Alfonso Jaime Marcelino Manuel Víctor María de Borbón y Dampierre, jako obywatel Francji Alphonse de Bourbon (ur. 20 kwietnia 1936 w Rzymie, zm. 30 stycznia 1989 w Beaver Creek) – książę Kadyksu, legitymistyczny pretendent do tronu Francji (jako Alfons II) z tytułem księcia Andegawenii, w latach 50. i 60. rozważany jako możliwy przyszły król Hiszpanii.

Urodził się w rzymskiej klinice Santa Anna jako starszy syn infanta Jaimego de Borbón (drugiego syna króla Hiszpanii – Alfonsa XIII) i jego żony Emmanuelle de Dampierre, córki Rogera, 2. księcia San Lorenzo. Jego ojciec zrzekł się wszelkich pretensji do tronu Hiszpanii (utraconego w 1931 roku) w imieniu swoim i swoich przyszłych potomków, ale za to ogłosił się legitymistycznym następcą tronu Francji jako głowa rodu Burbonów i potomek króla Ludwika XIV. Alfons został ochrzczony przez kardynała Eugenia Pacellego (późniejszego papieża Piusa XII) w Palazzo Ruspoli przy Via del Corso, pałacu swojej babki macierzystej.

W 1941 r. Alfons wraz z rodziną przeprowadził się do Szwajcarii. Rozpoczął naukę w Collège Saint-Jean we Fribourgu. 8 grudnia 1946 r. Alfons przystąpił do Pierwszej Komunii, której udzielił mu kardynał Pedro Segura y Sáenz, arcybiskup Sewilli.

25 listopada 1950 r. otrzymał od ojca tytuł księcia de Bourbon, a następnie księcia Burgundii. Alfons studiował prawo i nauki polityczne na Uniwersytecie Madryckim, następnie odbył w Hiszpanii służbę wojskową. W latach 1970-1973 był hiszpańskim ambasadorem w Sztokholmie. W 1973 r. został prezesem Hiszpańskiego Instytutu Kultury. Rozpoczął również pracę w madryckim banku.

8 marca 1972 r. w Madrycie Alfons ożenił się z wnuczką generała Francisco Franco – Maríą del Carmen Martínez-Bordiú (ur. 26 lutego 1951), córką Krzysztofa Martinez y Bordiu. Alfons otrzymał z tej okazji tytuł księcia Kadyksu i prawo do używania predykatu „Jego Królewskiej Wysokości” (22 listopada). W tamtym czasie Franco zastanawiał się nawet czy nie zrobić Alfonsa swoim następcą – zanim swoim następcą nie uczynił Juana Carlosa (przyszłego króla). Alfons i María del Carmen rozwiedli się w 1982 roku. Mieli dwóch synów:

• Francisca de Asís (22 listopada 1972 – 7 lutego 1984), mianowanego 13 października 1973 r. księciem Bretanii i 3 sierpnia 1975 r. księciem Burgundii, zginął w wypadku samochodowym pod Pampeluną.
• Luisa (ur. 25 kwietnia 1974), księcia Kadyksu i legitymistycznego pretendenta do tronu Francji z tytułem księcia Andegawenii.

Po śmierci swojego ojca w 1975 r. został legitymistycznym pretendentem do tronu Francji jako Alfons II. W tym samym roku podpisał akt objęcia tronu Hiszpanii przez swojego stryjecznego brata Juana Carlosa I. W 1984 r. został poważnie ranny w wypadku pod Pampeluną w którym zginął jego najstarszy syn. W 1982 r. rozwiódł się z żoną. Rozwód potwierdził trybunał papieski w 1986 r. W 1987 r. nowy statut rodziny królewskiej odebrał mu predykat „Jego Królewskiej Wysokości”.

Zginął 30 stycznia 1989 r. w Beaver Creek w stanie Kolorado podczas zjazdu na nartach, kiedy stalowa lina odcięła mu głowę. Jego pretensje do tronu Francji odziedziczył jego syn, Luis.

Bibliografia

• Isabelle Bricard, Dynastie panujące Europy, wyd. Świat Książki, Warszawa 2007, ISBN 978-83-7391-767-5, tłum. Grażyna i Jacek Schirmerowie

Carlos María de los Dolores Juan Isidro José Francisco Quirin Antonio Miguel Gabriel Rafael de Borbón y Austria-Este powszechnie nazywany Don Carlosem (ur. 30 marca 1848, zm. 18 lipca 1909) – karlistowski pretendent do tronu Hiszpanii jako Karol VII i legitymistyczny pretendent do tronu Francji jako Karol XI, syn Juana Carlosa de Borbón, hrabiego Montizón, i Marii Beatrycze, córki Franciszka IV, księcia Modeny.

Życiorys

Karol urodził się w Lublanie, stolicy Krainy, w obecnej Słowenii. Za jego edukację odpowiadał brat matki Franciszek V, książę Modeny. Karol w dorosłym życiu stał się konserwatystą, co odróżniało go od ojca. 3 października 1868 roku w Paryżu Juan Carlos de Borbón podpisał akt abdykacji, a Don Carlos został pretendentem do tronu Hiszpanii jako Karol VII. Kiedy ojciec zmarł w 1887 roku, Don Carlos został też pretendentem do tronu Francji.

Carlos de Borbón wywołał trzecią wojnę karlistowską, stając na czele 20-tysięcznej armii i wydając rozkaz do walki 21 kwietnia 1872 roku w Nawarze. Pierwsze wystąpienie zakończyło się porażką, ale walka była kontynuowana na innych frontach, między innymi przez brata Don Carlosa Alsonso Carlosa do Borbóna i innych karlistowskich dowódców, wśród których zasłynął szczególnie ksiądz Manuel Ignacio Santa Cruz Loidi. Don Carlos kontrolował niewielką część półwyspu ze swej stolicy w Estelli. Po przywróceniu monarchii w Hiszpanii i objęciu tronu przez Alfonsa XII w 1875 roku, karta zaczęła się odwracać i Don Carlos utracił Estellę na początku 1876 roku i musiał uciekać do Francji 28 lutego 1876 roku.

Karol zmarł w Varese, w Lombardii, w 1909 roku. Został pochowany w bazylice di San Giusto w Trieście. Jego jedyny syn odziedziczył po nim pretensje do tronów Hiszpanii i Francji jako Jakub III.

Małżeństwa i potomstwo

4 lutego 1867, we Frohsdorf w Austrii Karol ożenił się z księżniczką Margartią de Parma, córką Karola III, księcia Parmy i jego żony – Louise d’Artois. Ich dziećmi byli:

• Blanca de Castilla Maria de la Concepción Teresa (7 września 1868-25 października 1949), żonę Leopolda Salwatora Habsburga (1868-1931), syna Karola Salwatora,
• Jaime Pio Juan Carlos Benvenudo Samsón (27 czerwca 1870-2 października 1931),
• Elvira Maria Teresa (28 lipca 1871-9 grudnia 1929), matkę trojga dzieci ze związku z malarzem Filippo Folchi (nosiły nazwisko Burbon),
• Maria Beatriz Teresa Carlota (21 marca 1874-1 listopada 1961), żonę Fabrizio Massimo (1868-1944), księcia Roviano. Po śmierci brata Jakuba w 1931 Beatrycze odziedziczyła zamek Frohsdorf,
• Maria Alicia Ildefonsa Margarita (29 czerwca 1876-20 stycznia 1975), żonę księcia Fryderyka de Schönburg-Waldenburg (1872-1910), potem generała Lino del Prete (1877-1956).

W styczniu 1893 Margarita zmarła, a ten rok później Don Carlos postanowił ożenić się ponownie. Razem ze swoją matka wybrał dwie kandydatki: księżniczkę Teresę z Liechtensteinu (córkę księcia Alfreda z Liechtensteinu) i księżniczkę Marię Berthę de Rohan (jedyną córkę księcia Alana de Rohan-Guémené i jego żony hrabiny Gabrielle de Waldstein). Karol osobiście poznał obie panie i wybrał drugą z nich.

28 kwietnia 1894 w prywatnej kaplicy w Pradze ożenił się z Berthą de Rohan (1860-1945). Ślubu udzielił im kardynał Franz von Schönborn. Bertha chciała zdominować męża, co uczyniło ich małżeństwo niepopularnym wśród karlistów.

Przypisy

Bibliografia

• Manuel Tuñón de Lara, Julio Valdeón Baruque, Antonio Domínguez Ortiz: Historia Hiszpanii. Kraków: 2012.brak strony w książce

Don Jaime de Borbón y Bourbon-Parma (właściwie Jaime Pío Juan Carlos Bienvenido Sansón Pelayo Hermenegildo Recaredo Álvaro Fernando Gonzalo Alfonso María de los Dolores Enrique Luis Roberto Francisco Ramiro José Joaquín Isidro Leandro Miguel Gabriel Rafael Pedro Benito Felipe de Borbón y de Borbón-Parma, ur. 27 czerwca 1870 w Vevey, zm. 2 października 1931 w Paryżu) – karlistowski pretendent do tronu Hiszpanii, jako Jakub III i legitymistyczny pretendent do tronu Francji, jako Jakub I, jedyny syn Carlosa de Borbón, księcia Madrytu (pretendenta do tronu Hiszpanii jako "Karola VII"), i Margarity de Parma, córki Karola III, księcia Parmy.

Życiorys

Został ochrzczony w La Tour-de-Peilz 30 czerwca 1870 r. 2 sierpnia został przez ojca proklamowany karlistowskim księciem Asturii. Don Jaime odebrał wykształcenie w jezuickich szkołach Collège de Vaugirard w Paryżu oraz Beaumont College w Old Windsor. Od 1890 r. uczęszczał do Terezjańskiej Akademii Wojskowej w Wiener Neustadt. Po śmierci swojego dziadka, Don Juana, został 18 sierpnia 1887 r. ogłoszony przez legitymistów delfinem Francji.

W 1896 r. po ukończeniu studiów w Akademii, zaciągnął się do armii rosyjskiej. Początkowo służył w stopniu chorążego w łubieńskim pułku dragonów stacjonującym w Kiszynowie. Po niespełna roku, na własną prośbę przeniesiono go do Warszawy, gdzie służył w Grodzieńskim Pułku Huzarów. Szybko osiągnął rangę podpułkownika regimentu gwardii grodzieńskich huzarów. W latach 1900-1901 brał udział w ekspedycji przeciwko powstaniu bokserów w Chinach, walcząc w bitwie pod Beitang. W latach 1904-1905 brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej. Walczył m.in. w bitwach pod Liaoyang i Vafangon. W międzyczasie odbył podróż do Indochin, gdzie zawarł znajomość z tamtejszym gubernatorem generalnym Paulem Doumerem, późniejszym prezydentem Francji.

Po śmierci ojca 18 lipca 1909 Don Jaime odziedziczył jego pretensje do tronów Francji i Hiszpanii. Ogłosił się królem Hiszpanii Jakubem III (Jaime III) i królem Francji Jakubem I (Jacques Ier). Używał również tytułów księcia Madrytu (w Hiszpanii) i księcia Andegawenii (we Francji).

Don Jaime wystąpił następnie z rosyjskiej armii i przez następne lata mieszkał głównie w swoim majątku Schloss Frohsdorf w Lanzenkirchen w Austrii oraz w swoim apartamencie przy Avenue Hoche w Paryżu. Często odwiedzał Hiszpanię. Był również właścicielem majątku ziemskiego Villa dei Borbone w Tenuta Reale we Włoszech, który odziedziczył po swojej matce. Podczas I wojny światowej, jako były oficer rosyjskiej armii, znajdował się w areszcie domowym w Schloss Frohsdorf.

W kwietniu 1931 r. obalono w Hiszpanii monarchię i król Alfons XIII udał się na wygnanie. Don Jaime wydał wówczas manifest wzywający wszystkich monarchistów do walki o królewskie prawa. 23 września 1931 r. Don Jaime przyjął Alfonsa XIII w swoim paryskim apartamencie. 25 września Don Jaime złożył Alfonsowi i jego żonie, królowej Wiktorii Eugenii, wizytę w Hotel Savoy d'Avon niedaleko Fontainebleau. Alfons otrzymał wówczas od Don Jaime wstęgę Orderu Świętego Ducha. Don Jaime zmarł kilka dni po spotkaniu z Alfonsem. Nigdy się nie ożenił i nie pozostawił potomstwa. Jego pretensje do tronu Francji i Hiszpanii odziedziczył jego stryj, Don Alfonso Carlos, książę San Jaime.

Przypisy

Don Alfonso Carlos Fernando José Juan Pío de Borbón y Austria-Este (ur. 12 września 1849 w Londynie, zm. 29 września 1936 w Wiedniu) – karlistowski pretendent do tronu Hiszpanii, jako Alfons Karol I (Alfonso Carlos I) i legitymistyczny pretendent do tronu Francji jako Karol XII (Charles XII), młodszy syn Don Juana, hrabiego Montizon (pretendenta do tronu Hiszpanii „Jana III”) i Marii Beatrycze Habsburg-Este, córki Franciszka IV, księcia Modeny. Używał tytułów książę San Jaime i Andegawenii.

Życiorys

26 kwietnia 1871 r. w Kleinheubach poślubił Marię des Neves (5 sierpnia 1852 – 15 grudnia 1941), córkę króla Portugalii Michała I Uzurpatora i Adelajdy, córki Konstantyna, księcia zu Löwenstein-Wertheim-Rosenberg. Małżonkowie nie mieli razem dzieci. Podczas III wojny karlistowskiej w latach 1872–1876 Don Alfonso Carlos został wyznaczony przez swojego brata, pretendenta Karola VII, na dowódcę wojsk karlistowskich w Katalonii. Po klęsce znalazł się na wygnaniu we Francji. W 1931 r. po śmierci swojego bratanka Don Alfonso Carlos odziedziczył jego pretensje do tronu Hiszpanii i Francji. Ogłosił się królem Hiszpanii Alfonsem Karolem I (Alfonso Carlos I) i królem Francji Karolem XII (Charles XII). Używał również tytułów księcia San Jaime w Hiszpanii i księcia Andegawenii we Francji.

Był ostatnim męskim potomkiem Don Carlosa, hrabiego Molina, pierwszego karlistowskiego pretendenta. Po śmierci Alfonso Carlosa pojawiły się wśród karlistów różne konkurencyjne interpretacje prawa salickiego. Książę San Jaime wyznaczył tuż przed swoją śmiercią siostrzeńca swojej żony, księcia Ksawerego Parmeńskiego na „regenta Tradycyjnej Wspólnoty”. Spowodowało to rozpad karlistów na alfonsinos (popierających Alfonsa XIII) oraz cruzadistas (popierających Ksawerego).

María del Pilar Alfonsa Juana Victoria Luisa Ignacia de Todos los Santos de Borbón y Borbón-Dos Sicilias (ur. 30 lipca 1936 w Cannes, zm. 8 stycznia 2020 w Madrycie) – hiszpańska arystokratka, księżna Badajoz najstarsza córka Juana de Borbón, hrabiego Barcelony, i Maríi de las Mercedes de Borbón-Dos Sicilias. Starsza siostra króla Hiszpanii – Juana Carlosa I i infantki Margarity.

Ponieważ imię Maria jest bardzo popularne w Hiszpanii, infantka oficjalnie używa tylko imienia Pilar. 5 maja 1967 w Lizbonie (w Portugalii) poślubiła Luisa Gomez-Acebo y de Estrada, wicehrabiego de la Torre (23 grudnia 1934 – 9 marca 1991) – kuzyna Małgorzaty Gomez-Acebo y Cejuela, żony ostatniego cara Bułgarii. Para ma pięcioro dzieci:

• Maríę de la Fatima Simonetę Luisę Gomez-Acebo y de Borbón (ur. 28 października 1968), od 1990 żonę Jose Miguel Fernandez y Sastron, matkę dwóch synów i córki:
  • Luisa Juana Fernández-Sastrón y Gómez-Acebo (ur. 23 września 1991),
  • Pablo Fernández-Sastrón y Gómez-Acebo (ur. 4 maja 1995),
  • Marii de las Mercedes Fernández-Sastrón y Gómez-Acebo (ur. 17 stycznia 2000),
• Juana Filiberta Nicolása Gomez-Acebo y de Borbón (ur. 6 grudnia 1969), wicehrabiego de la Torre,
• Bruna Alejandra Gomez-Acebo y de Borbón (ur. 15 czerwca 1971), od 2002 męża Bárbary Cano, ojca dwóch synów:
  • Alejandra Juana Gómez-Acebo y Cano (ur. 5 listopada 2004),
  • Guillerma Gómez-Acebo y Cano (ur. 23 listopada 2005),
• Beltrána Luisa Ataulfo Alfonsa Gomez-Acebo y de Borbón (ur. 20 maja 1973), od 2004 męża modelki Laury Ponte y Martínez, ojca syna i córki:
  • Luisa Felipa Gómez-Acebo y Ponte (ur. 1 lipca 2005),
  • Laury Gómez-Acebo y Ponte (ur. 1 lipca 2006),
• Fernanda Umberta Gomez-Acebo y de Borbón (ur. 30 września 1974), od 2004 męża Moniki Fernan Luque.

Dziedzictwo

Infantka przed wyjściem za mąż, zrzekła się swoich praw do tronu Hiszpanii, ale zrzeczenie to miało miejsce przed uchwaleniem hiszpańskiej konstytucji i nie zostało ratyfikowane przez Kortezy.

W latach 1994–2005 była przewodniczącą Międzynarodowej Federacji Jeździeckiej, na stanowisku tym zastąpiła ją księżniczka Hayah bint Husajn, córka króla Jordanii – Husajna. Była członkinią Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego w Hiszpanii w latach 1996–2006, kiedy to została członkiem honorowym.

Posługiwała się biegle językiem angielskim, francuskim, włoskim, portugalskim i hiszpańskim.

Przypisy