable Fire (1984) en een Amnesty International-tournee in 1986 samen met onder andere The Police werd The Joshua Tree (1987) uitgebracht, door velen beschouwd als het hoogtepunt in het oeuvre van U2. Het album bereikte zowel in het Verenigd Koninkrijk als in de Verenigde Staten de eerste plaats in de hitlijsten en er werden wereldwijd meer dan 25 miljoen exemplaren van verkocht.

Op 10 en 11 juli 1987 gaf U2, in het kader van de Joshua Tour, een concert in De Kuip in Rotterdam voor twee keer 45.000 toeschouwers. Veel van het tot dan toe uitgebrachte werk werd hier ten gehore gebracht. O.a. Where the Streets have no Name, I Will Follow, Sunday Bloody Sunday, The Electric Co., Bad, October, With or Without You en 40. In diverse media verschenen lovende recensies.

U2 hield zich hierna bezig met het album Rattle and Hum (1988) en de gelijknamige documentaire over de band. Rattle and Hum trekt niet de lijn door van de vorige albums, maar is een hommage aan Amerikaanse muziek. Het is een mengelmoes van covers en eigen nummers, zowel in studio's als bij concerten opgenomen. Onder meer B.B. King werkte mee aan dit album.

The Dalton Brothers

The Dalton Brothers was een country en westernband, gevormd en uitgevoerd door U2. De band trad op als openingsact op 1 november, 18 november en 12 december 1987 tijdens The Joshua Tree Tour. Na deze optredens verdween de band weer en werd er tot 2007 niets van vernomen, in dat jaar trad een coverband van U2 nog eenmaal op als The Dalton Brothers.

Tijdens de optredens waren de bandleden verkleed als cowboys en noemden ze zichzelf The Daltons. Bono was Alton Dalton, The Edge was Luke Dalton, Adam Clayton was Betty Dalton en Larry Mullen jr. was Duke Dalton.

De nummers die ze speelden waren eigen nummers die ze omdoopten tot countrymuziek, of covers van countryartiesten. Zo speelden ze nummers van Hank Williams, Leon Payne en Johnny Cash.

Een van de optredens van The Dalton Brothers is te zien op de dvd van The Joshua Tree 20th Anniversary Box als Easter egg.

1991–2010

De band was op dat moment zo in de belangstelling dat de over-exposure bijna het einde betekende van U2. De bandleden trokken zich terug en sloegen, mede door een lang verblijf in Berlijn, een nieuwe weg in. Het resultaat van het verblijf in Berlijn, het album Achtung Baby (1991), was veel experimenteler dan de vorige albums. De band zocht een nieuwe stijl: De tournee Zoo TV en het album Zooropa (1993) hadden als thema een parodie op de amusementsindustrie. Dit thema werd verder voortgezet met het album Pop (1997) en de daarop volgende groots opgezette Popmart-tournee.

De tournee Elevation, volgend op het album All That You Can't Leave Behind (2000), was veel kleinschaliger. Dit album was wel weer ouderwets succesvol. Er gingen bijna 12 miljoen exemplaren van over de toonbank. In Nederland scoorde U2 voor het eerst een nummer één hit en later dat jaar nogmaals met de nummers: Beautiful Day en Elevation. Op 31 juli, 1 augustus en 3 augustus 2001 trad U2 op in het GelreDome.

Na Elevation werd het stil rond de band. Bono besteedde ondertussen veel tijd aan zijn nieuwe organisatie DATA (Debt-AIDS-Trade-Africa), die onder meer streeft naar vermindering van de schuldenlast in Afrika.

Op 22 november 2004 verscheen het volgende album van de band: How to Dismantle an Atomic Bomb. De eerste single hiervan, Vertigo, was vanaf 24 september 2004 op de Nederlandse radio te horen en was beschikbaar in de Nederlandse winkel vanaf 8 november 2004. De tweede single Sometimes You Can't Make It on Your Own heeft Bono geschreven ten tijde dat zijn vader Bob Hewson stervende was aan de gevolgen van kanker. Dit nummer heeft Bono ook gezongen tijdens de begrafenis van zijn vader. Van dit album zijn tot op vandaag wereldwijd 12 miljoen exemplaren verkocht.

Op 14 maart 2005 werd U2 opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame. Op 15 april 2006 bracht de band One opnieuw uit, samen met zangeres Mary J. Blige. De single bereikte in deze versie een hogere positie in de Top 40: een tweede plek en bleef maar liefst 22 weken genoteerd. Ook nam U2 in dat jaar samen met Green Day een versie op van het nummer The Saints Are Coming van de Schotse punkgroep The Skids, van de latere Big Country-voorman Stuart Adamson. De opbrengsten van deze single gingen naar de stichting Music Rising van The Edge voor de slachtoffers van de orkaan Katrina in New Orleans.

Om het goede voorbeeld te geven lag op 1 januari 2007 de single Window in the Skies in de winkels. Beide singles zijn afkomstig van het verzamelalbum U218 Singles. Dit is tevens het laatste album dat U2 uitbracht op het Island-label. De band maakte in 2006 de overstap naar Mercury Records bekend. Op 23 januari 2008 werd een 3D-concertfilm uitgebracht, U2 3D. De film werd tijdens de Vertigo Tour opgenomen.

Vanaf september 2007 werkte U2 aan een nieuw album, wederom samen met de producers Brian Eno en Daniel Lanois. Voor dat nieuwe album zijn drie schrijfsessies gedaan, één in Marokko en twee in Frankrijk. Beelden van een repeterende U2 zijn te zien in een documentaire over Lanois, Here Is What Is. Op 3 december 2007 maakte de Britse krant The Independent bekend dat U2 met het nieuwe album trance-, metal- en Marokkaanse invloeden zal hebben. Later zou blijken dat dit totaal niet het geval was.

Voorafgaand aan het uitkomen van het nieuwe album bracht U2 in juli de geremasterde versies uit van hun eerste drie albums, Boy, October en War (in 2007 deed U2 hetzelfde met The Joshua Tree).

Op 19 december 2008 maakte U2 op hun website bekend dat op 27 februari 2009 het nieuwe album zal worden uitgebracht, genaamd No Line on the Horizon. Ook werd bekend dat Anton Corbijn bezig was met een nieuwe film over U2, om als download beschikbaar te worden gesteld, en tevens voor de extra dvd van de luxe uitgave van het nieuwe album.

Op 19 januari 2009 ging de nieuwe single Get On Your Boots wereldwijd in première op diverse radiozenders. Het nummer was vanaf 15 februari als download beschikbaar, en sinds 16 februari ook als cd-single. Op 18 februari lekte het nieuwe album No Line on the Horizon, één week voordat het officieel zou verschijnen, uit op internet. Op de dag dat het album officieel verkrijgbaar was in Nederland, 27 februari 2009, was het album al 60.000 maal over de toonbank gegaan, waarmee het album in Nederland direct een platinastatus had. Op het album staan de hits Get On Your Boots, Magnificent en I'll Go Crazy If I Don't Go Crazy Tonight.

U2 begon op 30 juni 2009 aan de 360° Tour in Camp Nou, Barcelona. Op 20 en 21 juli werd tijdens deze tournee de Amsterdam ArenA aangedaan. De naam "360°" is gekozen omdat het publiek door het podiumontwerp letterlijk 360 graden om de band heen zit of staat. Het podium is in België gemaakt door StageCo en heeft al snel de bijnaam "The Claw" gekregen. Er zijn drie van deze podia gemaakt. Doordat Bono een spoedoperatie aan zijn rug moest ondergaan, werden veel concerten uitgesteld. De tournee werd in 2010 hervat, en op 22 en 23 september 2010 trad de band op in het Koning Boudewijnstadion in Brussel.

2013 tot heden

Na drie jaar afwezigheid kondigde U2 in 2013 een nieuw album aan. Bassist Adam Clayton maakte bekend dat het album twaalf nummers zou bevatten. Ook maakte hij bekend dat het album ging lijken op zowel oudere U2-albums als op hun nieuwere muziek. In november 2013 bracht de band de single Ordinary Love uit, wat de soundtrack werd van de film Mandela: Long Walk to Freedom. Ook kwam de band begin 2014 met de single Invisible. De opbrengst van dit nummer ging naar een organisatie die tegen aids strijdt.

Tijdens de lancering van de iPhone 6 werd U2 aangekondigd als special guest en zou de band tevens groot nieuws brengen. Naast een optreden werd er bekendgemaakt dat het nieuwe album Songs of Innocence ging heten. Dit kwam uit op 13 oktober. Tijdens het optreden speelde U2 de openingstrack van het album, genaamd: The Miracle (of Joey Ramone). Er werd ook bekendgemaakt dat iTunes-klanten het album al direct, exclusief konden streamen in hun bibliotheek.

Op 8, 9, 12 en 13 september 2015 gaf de band uitverkochte concerten in de Amsterdamse Ziggo Dome, dit als onderdeel van de Innocence + Experience Tour. Op 13 en 14 oktober werd het Sportpaleis in Antwerpen aangedaan als onderdeel van die tour.

Het geplande concert in Parijs werd afgelast vanwege de aanslagen in die stad. De concerten werden op 6 en 7 december 2015 ingehaald. De band Eagles of Death Metal, die tijdens de aanslagen optrad in de Bataclan, was op 7 december special guest.

Bono kondigde in de zomer van 2016 aan dat U2 in 2017 met een nieuw album en een nieuwe tournee zou komen, Songs of Experience. In 2017 bestond het album The Joshua Tree 30 jaar, en om dit te vieren ging U2 op tournee. Op 29 en 30 juli 2017 stond de band in de Amsterdam ArenA, en op 1 augustus in het Koning Boudewijnstadion in Brussel. Voorafgaand aan Songs of Experience, verschenen de singles You're the Best Thing About Me, Get Out of Your Own Way, en na het uitbrengen kwamen nog Summer of Love en Love Is Bigger Than Anything in Its Way op de markt. Eerst wilde U2 Songs of Experience in het najaar van 2016 al uitbrengen, maar vanwege de uitslag van het Brexit-referendum en de verkiezing van Donald Trump tot president van de Verenigde Staten werd de release uitgesteld tot 1 december 2017. Dit omdat de bandleden door deze gebeurtenissen een paar nummers wilden herschrijven of toevoegen.

In het kader van de Experience + Innocence Tour trad U2 op 7 en 8 oktober 2018 op in de Ziggo Dome in Amsterdam.

In november 2019 bracht U2, samen met de Indiase muzikant A.R. Rahman, een nieuwe single uit, getiteld Ahimsa.

Op 14 mei 2021 brachten zanger Bono en gitarist The Edge een nummer uit, samen met de Nederlandse DJ Martin Garrix. Het lied heet We Are the People en werd geschreven ter gelegenheid van het EK voetbal 2021. In november dat jaar bracht U2 voor het eerst in twee jaar weer een nieuwe single uit, Your Song Saved My Life. Deze plaat staat op de soundtrack van de computeranimaterfilm Sing 2, waarin Bono ook als stemacteur fungeert.

De mannen van U2 ontvingen in december 2022 de Kennedy Center Honors vanwege hun podiumkunsten.

Tijdens een concertreeks in Las Vegas in het najaar van 2023 ondergaat Larry Mullen jr. een operatie. Hij zal tijdens deze concerten tijdelijk worden vervangen door Krezip-drummer Bram van den Berg.Met deze concertreeks openden ze tevens de nieuwe en futuristische bolvormige concertzaal The Sphere. Concertgangers kunnen zich hier tijdens een concert in een andere omgeving wanen door een enorm bolvormig projectiescherm en ook op de buitenkant kunnen beelden worden geprojecteerd.

Discografie

Hitlijsten

Albums

Singles

Dvd's

Radio 2 Top 2000

Tournees

• U23, 1979 – februari 1980
• 11 O'clock Tick Tock, mei–juli 1980
• Boy, 1980–1981
• October, 1981–1982

Deze tournee brengt hen onder andere naar Zaal Volksbelang in Mechelen (10 december 1982).

• War, 1983
• Under Australian Skies, 1984
• The Unforgettable Fire, 1984–1986
• The Joshua Tree, 1987
• Love Town Tour, met B.B. King 1989–1990
• ZooTV / Zooropa/ Zoomerang/ New Zooland, 1992–1993

Parodie op de moderne wereld van tv, rockmuziek, etc. Deels geïnspireerd door de live oorlogverslagen van de Amerikaanse nieuwszender CNN tijdens de Golfoorlog.

• Popmart, 1997–1998

De tournee was een enorm spektakel, met onder meer een 50 meter lang videoscherm. Hoewel succesvol, kwamen er ook vrij veel negatieve reacties op: zo werd onder andere gezegd dat U2 te ver was gegaan met de "ironische" aanpak.

• Elevation, 2001

Deze tournee, eenvoudiger van opzet dan de vorige, werd wederom een wereldwijd succes; alleen de tournee Voodoo Lounge van The Rolling Stones was succesvoller.

• Vertigo, 2005

Begon op 28 maart 2005 in de Verenigde Staten.

Europese tournee die begon op 10 juni in het Koning Boudewijnstadion in Brussel.

13, 15 en 16 juli in de Amsterdam ArenA. Deze concerten bevatten nummers uit de hele carrière, van I Will Follow (hun eerste hit in Nederland) via New Year's Day en Running to Stand Still (opgedragen aan Theo van Gogh) tot en met een handjevol nummers van How to Dismantle an Atomic Bomb, waaronder op 13 en 15 juli zowel aan het begin als het eind van het concert de titelsong van deze tournee. Ook werd er een nummer opgedragen aan Herman Brood. Opvallend is dat tijdens het optreden op 16 juli 2005 het nummer Miss Sarajevo werd gespeeld. Dit was pas de derde keer ooit dat dit nummer live werd uitgevoerd. Het stuk dat oorspronkelijk door operazanger Luciano Pavarotti werd ingezongen, werd in deze uitvoering door Bono voor zijn rekening genomen. Miss Sarajevo is nadien tijdens elk concert van de Vertigo Tour weer gespeeld.

De 3rd leg ("derde poot") van de Vertigo Tour begon op 9 september 2005 in Toronto en zag op 19 december in Portland zijn einde.

Op 14 november 2005 lag de dubbel dvd U2 - Vertigo 05 - Live from Chicago, in de winkel: een registratie van de concerten van 9 en 10 mei 2005. In dit jaar werd de Vertigo Tour vervolgd met de 4e leg. De tournee zou doorlopen tot 8 april om te eindigen op Hawaï. Op 8 maart werd plotseling de tournee gestaakt vanwege een plotselinge ziekte bij de dochter van The Edge, de gitarist van de band. De concerten die geannuleerd werden, kregen vanaf 7 november hun vervolg. De concertreeks werd zelfs uitgebreid. Australië (zeven concerten), Nieuw-Zeeland (twee optredens), Japan (drie concerten) en ter afsluiting op 9 december 2006 op Hawaï. Pearl Jam was hierbij het voorprogramma. Uit de Europese leg is een deel van het concert in Milaan nog een dvd uitgebracht, als bonus bij de compilatie U218 Singles. Hierop staat onder andere ook Miss Sarajevo zoals dat in Amsterdam voor het eerst werd gespeeld.

• U2 360° Tour, 2009

Volgens Billboard zou de U2's wereldtournee 'Kiss the Future' heten. De officiële mededeling op 9 maart 2009 was echter dat de tournee opvolgend aan het album No Line on the Horizon U2 360° Tour heette en dat deze startte in Barcelona op 30 juni 2009. Tot 22 augustus 2009 zou U2 door Europa toeren. Daarna zou de groep vanaf 12 september spelen in Noord-Amerika. U2 trad op 20 en 21 juli optreden in de Amsterdam ArenA. Het concert op 20 juli was binnen tien minuten uitverkocht. Eind 2010 kwam U2 terug naar Europa voor onder meer twee concerten in Brussel (22 en 23 september 2010). De 360° Tour eindigde op 30 juli 2011 in Moncton, Canada. In totaal speelde de band 110 shows en verkochte 7,2 miljoen kaartjes. De tournee bracht een recordbedrag van 736 miljoen dollar op. Hiermee werd het de grootste tournee aller tijden. De tournee had een extravagant decor, dat een ruimteschip moest voorstellen. Het werd gebouwd door Belgische bedrijf Stageco.

• Innocence and Experience, 2015. Deze tournee sluit aan op het album Songs of Innocence. U2 speelde twee concerten in het Antwerps Sportpaleis in oktober en vier in de Ziggo Dome in Amsterdam. Met een hoogtechnologisch scherm waarin de band kon spelen, de 'Divider' genoemd, was de show voorzien van wederom hightech-apparatuur.
• The Joshua Tree Tour, 2017. Deze tournee staat in het teken van het 30-jarig bestaan van dit legendarische album. Bij elke show wordt het album in zijn geheel gespeeld en de band wordt tijdens deze tournee vergezeld door een aantal speciale gasten.
• Experience and Innocence, 2018, naar aanleiding van Songs of Experience.
• The Joshua Tree Tour, 2019. Vervolg van 2017, maar dan in Nieuw-Zeeland, Australië en Azië.

Prijzen

Grammy Awards

• 1987: Album of the Year – The Joshua Tree
• 1987: Best Rock Performance by a Duo or Group with Vocal – The Joshua Tree
• 1988: Best Rock Performance by a Duo or Group with Vocal – Desire
• 1988: Best Performance Music Video – Where the Streets Have No Name
• 1992: Best Rock Performance by a Duo or Group with Vocal – Achtung Baby
• 1993: Best Alternative Music Album – Zooropa
• 1994: Best Music Video, Long Form – Zoo TV - Live from Sydney
• 2000: Record of the Year – Beautiful Day
• 2000: Song of the Year – Beautiful Day
• 2000: Best Rock Performance by a Duo or Group with Vocal – Beautiful Day
• 2001: Record of the Year – Walk On
• 2001: Best Pop Performance by a Duo or Group with Vocal – Stuck in a Moment You Can't Get Out Of
• 2001: Best Rock Performance by a Duo or Group with Vocal – Elevation
• 2001: Best Rock Album – All That You Can't Leave Behind
• 2004: Best Rock Performance by a Duo or Group with Vocal – Vertigo
• 2004: Best Rock Song – Vertigo
• 2004: Best Short Form Music Video – Vertigo
• 2005: Album of the Year – How to Dismantle an Atomic Bomb
• 2005: Song of the Year – Sometimes You Can't Make It on Your Own
• 2005: Best Rock Performance by a Duo or Group with Vocal – Sometimes You Can't Make It on Your Own
• 2005: Best Rock Song – City of Blinding Lights
• 2005: Best Rock Album – How to Dismantle an Atomic Bomb

Brit Awards

• 1988: International Group
• 1989: International Group
• 1990: International Group
• 1993: Most Successful Live Act
• 1998: International Group
• 2001: International Group
• 2001: Outstanding Contribution

Bijzondere optredens

U2 trad op bij speciale gebeurtenissen zoals bij Live Aid op 13 juli 1985, Live 8 op 2 juli 2005, en het concert voor president Obama (VS) op 18 januari 2009.

• Tijdens het optreden van U2 op Live Aid in het Wembley Stadium in Londen speelden ze Sunday Bloody Sunday en Bad. Het was de bedoeling dat ze drie nummers zouden spelen, en dat ze na Bad ook nog Pride (In the Name of Love) zouden spelen. Het liep echter anders omdat Bono tijdens Bad van het podium af klom om met een meisje uit het publiek te dansen. Daardoor was er geen tijd meer voor U2 om Pride (In the Name of Love) te spelen. De overige drie bandleden waren in eerste instantie niet erg te spreken over de actie van Bono tijdens hun bijdrage aan Live Aid.
• In september 1997 speelde de band in het kader van de PopMart Tour in Sarajevo. Dit had een samenbindend effect op de diverse etnische bevolkingsgroepen in Bosnië en Herzegovina.
• Op 3 februari 2002 verzorgde U2 het optreden tijdens de rust van de Super Bowl-finale in New Orleans. De nummers die ze speelden waren Beautiful Day, MLK en Where the Streets Have No Name. Tijdens het laatste nummer kwamen er op de achtergrond de namen in beeld van de slachtoffers van de aanslagen op 11 september 2001.
• Op 18 januari 2009 was U2 een van de artiesten die mochten optreden tijdens het concert voor de nieuwe Amerikaanse president Barack Obama. Ze speelden de nummers Pride (In the Name of Love) en City of Blinding Lights. Tijdens het optreden vroeg Bono aandacht voor de crisis in de Gazastrook.
• Op 27 februari 2009 speelde U2 op het dak van het BBC Broadcasting House in Londen. Dit deden zij om hun nieuwe cd 'No Line on the Horizon' te promoten. De nummers die ze speelden waren Get On Your Boots, Magnificent, Vertigo en Beautiful Day.
• Op 5 november 2009 trad U2 op voor de Brandenburger Tor in Berlijn. Het nummer Sunday Bloody Sunday zongen ze samen met rapper Jay-Z. Met het speciale concert herdachten ze de val van de Berlijnse Muur, twintig jaar eerder.
• Op 1 december 2014 trad U2 (voor de gelegenheid U2 minus One genoemd, in verband met afwezigheid van Bono) op tijdens het wereldaidsdagconcert op Times Square in New York. Bono werd echter vervangen door Chris Martin en Bruce Springsteen. Chris Martin van Coldplay zong Beautiful Day en With or Without You en Bruce Springsteen zong de nummers Where the Streets Have No Name en I Still Haven't Found What I'm Looking For.
• U2 had diverse keren een gastrol in The Simpsons.

Bedrijf

Fiscaal gezien zou U2 een firma genoemd kunnen worden. Hun belangrijkste onderneming U2 Limited is vanwege het gunstige belastingklimaat sinds 2006 gevestigd in, hetzelfde pand als waar jaren geleden om dezelfde reden ook al The Rolling Stones hun onderneming hebben gevestigd.

Fotograaf

• De fotograaf Anton Corbijn heeft een belangrijke invloed gehad op het imago van de band. Diverse albumhoezen en video's zijn van zijn hand.

Zie ook

• Lijst van U2-nummers
• Discografie van U2
• Lijst van gecoverde U2-nummers

Duitsland is een van de landen die al sinds de eerste editie (1956) deelnemen aan het Eurovisiesongfestival. Tot de Duitse Hereniging in 1990 was het feitelijk West-Duitsland dat aan het festival meedeed, sindsdien is heel Duitsland vertegenwoordigd. In totaal heeft Duitsland nu 66 keer aan het liedjesfestijn deelgenomen, meer dan welk ander land ook. Sinds de oprichting van het liedjesfestijn ontbrak Duitsland slechts eenmaal, in 1996. Duitsland is, als een van de vijf grote Eurovisielanden, altijd verzekerd van deelname aan de grote finale.

De balans

Duitsland is over het algemeen redelijk succesvol geweest op het Eurovisiesongfestival. Van de 64 inzendingen eindigden er 35 bij de beste tien. Tweemaal won Duitsland het songfestival:

• 1982: Nicole - Ein bißchen Frieden
• 2010: Lena - Satellite

Naast de twee overwinningen behaalde Duitsland ook nog viermaal een tweede plaats. Dit gebeurde in 1980, 1981, 1985 en 1987. Vijfmaal behaalde Duitsland de derde plaats.

Negen keer kwam een Duitse inzending op de laatste plaats terecht. Dit was het geval in 1964, 1965, 1974, 1995, 2005, 2015, 2016, 2022 en 2023. In 1964, 1965 en 2015 gebeurde dit bovendien met nul punten.

Het songfestival op Duitse bodem

Het Eurovisiesongfestival heeft drie keer in Duitsland plaatsgevonden:

• 1957: Großer Sendesaal des Hessisches Rundfunk, Frankfurt am Main

Het songfestival kwam in 1957 voor het eerst naar Duitsland. Het was de tweede editie van de wedstrijd, die op dat moment nog vooral een radioshow was. De toewijzing aan Duitsland was lange tijd aanleiding van geruchten; men vermoedde dat de Duitsers in de nooit bekend gemaakte rangschikking van 1956 als tweede waren geëindigd (achter het winnende gastland Zwitserland) en daarom het recht kregen voor de organisatie. In feite hanteerde men echter een roulatiesysteem waarbij de deelnemende landen om de beurt het songfestival zouden organiseren (een regel die hierna al snel als onpraktisch werd ervaren en werd vervangen door de huidige regel dat het festival plaatsvindt in het winnende land van het voorgaande jaar). Als locatie werd gekozen voor Frankfurt, dat zich in die tijd sterk ontwikkelde tot het financiële zakencentrum van Duitsland. Het hoofdkwartier van de Hessischer Rundfunk vormde het decor van het festival, waarbij de presentatie in handen lag van Anaid Iplicjian.

• 1983: Rudi-Sedlmayer-Halle, München

Als gevolg van de eerste Duitse songfestivaloverwinning in 1982, vond het songfestival in 1983 voor de tweede keer plaats in Duitsland. De Beierse hoofdstad München kreeg de eer de show te mogen ontvangen en deed dat in de Rudi-Sedlmayer-Halle, die in 1972 was geopend als basketbalstadion voor de Olympische Zomerspelen. De presentatie werd verzorgd door Marlene Charell, die eveneens de intervalact op zich nam met een dans op een medley van bekende Duitse liedjes. Bij de puntentelling eiste Charell ook een hoofdrol voor zich op: ze vertaalde alle punten naast het Frans en het Engels ook nog in het Duits, waardoor de show in totaal meer dan drie uur in beslag nam. Bij het vertalen vergiste ze zich bovendien regelmatig: zo verwarde ze Ierland met Italië en Zwitserland met Zweden.

• 2011: ESPRIT arena, Düsseldorf

Na 28 jaar kwam het songfestival in 2011 terug naar Duitsland vanwege de Duitse overwinning van 2010. In eerste instantie dongen 23 steden mee aan de organisatie, waarvan er uiteindelijk vier overbleven: Berlijn, Hamburg, Hannover en Düsseldorf. Laatstgenoemde kwam als winnaar uit de bus. Het festival werd gehouden in de ESPRIT Arena, het voetbalstadion van Fortuna Düsseldorf dat voor de gelegenheid werd omgedoopt in Düsseldorf Arena (wegens het feit dat Esprit geen sponsor was van het songfestival). Het ombouwen van het stadion, dat plaats bood aan 24.000 toeschouwers, nam zes weken in beslag. De stad Düsseldorf bood 23.000 hotelbedden aan, met nog eens 2000 extra bedden in de rand rond de stad en op schepen langs de Rijn. Een atletiekstadion in de buurt figureerde als perscentrum. Er was plaats voor 1500 journalisten uit binnen- en buitenland. Anke Engelke, Stefan Raab en Judith Rakers waren de presentatoren van het evenement.

Songfestivals zonder Duitsland

Duitsland is in de geschiedenis van het Eurovisiesongfestival slechts één keer afwezig geweest. Dat gebeurde in 1996. Het was een rechtstreeks gevolg van het plaatsgebrek dat op het festival was ontstaan na de intrede van veel nieuwe landen uit Oost-Europa en het voormalige Joegoslavië. In 1994 was een roulatiesysteem ingevoerd, waarbij slecht scorende landen een jaar moesten overslaan. Traditionele songfestivallanden als België, Zwitserland en Nederland werden hier het slachtoffer van en in 1996 overkwam het ook Duitsland, dat een jaar eerder op de laatste plaats was beland. De EBU gooide prompt de procedure om: men besefte dat het songfestival zonder Duitsland miljoenen Duitse kijkers zou verliezen en bovendien de nodige inkomsten zou mislopen. Er werd besloten tot een grote audio-voorronde waaraan alle 29 landen (exclusief gastland Noorwegen) moesten deelnemen. Door vakjury's werd achter gesloten deuren beoordeeld welke 22 inzendingen de beste waren en mochten aantreden op het Eurovisiesongfestival. Voor Duitsland werd na een nationale selectie het lied Planet of Blue van zanger Leon ingezonden. De EBU rekende erop dat Duitsland de voorronde zeker door zou komen en de frustratie was dan ook groot toen naderhand bleek dat het land alsnog was uitgeschakeld. Planet of Blue was op de 24ste plaats geëindigd en had slechts 24 punten ontvangen, twee punten te weinig om kwalificatie voor het songfestival af te dwingen. De Duitse omroep ARD reageerde woedend op de uitschakeling. Het weigerde het songfestival van 1996 uit te zenden en verschoof de show naar de NDR. De EBU paste vanaf 1997 zijn regels aan en maakte Duitsland in 2000 een van de Grote Vijf Eurovisielanden, waarmee de Duitsers, ongeacht hun prestaties, altijd verzekerd zijn van deelname aan het songfestival. Duitsland hoeft ook niet aan te treden in de halve finale die in 2004 werd ingevoerd.

Taal

Lange tijd was het voor de deelnemende landen op het Eurovisiesongfestival verplicht om in de eigen taal te zingen. Veruit de meeste Duitse inzendingen zijn dan ook vertolkt in het Duits. De eerste keer dat Duitsland een andere taal liet horen was in 1961, toen Lale Andersen in haar lied Einmal sehen wir uns wieder een paar zinnen in het Frans zong. Vanaf 1973 bestond er tijdelijk een vrije taalregel; Joy Fleming maakte hier in 1975 gebruik van door het laatste deel van haar lied in het Engels te zingen. In 1977 kozen de Duitsers vervolgens intern voor een geheel Engelstalig nummer: Telegram van de groep Silver Convention. De vrije taalregel werd in dat jaar eigenlijk weer geschrapt, maar omdat de Duitse inzending al eerder gekozen was, kreeg de groep toch toestemming in het Engels te zingen. Ditzelfde gold overigens voor België.

Sinds de vrije taalregel in 1999 heringevoerd werd, heeft Duitsland steeds Engelstalige liedjes naar het songfestival gestuurd. Het Duits is sindsdien nog maar in vier inzendingen voorgekomen, echter steeds in combinatie met het Engels. De inzending van 1999, Reise nach Jerusalem – Kudüs’e seyahat van Sürpriz, bevatte naast Engels en Duits ook nog teksten in het Turks en Hebreeuws. Het Turks kwam ook voor in de inzending van 2004, toen Max Mutzke op het songfestival in Istanboel enkele zinnen in deze taal ten gehore bracht.

Nationale selectie

De selectie om te bepalen welke artiest voor Duitsland naar het Eurovisiesongfestival gaat, is in de loop der jaren enkele malen veranderd. Vrijwel altijd wordt een grote televisieshow georganiseerd waaraan verschillende artiesten deelnemen, maar soms werd de Duitse inzending ook intern geselecteerd. Dit laatste was het geval in 1959, 1966, 1967, 1968, 1974, 1977, 1993, 1994, 1995 en 2009. Ook kwam het voor dat de artiest intern werd gekozen, maar het lied in het openbaar geselecteerd werd. Dit gebeurde in 1963, 1971 en 2011.

De keuze werd tot en met 1977 vooral gemaakt door een vakjury, maar ook het publiek werd al af en toe bij de stemming betrokken. In 1959 bestond de jury naast experts bijvoorbeeld ook uit mensen uit het publiek en in 1963 en 1976 kregen televisiekijkers de kans te stemmen door middel van briefkaarten. In 1978 was de nationale selectie slechts een radioshow, waarbij aanvankelijk een combinatie was voorzien van stemmen van een jury en radioluisteraars. De jury weigerde echter te stemmen wegens de 'lage kwaliteit' van de deelnemers. Tussen 1979 en 1988 werd de winnaar geselecteerd door een panel van 500 tot 1000 willekeurige mensen uit heel West-Duitsland, die representatief moesten staan voor de Duitse bevolking. In 1989 werd voor het eerst gebruik gemaakt van televoting, wat vanaf midden jaren negentig gangbaar werd. In 2013 kon men ook stemmen via internet.

De selecties hebben verschillende namen gehad:

• 1956 - 1963: Nationale finale (De selectie werd gemaakt in verschillende televisieprogramma's, te weten Zwei auf einem Pferd (1957), Schlager 1958 (1958), Schlagerparade (1960 en 1961) en Deutsche Schlager-Festspiele (1962)).
• 1964 - 1992: Ein Lied für ... (gevolgd door de stad waar dat jaar het songfestival gehouden werd)
• 1996: Ein bisschen Glück
• 1997: Der Countdown läuft
• 1998 - 2003: Countdown Grand Prix
• 2004 - 2005: Germany 12 Points
• 2006: Der deutsche Vorentscheid - 50 Jahre Grand Prix
• 2007 - 2008: Wer singt für Deutschland?
• 2010: Unser Star für Oslo
• 2011: Unser Song für Deutschland
• 2012: Unser Star für Baku
• 2013 - 2015: Unser Song für... (gevolgd door de stad of het land waar dat jaar het songfestival gehouden werd)
• 2016: Unser Lied für Stockholm
• 2017: Unser Song 2017
• 2018 - 2019: Unser Lied für ... (gevolgd door de stad of het land waar dat jaar het songfestival gehouden werd)
• 2022: Germany 12 Points
• 2023: Unser Lied für ... (gevolgd door de stad of het land waar dat jaar het songfestival gehouden werd)

De verantwoordelijkheid voor de Duitse selectie lag door de jaren heen in handen van de volgende omroepen:

• 1956 - 1978: Hessischer Rundfunk
• 1979 - 1991: Bayerischer Rundfunk
• 1992 - 1995: Mitteldeutscher Rundfunk
• 1996 - heden: Norddeutscher Rundfunk

Bijzonderheden

• In 1956 werd het eerste Eurovisiesongfestival georganiseerd, waarbij ieder land werd verplicht eerst een nationale voorronde te houden. Er bestaat echter geheimzinnigheid of een dergelijke voorronde in Duitsland toen heeft plaatsgevonden. De show zou zijn gehouden op 1 mei 1956 in Keulen en tevens is een lijst van deelnemers bekend, maar later bleek geen van de artiesten zich de selectie te kunnen herinneren. Een van hen kon zelfs bewijzen dat zij die avond heeft opgetreden in Berlijn. Kranten en tijdschriften hebben niet over de nationale voorronde bericht. Aangenomen mag worden dat de selectie pro forma is toegepast om aan de voorschriften te voldoen, maar er geen daadwerkelijke show heeft plaatsgevonden.
• In 1972 ontstond opschudding toen de nationale finale gewonnen werd door Mary Roos. Zij had in de eerste stemronde nog verloren van het populaire duo Cindy & Bert, waardoor haar uiteindelijke winst voor verwarring zorgde bij het publiek. Tijdens de herhaling van haar lied werd Roos uitgejouwd. Later verklaarde Roos dat zijzelf net zo verrast was door de uitslag; ze was al onderweg naar haar kleedkamer om haar make-up te verwijderen toen ze uitgeroepen werd tot winnaar.
• In 1976 werd winnaar Tony Marshall gediskwalificeerd aangezien zijn nummer Der Star al eerder in het openbaar was vertolkt. Dit is tegen de regels van het songfestival. Zodoende werden de Les Humphries Singers, die als tweede waren geëindigd, naar het songfestival gestuurd.
• In 1999 deed de Zwitserse zanger Michael von der Heide mee aan de Duitse voorronde en mocht men in Zwitserland ook meestemmen voor de Duitse inzending. Zwitserland zelf moest dat jaar verplicht thuisblijven vanwege een slechte klassering in het jaar ervoor. De winst ging naar Corinna May, maar vier dagen na de nationale finale werd zij gediskwalificeerd toen bleek dat haar lied Hör den Kindern einfach zu in 1997 al was uitgebracht door een andere act. De nummer 2, Sürpriz, ging vervolgens naar het songfestival, hoewel ook hun nummer beschuldigd werd van plagiaat.
• In 2004 ging de ARD in zee met jongerenzender VIVA. Alleen artiesten met een recentelijk verkoopsucces mochten meedoen.
• In 2015 werd met afkeuring en ongeloof gereageerd toen Andreas Kümmert, de winnaar van de nationale finale, direct na zijn zege aangaf niet naar het Eurovisiesongfestival te willen gaan. Duitsland werd dit jaar vertegenwoordigd door de nummer 2 Ann Sophie.
• Eind 2015 ontstond commotie toen Xavier Naidoo door de ARD intern gekozen werd als de Duitse inzending voor 2016. Naidoo werd ervan verdacht extreemrechts en homofoob te zijn. Er werd een online petitie gestart met als doel de ARD over te halen een nieuwe artiest te selecteren. Binnen drie dagen werd deze petitie meer dan 15.000 keer getekend. Zowel de ARD als Naidoo zelf ontkenden de aantijgingen, maar drie dagen na de bekendmaking werd de deelname van de zanger geannuleerd.
• Ralph Siegel schreef vanaf 1972 decennialang vele inzendingen voor de Duitse nationale voorrondes. Veertien keer werd de nationale finale gewonnen door een compositie van zijn hand. Hij was door de jaren heen ook verantwoordelijk voor inzendingen van Zwitserland, Luxemburg en San Marino. Siegel is hiermee recordleverancier van songfestivalcomposities.

Jaren 50 en 60

Debuutjaren

Duitsland maakte zijn debuut op het allereerste Eurovisiesongfestival in 1956, gehouden in de Zwitserse stad Lugano. Er mochten twee deelnemers worden afgevaardigd, en voor Duitsland werden dit Walter Andreas Schwarz en de Oostenrijker Freddy Quinn. Zij zongen ieder een lied, respectievelijk Im Wartesaal zum großen Glück en So geht das jede Nacht. Onbekend is op welke plaatsen Duitsland eindigde; behalve de winnaar (Zwitserland) zijn de resultaten van dit songfestival nooit bekendgemaakt.

Het tweede songfestival werd in 1957 georganiseerd in Frankfurt am Main. Zangeres Margot Hielscher trad aan voor Duitsland en viel op door tijdens haar optreden gebruik te maken van een telefoon. Het was de eerste keer dat er op het songfestivalpodium een attribuut werd gebruikt en de inzending wordt daarom ook wel gezien als de eerste gimmick uit de Eurovisiegeschiedenis. Hielscher eindigde op de vierde plaats en mocht een jaar later nogmaals voor Duitsland aantreden op het songfestival in Hilversum. Daar werd ze zevende.

In 1959 stuurde Duitsland de tweeling Alice & Ellen Kessler naar Cannes. Echt succesvol waren de zussen niet, want ze kregen slechts vijf punten en eindigden op de achtste plaats. Zanger Wyn Hoop deed het in 1960 beter, met een vierde plaats voor zijn lied Bonne nuit ma chérie. Dit lied, dat anders dan de titel doet vermoeden in het Duits werd vertolkt, duurde ruim vier minuten en negeerde daarmee de limiet van 3.30 minuten die de EBU geadviseerd had. Later zou de drie minuten-regel worden ingevoerd en strikter worden toegepast.

Zwei kleine Italiener

In 1961 werd Duitsland vertegenwoordigd door de destijds 55-jarige Lale Andersen, die eerder al grote faam had gekend met het lied Lili Marleen. De zangeres wist op het songfestival geen indruk te maken (ze kwam met drie puntjes terecht op de dertiende plaats), maar bleef wel decennialang in de boeken staan als de oudste deelnemer die het songfestival ooit gekend had. Pas in 2007 werd Andersen wat dat betreft voorbijgestreefd door de 57-jarige Dado Topić, die in dat jaar aantrad voor Kroatië.

In 1962 keerde Duitsland vol verwachtingen terug met het lied Zwei kleine Italiener van Conny Froboess. Dit nummer was de eerste songfestivalinzending waarin een maatschappelijke kwestie werd aangekaart; het beschreef de situatie van twee Italiaanse gastarbeiders in Duitsland die terugverlangen naar hun vriendinnen Tina en Marina in Napels. In het verhaal wordt een contrast geschetst tussen het nette, ietwat saaie Duitsland van na de Tweede Wereldoorlog en het frivole, zonnige Italië. Ondanks dat het nummer op het songfestival teleurstelde met een zesde plaats, groeide het in verschillende versies wel uit tot een grote hit in Europa en daarbuiten.

Na een negende plaats voor Heidi Brühl op het songfestival van 1963, braken er twee beroerde jaren aan voor Duitsland: het eindigde twee keer op rij op de laatste plaats, zowel in 1964 met de van oorsprong Bulgaarse zangeres Nora Nova als in 1965 met Ulla Wiesner. Beide zangeressen wisten bovendien geen enkel punt te vergaren, iets wat Duitsland verder alleen nog in 2015 zou overkomen. Ondanks de teleurstellende prestatie zorgde Nora Nova toch voor een unicum: de titel van haar lied Man gewöhnt sich so schnell an das Schöne telt 34 letters en is daarmee tot op heden de langste songtitel uit de songfestivalgeschiedenis.

Duitsland bleef ook in de rest van de jaren zestig aantreden met vrouwelijke deelnemers. Dat leverde echter slechts matige resultaten op. Zo was er in 1966 een tiende plaats voor Margot Eskens en in 1967 een achtste plaats voor Inge Brück. In 1968 liet Duitsland zich op het songfestival vertegenwoordigen door de Noorse zangeres Wencke Myhre, die met het lied Ein Hoch der Liebe op de zesde plaats eindigde; een redelijke uitslag die er wellicht voor zorgde dat de Duitsers in 1969 opnieuw een Scandinavische artiest verkozen. Dat jaar mocht de populaire Siw Malmkvist voor Duitsland aantreden in Madrid. Malmkvist, die in 1960 al eens op de tiende plaats was geëindigd voor haar thuisland Zweden, eindigde met het lied Primaballerina enigszins teleurstellend als negende.

Jaren 70

Driemaal derde

Na een matig decennium boekte Duitsland in het begin van de jaren zeventig grote successen op het Eurovisiesongfestival. In 1970 zorgde Katja Ebstein voor het beste Duitse resultaat tot dan toe door derde te worden met het lied Wunder gibt es immer wieder. Een jaar later werd Ebstein vervolgens intern gekozen om nogmaals voor Duitsland aan te treden, ditmaal met het lied Diese Welt. Opnieuw belandde zij op de derde plaats. Beide inzendingen scoorden vooral vanwege hun eigentijdse sound en het contrast met de ouderwetser klinkende nummers van de andere landen. In 1972 werd het succes nog verder voortgezet toen Duitsland Mary Roos naar het songfestival in Edinburgh stuurde. Ook haar lied, Nur die Liebe läßt uns leben, viel bij de verschillende vakjury's in de smaak en voor het derde jaar op rij eindigden de Duitsers als derde.

In 1973 werden de Duitsers voor de derde keer in zes jaar tijd vertegenwoordigd door een Scandinavische zangeres; dit keer was het de uit Denemarken afkomstige Gitte Hænning die voor Duitsland naar het songfestival mocht. Met het lied Junger Tag kon ze de top 3-noteringen van de voorgaande jaren niet evenaren, maar de achtste plaats was desondanks redelijk te noemen. Hænning werd in 1974 opgevolgd door het populaire duo Cindy & Bert, die naar Brighton trokken met hun duet Die Sommermelodie. Met Bert stond er voor het eerst sinds 1960 weer een man voor Duitsland op het Eurovisiepodium, maar het lied ging in het sterke deelnemersveld van dat jaar volledig ten onder. Het eindigde met drie punten op de laatste plaats.

Zangeres Joy Fleming was de Duitse inzending van 1975. Met Ein Lied kann eine Brücke sein had ze in de nationale voorronde grote namen verslagen, waaronder de eerder zo succesvolle Katja Ebstein, Marianne Rosenberg, Mary Roos en Séverine, die in 1971 het songfestival had gewonnen voor Monaco. Op het songfestival werd Fleming bijgestaan door een achtergrondkoor bestaande uit Madeline Bell en Sue and Sunny; laatstgenoemden hadden zes jaar eerder ook de achtergrondzang verzorgd bij de winnende Britse inzending van Lulu. Hoewel Ein Lied kann eine Brücke sein vol overgave werd gebracht, stelde het bij de puntentelling behoorlijk teleur: het belandde op de 17de plaats. Dat was de laagste positie die Duitsland tot dan toe had behaald en zou dat ook nog vijftien jaar blijven. Toch groeide het lied naderhand uit tot een songfestivalklassieker.

In 1976 kwam Duitsland naar het songfestival met de Les Humphries Singers, die internationaal al diverse hits hadden gescoord. Er werd dan ook veel van de groep verwacht, maar de uitvoering van hun lied Sing sang song kwam rommelig over en werd niet enthousiast ontvangen. Duitsland eindigde ermee op de vijftiende plaats. De Les Humphries Singers waren ontgoocheld en gingen niet lang na het songfestival uit elkaar. Sing sang song behield zijn negatieve reputatie en werd later door songfestivalfans uitgeroepen tot de slechtste inzending van de jaren zeventig.

In 1977 selecteerde Duitsland voor het eerst een lied in een andere taal dan het Duits: het Engelstalige Telegram van de groep Silver Convention. Kort na de selectie ontstond echter onzekerheid, toen de vrije taalregel (die in de jaren ervoor van kracht was) plots werd afgeschaft door de EBU. Ieder land zou voortaan weer in de eigen taal moeten aantreden. Behalve voor Duitsland gaf dit ook problemen voor België, dat eveneens een Engelstalig lied had gekozen. Uiteindelijk werd voor beide landen een uitzondering gemaakt om hen een nieuwe selectie te besparen. Silver Convention eindigde op de achtste plaats, het begin van een almaar stijgende lijn wat betreft de Duitse songfestivalprestaties. Ireen Sheer, die in 1974 al voor Luxemburg had meegedaan, zong Duitsland in 1978 naar de zesde plaats met het lied Feuer en in 1979 eindigde het flamboyante Dschinghis Khan als vierde op het songfestival in Jeruzalem.

Jaren 80

Een gouden periode

Negen jaar na haar vorige deelname kwam Katja Ebstein in 1980 naar Den Haag voor een derde deelname aan het Eurovisiesongfestival. Ditmaal bracht ze het lied Theater, waarmee ze vooraf hoog in de peilingen stond. Tijdens het optreden viel vooral het achtergrondkoor op. Dit bestond uit vier zangers die geschminkt waren als clowns en gebruik maakten van veel mimiek. Waar Ebstein in 1970 en 1971 op de derde plaats was geëindigd, deed ze het nu nog beter met een tweede plaats, op vijftien punten achterstand van de Ierse winnaar Johnny Logan. Hiermee werd Ebstein de enige uitvoerende artiest die op het songfestival driemaal in de top 3 is geëindigd.

Een gouden periode was voor Duitsland aangebroken. In 1981 stuurde het de in Memel geboren zangeres Lena Valaitis naar het songfestival en was daarmee opnieuw een favoriet voor de eindoverwinning. Valaitis bracht het lied Johnny Blue, over een blinde jongen die gepest wordt maar uitgroeit tot een succesvol muzikant. Bij de zeer spannende puntentelling hadden de Duitsers voortdurend zicht op de zege; nadat 18 van de 20 landen hadden gestemd, stond Valaitis op een gedeelde eerste plaats, samen met Zwitserland en het Verenigd Koninkrijk. Als voorlaatste stemde de Zwitserse jury. De Duitse uitgangspositie leek zeer gunstig, maar tegen de verwachtingen in werd Valaitis door de Zwitsers volledig genegeerd. Duitsland kreeg aan het eind van de puntentelling nog wel twaalf punten van Zweden, maar dit was niet genoeg om het Verenigd Koninkrijk nog te achterhalen. Voor het tweede jaar op rij eindigde Duitsland op de tweede plaats.

Ein bißchen Frieden

In 1982 deed Duitsland voor de 27ste keer mee aan het Eurovisiesongfestival. Het land was al enkele malen dicht bij een overwinning geweest, maar had de grootste Europese liedjeswedstrijd nog nooit kunnen winnen, iets dat de Duitsers steeds meer prikkelde. De pas 17-jarige Nicole Hohloch werd in 1982 uitverkoren om het te gaan proberen in het Britse Harrogate. Ze deed mee met Ein bißchen Frieden, een compositie van Ralph Siegel, die ook verantwoordelijk was geweest voor de drie voorgaande Duitse inzendingen. Het lied viel niet bij iedereen in de smaak: critici vreesden dat het te saai zou zijn om goed te scoren en adviseerden daarom voor een ander lied te kiezen. Deze raad werd door Nicole echter weggewuifd. Op het Eurovisiepodium begeleidde ze zichzelf, zittend op een stoel, op gitaar. Dat de critici het bij het verkeerde eind hadden bleek bij de puntentelling: Nicole ontving van negen landen het maximum van twaalf punten en haalde zo de langverwachte eerste Duitse zege binnen. Ze behaalde uiteindelijk een voorsprong van 61 punten op de nummer twee Israël, een record dat pas in 1997 werd overtroffen door Katrina & The Waves. Na het songfestival nam Nicole Ein bißchen Frieden op in verschillende talen, waaronder het Nederlands. Het groeide uit tot een nummer 1-hit in diverse Europese landen.

De Duitsers organiseerden het Eurovisiesongfestival van 1983 in München. Voor het gastland traden de broers Michael en Günther Hoffmann aan, onder de naam Hoffmann & Hoffmann. Hun lied Rücksicht scoorde verdienstelijk, met een vijfde plaats in de eindrangschikking. Enigszins opvallend waren de punten van Luxemburg: dit was een jaar eerder het enige land geweest dat geen enkel punt over had voor Nicole, maar beloonde Duitsland dit jaar juist als enige met de volle twaalf punten.

Wind

In 1984 maakte Mary Roos voor de tweede keer haar opwachting op het Eurovisiesongfestival. Ze vertegenwoordigde Duitsland met het lied Aufrecht geh'n. De derde plaats die ze in 1972 had behaald kon ze echter bij lange na niet evenaren of verbeteren: ze eindigde als dertiende. Hiermee kwam prompt een eind aan de opeenvolgende successen die de Duitsers sinds 1977 hadden gekend. Het zwakke optreden van Roos werd na het festival hevig bekritiseerd; hierop reageerde zij met de onthulling dat zij ten tijde van het songfestival in een emotionele crisis zat vanwege de echtscheiding met haar man.

De groep Wind moest in 1985 het tij weer gaan keren en werd voor Duitsland naar Göteborg gestuurd. Het lied Für alle werd gezien als een kanshebber voor de zege en stond tijdens een groot deel van de puntentelling inderdaad bovenaan. Uiteindelijk was het, net als in 1981, de jury van Zwitserland die de Duitsers het zicht op de zege ontnam: het gaf Wind geen punten en de groep werd daardoor ingehaald door Zweden en Noorwegen. Aan het eind van de avond kwam Wind 18 punten tekort om Duitsland een tweede overwinning te schenken. De tweede plaats smaakte echter naar meer, want na een achtste plaats voor Ingrid Peters in 1986 werd Wind in 1987 nogmaals afgevaardigd. Met Rob Pilatus in het achtergrondkoor bracht de groep in Brussel het reggae-achtige lied Lass die Sonne in dein Herz. Wederom moest genoegen worden genomen met de tweede plaats; winnaar werd Johnny Logan, die Duitsland in 1980 ook al van de zege had gehouden. Wind is de enige act in de songfestivalgeschiedenis die twee keer op de tweede plaats is beland.

In 1988 werd Duitsland vertegenwoordigd door moeder en dochter Maxi & Chris Garden, die zittend achter piano's hun Lied für einen Freund ten gehore brachten. Europa liep er niet warm voor en de inzending strandde op de veertiende plaats. Dezelfde prestatie werd geleverd in 1989, toen de Duits-Italiaanse zanger Nino de Angelo eveneens veertiende werd met het door Dieter Bohlen gecomponeerde Flieger. De succesvolle jaren tachtig, waarin Duitsland viermaal tweede was geworden en eenmaal eerste, werden zodoende niet bijster goed afgesloten.

Jaren 90

De eerste inzending na de val van de Berlijnse Muur, en eveneens de laatste inzending van West-Duitsland, was Frei zu leben in 1990, uitgevoerd door Chris Kempers en de Joegoslavische zanger Daniel Kovac. Het liefdesduet scoorde met een negende plaats matig. In 1991 was dankzij de Duitse hereniging voor het eerst ook het voormalige Oost-Duitsland op het Eurovisiesongfestival vertegenwoordigd. De groep Atlantis 2000, die speciaal voor het songfestival was opgericht, kreeg de eer om als eerste het verenigde Duitsland te vertegenwoordigen. Dit gebeurde met Dieser Traum darf niemals sterben, een lied dat op enige kritiek kon rekenen omdat het thema (het overwinnen van haat en het bereiken van liefde, hoop en eenheid) veelal als een cliché werd ervaren na de vele soortgelijke inzendingen van een jaar eerder. Atlantis 2000 kwam in Rome niet verder dan de 18de plaats en zorgde voor het slechtste Duitse resultaat in vijftien jaar tijd.

Met het geloof in gegarandeerd succes, deden de Duitsers in 1992 opnieuw een beroep op Wind, de groep die eerder al tweemaal op de tweede plaats was geëindigd. Wind kwam voor de derde keer uit voor Duitsland en evenaarde daarmee Katja Ebstein, die ook driemaal voor Duitsland aantrad. Deze maal wist Wind de Europese harten echter niet te veroveren; het lied Träume sind für alle da strandde teleurstellend op de 16e plaats. In 1993 koos Duitsland vervolgens intern voor de groep Münchener Freiheit, die ook in het buitenland al enkele hits had gehad. De internationale bekendheid van de groep leverde op het songfestival echter weinig op: met een 18de plaats belandde ook deze inzending in de onderste helft van het scorebord.

Duitsland was niet meer het succesvolle songfestivalland dat het in de jaren tachtig was geweest, maar kwam in 1994 sterk terug met het meidentrio Mekado. De meisjes Melanie, Kati en Dorkas kwamen naar Dublin met het opzwepende Wir geben 'ne Party, dat een groot contrast vormde met de vele ballades die door andere landen werden gebracht. Duitsland was hiermee een grote favoriet voor de overwinning. Geruchten deden de ronde dat de Duitsers stiekem zelfs al vooruit keken naar het organiseren van het songfestival van 1995; de stad Dresden zou reeds zijn gekozen als eventuele locatie. Uiteindelijk bleek dit echter onnodig te zijn: Mekado eindigde op de derde plaats, achter gastland Ierland en het debuterende Polen.

Afwezigheid

Een jaar later kwam vanuit Duitsland zelf veel kritiek op de interne selectie van het echtpaar Stone & Stone, bestaande uit Cheyenne Penniston en de van Aruba afkomstige Glen Penniston. Hun lied Verliebt in Dich bevatte een religieus getinte tekst en werd door velen gezien als oubollig en niet onderscheidend. Het optreden op het songfestival zelf werd ook bespot: de zang van Cheyenne werd als onzuiver ervaren en haar jurk werd bestempeld als een nachtjapon. Met slechts één puntje (afkomstig van Malta) eindigde Duitsland na 21 jaar weer eens op de laatste plaats, een zware flop die bovendien gevolgen had voor het volgende jaar. Conform het destijds geldende roulatiesysteem, waarbij de slechtst presterende landen een jaar moesten overslaan, zou Duitsland in 1996 eigenlijk niet aan het songfestival mogen deelnemen. Dit was een groot probleem, aangezien Duitsland garant stond voor een miljoenenpubliek aan kijkers en tevens voor een belangrijk deel van de financiering van het evenement. Besloten werd om het roulatiesysteem te laten varen en een audio-voorronde in het leven te roepen waarin alle landen moesten aantreden. Bij deze voorronde, die niet in het openbaar plaatsvond, werden alle inzendingen door vakjury's beluisterd en werd bepaald welke hiervan uiteindelijk naar het songfestival mochten. De Duitsers, die hiermee een tweede kans kregen, stuurden zanger Leon in met het lied Planet of Blue. Er waren 22 plaatsen te vergeven, maar tot ongeloof van velen hoorde Duitsland na afloop bij de zeven landen die afvielen. Het songfestival van 1996, gehouden in Oslo, werd zodoende de eerste en tot nog toe laatste editie waarbij Duitsland niet vertegenwoordigd was.

Guildo hat euch lieb!

Bianca Shomburg moest het drama van 1996 doen vergeten en werd in 1997 voor Duitsland naar het songfestival gestuurd. Shomburg had al enige bekendheid als winnares van de Europese Soundmixshow, waarin zij oud-songfestivalwinnares Céline Dion imiteerde. Op het songfestival wist zij met haar lied Zeit echter geen indruk te maken: ze strandde op de 18de plaats. De Duitse comeback was hiermee mislukt en dat was wellicht ook de aanleiding voor de Duitsers om het in 1998 over een hele andere boeg te gooien. In dat jaar werd de komiek Guildo Horn met grote overmacht verkozen om voor het land naar Birmingham te gaan. Hij trad daar aan met Guildo hat euch lieb!, een satirisch nummer waarbij het niet draaide om de zang maar vooral om de act. Gekleed in excentrieke kledij zette Horn een energiek en opvallend optreden neer: hij bespeelde koebellen, klom in decorstukken en sprong tweemaal van het podium af om het publiek op de eerste rij bij zijn optreden te betrekken, waaronder eregaste Katie Boyle. De act betekende een trendbreuk met het wat brave imago dat het Eurovisiesongfestival tot die tijd had gekend en de humor werd er, ook in Duitsland zelf, niet door iedereen van ingezien. Toch waren er ook veel Duitsers die de inzending wel konden waarderen: de televoting, die in 1998 nog in een pril stadium verkeerde, deed busladingen Duitsers naar Nederland, België en Zwitserland trekken om daar op Horn te stemmen. Duitsland eindigde bij de puntentelling aanvankelijk met 74 punten op de achtste plaats, maar door een fout waren hierbij niet de voor Duitsland bestemde 12 punten van Spanje opgeteld. Na een herberekening kwam Duitsland uit op de zevende plaats.

In 1999 maakte Duitsland optimaal gebruik van de herinvoering van de vrije taalregel. Het lied Reise nach Jerusalem van de Duits-Turkse groep Sürpriz bevatte teksten in het Duits, Engels, Turks en het Hebreeuws. Het werd een groot succes: van vijf landen ontving de inzending het maximum van twaalf punten, met een derde plaats als gevolg. Hiermee werd de prestatie van Mekado van vijf jaar eerder herhaald.

2000 tot 2020

Het Duitse songfestivalsucces werd in 2000 voortgezet met de deelname van Stefan Raab. Raab was twee jaar eerder al verantwoordelijk geweest voor de inzending van Guildo Horn en bracht nu zelf eveneens een komisch bedoeld nummer, getiteld Wadde hadde dudde da. De tekst hiervan was een soort mix van verschillende Duitse dialecten. Dankzij een flamboyant optreden wist Raab behoorlijk wat punten te vergaren en eindigde hij op de vijfde plaats.

In 2001 kozen de Duitsers weer voor een traditionele ballade: Wer Liebe lebt van zangeres Michelle. Hoewel critici er weinig van verwachtten, eindigde Duitsland op de achtste plaats en daarmee voor het vierde jaar op rij in de top 10. Een jaar later kwam aan de goede resultaten echter een eind met de deelname van de blinde zangeres Corinna May. Zij strandde in Tallinn met 17 punten op de 21ste plaats. Haar lied I can't live without music zou oorspronkelijk zijn bedoeld voor oud-songfestivalwinnares Nicole, maar die bedankte voor de eer.

Na een elfde plaats voor Lou in 2003, trok Duitsland in 2004 naar het songfestival in Istanboel met de nog jonge zanger Max Mutzke. Deze had de nationale voorronde gewonnen met een overweldigende meerderheid van 92% van de stemmen, terwijl de internationaal bekende groep Scooter daar tweede werd met slechts 8%. Op het Eurovisiesongfestival moest Mutzke het doen met een wat minder dominante score: zijn lied Can't wait until tonight kreeg 93 punten en werd achtste.

In 2005 werden de Duitsers vertegenwoordigd door Gracia met het stevige nummer Run and hide. Deze inzending kwam op het songfestivalpodium in Kiev moeizaam uit de verf en eindigde roemloos op de laatste plaats met slechts vier puntjes: twee van Moldavië en twee van Monaco. Gracia zelf bleef er laconiek onder, maar het luidde voor Duitsland wel een periode in met meer povere resultaten. De vijftigste songfestivaldeelname van het land, in 2006, verliep eveneens matig toen het countrynummer No no never van de groep Texas Lightning niet verder kwam dan een gedeelde veertiende plaats. Het belette de Duitsers niet om te blijven experimenteren met andere muziekstijlen: in 2007 met bigband (Frauen regier'n die Welt van Roger Cicero), in 2008 met een meidengroep (Disappear van No Angels) en in 2009 met swing (Miss kiss kiss bang van Alex Swings Oscar Sings, met hulp van Dita Von Teese). Geen van deze inzendingen werd een succes.

Lena

Na de slechte resultaten van de voorgaande jaren kwam Duitsland in 2010 naar het Eurovisiesongfestival in Oslo met de 19-jarige Lena Meyer-Landrut. Het leek erop dat de Duitsers eindelijk weer eens een succes zouden gaan boeken, want haar nummer Satellite kreeg goede recensies en veel aandacht van de pers. Voorafgaand aan de show stond de inzending in sommige peilingen zelfs op de eerste plaats. De verwachtingen waren hooggespannen en ondanks een vrij sober optreden, zonder choreografie of uitzonderlijke zangkwaliteiten, wist Lena met haar spontaniteit inderdaad veel punten te vergaren. Gedurende de puntentelling werd snel duidelijk dat Duitsland zou zegevieren. Het was, 28 jaar na de eerste overwinning, pas de tweede keer dat Duitsland het songfestival won. Daags na de zege werd Lena in Hannover door 40.000 mensen feestelijk onthaald. Bondskanselier Angela Merkel noemde Lena "een heerlijke weerspiegeling van het jonge Duitsland", terwijl Bondspresident Horst Köhler het optreden roemde als "krachtig, vers en authentiek".

Al snel gaf Lena aan dat ze in 2011 nogmaals naar het songfestival wilde gaan om haar titel te verdedigen. Deze wens werd ingewilligd en hierdoor werd Lena na Lys Assia in 1957 en Corry Brokken in 1958 de derde songfestivalwinnares die haar titel verdedigde. De Duitsers organiseerden het songfestival in Düsseldorf, waar Lena uiteindelijk de tiende plaats behaalde met Taken by a stranger.

In 2012 werd de Duitse deelname aan het songfestival verzorgd door Roman Lob, die zijn ballade Standing still naar de achtste plaats zong. Duitsland eindigde hiermee voor het derde jaar op rij bij de beste tien. Sinds dit resultaat is het met de Duitse resultaten echter bergafwaarts gegaan. Het land stuurde in 2013 de internationaal bekende dance-act Cascada naar het songfestival, maar het nummer Glorious flopte en kwam niet verder dan de 21ste plaats. In 2014 kon ook de groep Elaiza niet imponeren; zij werden 18de met het liedje Is it right.

In 2015 bereikte Duitsland een nieuw dieptepunt met de deelname van zangeres Ann Sophie, die in Wenen aantrad met het nummer Black smoke. Europa liep er niet warm voor en de inzending eindigde puntloos op de laatste plaats, wat enige verontwaardiging veroorzaakte bij de Duitse delegatie. Het was voor het eerst in vijftig jaar tijd dat Duitsland geen enkel punt ontving. Deze blamage moest in 2016 worden weggepoetst door de 18-jarige Jamie-Lee Kriewitz, die voor Duitsland afreisde naar Stockholm. Gekleed in een mangaoutfit bracht zij het nummer Ghost, maar wederom boekte Duitsland geen succes. Het land ontving ditmaal wel punten, maar het waren er slechts elf en daarmee strandden de Duitsers voor het tweede jaar op rij op de laatste plaats. Dit laatste was het land ook al eens overkomen in 1964 en 1965. In 2017 deed Levina het met Perfect life nauwelijks beter: met 6 punten werd zij op een na laatste. Een opleving kwam er in 2018, toen Michael Schulte erin slaagde om Duitsland weer een goede score te bezorgen. Zijn nummer You let me walk alone bereikte de vierde plaats, het beste Duitse resultaat sinds de overwinning van Lena in 2010. Een jaar later, in 2019, waren de Duitsers echter weer terug bij af met een voorlaatste (25ste) plaats voor het duo S!sters.

2020 en verder

In 2020 zou Duitsland vertegenwoordigd worden door de Sloveense zanger Ben Dolic met het nummer Violent thing. Vanwege de coronapandemie ging de editie van dat jaar echter niet door. In 2021 keerde het festival terug en traden de Duitsers in Rotterdam aan met Jendrik Sigwart, die rond zijn lied I don't feel hate een komisch bedoelde act opvoerde. De inzending werd met 3 punten afgeserveerd en Duitsland eindigde, net als in 2019, op de 25ste en voorlaatste plaats. Een nieuwe gooi naar succes, in 2022 ondernomen door Malik Harris, draaide eveneens uit op een flop: ook zijn nummer, Rockstars, strandde op de 25ste plek en werd daarmee laatste, de achtste Duitse inzending die dit overkwam. Harris kreeg maar zes punten; alle afkomstig van de televoting en geen enkele van de vakjury's. Ook in 2023 werd Duitsland laatste, de band Lord of the Lost kreeg met het nummer Blood & Glitter 18 punten. In 2024 wist Isaak Guderian het tij enigszins te keren: het lied Always on the run werd twaalfde.

Puntengevers

Sinds 1994 worden de punten per communicatiesatelliet doorgegeven. De woordvoerders worden vanaf dan ook in beeld gebracht. De personen die namens de Duitse jury's en televoters de punten hebben voorgelezen, zijn als volgt:

• 1994-1995: Carmen Nebel, presentatrice
• 1997: Christina Mänz, presentatrice
• 1998: Nena, zangeres en presentatrice van Countdown Grand Prix
• 1999: Renan Demirkan, actrice en schrijfster
• 2000-2003: Axel Bulthaupt, presentator van Countdown Grand Prix
• 2004, 2009: Thomas Anders, zanger (van Modern Talking)
• 2005-2008: Thomas Hermanns, humorist en presentator van de Duitse nationale voorronde
• 2010: Hape Kerkeling, humorist
• 2011: Ina Müller, zangeres en presentatrice
• 2012: Anke Engelke, actrice en presentatrice
• 2013: Lena Meyer-Landrut, Eurovisiesongfestival-winnares van 2010. Zij maakte tijdens het doorgeven van de punten een fout door abusievelijk Noorwegen te noemen als ontvanger van 10 punten. Ze herstelde en presentatrice Petra Mede bevestigde de punten voor Denemarken direct.
• 2014: Helene Fischer, zangeres
• 2015-2022: Barbara Schöneberger, actrice en presentatrice
• 2023: Elton, presentator

Dirigenten

Tot en met het songfestival van 1998 werden de liedjes met een live orkest ten gehore gebracht. De dirigenten bij de Duitse inzendingen waren:

• Fernando Paggi 1956
• Willy Berking 1957, 1963, 1964, 1966
• Dolf van der Linden 1958
• Franck Pourcel 1959, 1961
• Franz Josef Breuer 1960
• Rolf-Hans Müller 1962
• Alfred Hause 1965
• Hans Blum 1967, 1986
• Horst Jankowski 1968, 1969
• Christian Bruhn 1970
• Dieter Zimmermann 1971
• Paul Kuhn 1972
• Günther-Eric Thöner 1973
• Werner Scharfenberger 1974
• Reiner Pietsch 1975, 1985, 1990
• Les Humphries 1976
• Ronnie Hazlehurst 1977
• Jean Frankfurter 1978
• Norbert Daum 1979, 1982, 1992-1994
• Wolfgang Rödelberger 1980, 1981
• Dieter Reith 1983
• Pierre Cao 1984
• Laszlo Bencker 1987
• Michael Thatcher 1988
• Herman Weindorf 1991, 1995
• Stefan Raab 1998

Tot 1962 (met uitzondering van 1960) stuurde Duitsland geen eigen dirigent naar het Eurovisiesongfestival. Het orkest werd in die jaren geleid door de dirigent van het gastland. In 1960 dirigeerde de componist van Wyn Hoops Bonne nuit, ma chérie het Britse orkest. Ook tussen 1967 en 1978 (met uitzondering van 1972, 1976 en 1977), en later nog eens in 1986 en 1998, dirigeerde de componist van de Duitse inzending zijn eigen nummer. In 1977 en 1984 werd wederom geen Duitse dirigent naar het Songfestival gestuurd. In 1989 en 1997 werd geen gebruik gemaakt van het orkest en daarmee ook geen dirigent ingezet.

Duitse deelnames

Punten

Periode 1957-2023. Punten uit halve finales zijn in deze tabellen niet meegerekend.

Twaalf punten gegeven aan Duitsland

(j) = vakjury; (t) = televoting

Twaalf punten gegeven door Duitsland

(Vetgedrukte landen waren ook de winnaar van dat jaar.)

(j) = vakjury; (t) = televoting

Joy Fleming, geboren als Erna Raad (Rockenhausen, 15 november 1944 – Hilsbach, gemeente Sinsheim, 27 september 2017), was een Duitse jazz-, blues- en schlagerzangeres.

Levensloop

Kort na haar geboorte moest Flemings familie ten gevolge van de oorlog naar Mannheim verhuizen. In 1958 won ze met Ciao, ciao bambina een plaatselijke schlagerwedstrijd. Na een opleiding tot verkoopster zong ze op 16-jarige leeftijd jazz en blues in Mannheimer bars en muzieklokalen.

In 1963 stichtte ze de groep Joy & the Hit kids, die later in Joy Unlimited omgedoopt werd. Door televisieoptredens werd ze ook bij het grote publiek bekend. Vanaf '71 zong ze solo.

In 1973 trad ze aan op het Wereldsongfestival in Tokio met het lied Ihr dürft die Augen nicht verschließen, ze werd 11de en kreeg een Outstanding Performance Award en een Outstanding Song Award.

In 1975 vertegenwoordigde ze West-Duitsland op het Eurovisiesongfestival in Stockholm met het lied Ein Lied kann eine Brücke sein. Het lied eindigde op de 17e plaats, maar werd desalniettemin in de harten van de Duitsers gesloten. Het is intussen een evergreen geworden en tot een van de beste schlagers uitgeroepen. In Nederland kennen we vooral de Nederlandse uitvoering van het lied door Gerard Joling: "Zing met me mee".

Een jaar later trouwde Fleming met Bernd Liebenow, die ook haar manager werd. Ze toerde door Argentinië, de DDR (ze was een van de weinige West-Duitse zangers die daar optrad), Scandinavië, China, Frankrijk en de Sovjet-Unie.

In 1986 werd Fleming samen met Marc Berry 4de in de Duitse voorronde van het Songfestival.

In 1990 richtte ze haar eigen platenmaatschappij op. Ze heeft vier kinderen, twee uit haar eerste huwelijk en twee uit haar tweede huwelijk.

In 2001 werd ze tweede in de Duitse voorronde, Countdown Grand Prix, met het lied Power of trust. Een jaar later bereikte ze die positie opnieuw met Joy to the world.

In 2005 werd ze geïnterviewd voor het televisieprogramma Tour d'Eurovision en een jaar later mocht ze commentaar geven tijdens de Duitse finale.

In 2017 overleed ze op 72-jarige leeftijd.

Discografie

Albums

• 1970: Overground (als groep Joy Unlimited)
• 1971: Schmetterlinge (als groep Joy Unlimited)
• 1973: Joy Fleming
• 1974: Joy Fleming – live
• 1974: This Is My Life
• 1975: Menschenskind
• 1976: Have a Good Time
• 1978: I Only Wanna Get Up and Dance
• 1978: The Final Thing
• 1981: Vocals and Keyboards Only (met Kristian Schultze)
• 1984: Helden werden auch mal älter
• 1984: Joygeboren
• 1987: N
• 1992: Mit deinen Augen
• 1993: Sentimental Journey
• 1994: Viele Gesichter
• 1996: L’Attraction
• 1997: Butzekrampel & mehr (mit Joana)
• 1998: Gedanken einer Frau
• 2000: Mama Joy
• 2002: Joy to the World (Joy Fleming & Jambalaya Chor)
• 2004: Live Programm
• 2006: Winterzeit
• 2007: L’Attraction (geremixte re-release)
• 2010: So bin ich

Joy & the Hit Kids/Joy & the Hitkids/Joy Unlimited

• 1967: Zweisamkeit / Das Glück dieser Welt (Joy & The Hit Kids)
• 1967: Sunshine / All the Days (Joy & The Hit Kids)
• 1967: What Can I Do Without You (Joy & The Hitkids)
• 1967: I Hold No Grudge (Joy & The Hitkids)
• 1967: You’re My Sunshine (Joy & The Hitkids)
• 1968: Daytime, Nighttime / Mr. Pseudonym (Joy & The Hitkids)
• 1968: Bla, Bla / I’m Still a Child (Joy & The Hitkids)
• 1969: Oh! Darling / Runaway (Joy & The Hitkids)
• 1969: Es war einmal / Gold und Glück (Joy & The Hitkids / Joy Unlimited)
• 1969: Feelin’/ I Just Made Up My Mind (Joy & The Hitkids / Joy Unlimited)
• 1970: Take Me to the Pilot / It’s Not Alright (Joy Unlimited / promo-persing onder de naam Joy and the Hit Kids)

Singles

• 1972: Kinderhände
• 1972: Feuer
• 1972: Neckarbrückenblues

• 1972: Mannemer Dreck
• 1973: Joy Fleming
• 1973: Change it all
• 1973: Halbblut
• 1973: Kall, oh Kall
• 1974: Rocktown
• 1974: This is my life
• 1974: Let me be the one
• 1975: Arbeitslos
• 1975: Menschenskind
• 1975: Ein Lied kann eine Brücke sein
• 1975: Bridge of Love
• 1975: Geld
• 1976: Are You Ready for Love
• 1977: Ich sing fer’s Finanzamt
• 1978: I only wanna get up and dance
• 1979: Er ist ein Ehemann
• 1984: Dance Tonight
• 1985: Zuviel Gefühl
• 1986: Miteinander (Fleming & Berry)
• 1987: Don’t You Know
• 1987: Spür die Winterzeit (& the House Band)
• 1989: Anne (titelsong voor de animatieserie Anne mit den roten Haaren)
• 1988: The Yodel Queen (Walter Bockmayers Geierwally)
• 1988: Geierwally (Walter Bockmayers Geierwally)
• 1988: Gypsyland
• 1988: Butzekrampel
• 1989: Sing and Take My Hand (1e publicatie ter gelegenheid van de val van de Berlijnse Muur)
• 1991: Feuer und Flamme
• 1991: Glücksrad-Titelsong
• 1993: Sentimental Journey
• 1993: How High The Moon
• 1994: Berühre mich (opgedragen aan AIDS-Hilfe - Deutsche AIDS-Hilfe e. V.)
• 1994: Raff dich auf
• 1994: Viele Gesichter
• 1998: Gedanken einer Frau
• 1999: Blues: Lance-Dance - Get Your Chance (met Lutz Dannewitz)
• 2001: The Power of Trust (Leslie, Joy & Brigitte)
• 2006: Since You Are Gone (Joy Fleming & Robert Zephiro Milla)
• 2007: Meine Welt (jubileumsong 400 jaar Stadt Mannheim, Joy Fleming, Rolf Stahlhofen en anderen)
• 2009: Keine Macht der Welt (duet met Sascha Heyna)